Het meisje dat bij mij op bezoek was heeft een ernstige verstandelijke beperking. Ze kan wel praten, maar je kunt geen gesprek met haar voeren. Ze kan wel antwoord geven op vragen, maar alleen als ze het antwoord precies weet. Herhaling is voor haar heel belangrijk. Ze zingt steeds dezelfde liedjes en vraagt dezelfde dingen.
In de taxi was zij zeer aan mij gehecht omdat ik altijd met haar zong en speelde. Daarom vonden we het leuk om nog contact te houden. Gisteren kwam ze voor het eerst bij mij op bezoek. Het was erg interessant. Ik heb haar toen voor het eerst buiten een auto beleefd. Het is voor veel mensen moeilijk te begrijpen hoe zij in elkaar zit en wat er allemaal bij komt kijken. Daarom heb ik een klein verhaaltje over haar geschreven. Hiermee wil ik een beetje duidelijk maken hoe het is om met haar om te gaan. Ik hoop dat mensen hierdoor begrijpen dat het niet altijd makkelijk is en dat je er veel geduld voor moet hebben en dat je deze mensen ook moet waarderen.
Veel leesplezier
Haar wereld
We zitten samen aan tafel. Overal liggen blokjes om ons heen. Zij is er druk mee bezig. Zij pakt de blokjes vast en rammelt er even mee. Er zitten namelijk verschillende soorten kraaltjes in zodat ze geluid maken. Nadat zij naar het gerammel heeft geluisterd stopt zij het blokje in een tas. Vervolgens begint het hele verhaal opnieuw.
In de tussentijd zingen we liedjes en praten we een beetje. Zij kan niet zo heel veel zeggen, maar wanneer ik haar iets concreets vraag geeft zij mij het goede antwoord.
Een heel normaal beeld zou je zeggen. Een vrouw speelt met een klein kind. Een kind van een jaar of twee, maar niets is minder waar. Het kind is dertien...
Toen ik dertien was zat ik in de bruglkas. Ik kletste veel met mijn vriendinnen en ik had geen enkel speelgoedje meer in huis. Ik veranderde langzaam in een vrouw. Ik ontwikkelde andere gevoelens en begon anders te denken. Ik vormde een eigen mening en wist wat ik wilde. Naarmate ik ouder werd veranderde ik nog meer. Ik werd verliefd en kreeg teleurstellingen te verwerken. Ik maakte me steeds meer zorgen en kwam steeds meer moeilijkheden tegen. Dat hoort nou eenmaal allemaal bij volwassen zijn.
Het kind is nu dertien en speelt met blokjes... Het kind heeft een verstandelijke beperking. Haar wereld ziet er heel anders uit dan die van mij. Zij zal nooit een eigen mening hebben. Zij zal nooit dezelfde gevoelens hebben als ik. Zal zij ooit verliefd worden?
Zal de grote wereld haar ooit accepteren? Het zal altijd moeilijk blijven... Gelukkig heeft ze veel mensen om haar heen die er voor haar zijn. Mensen die haar beschermen en troosten. Zij heeft zelf niet door hoe de wereld er om haar heen uitziet, maar zij is zelf zo gelukkig. Voor haar bestaat er niets anders. Ze zit veilig in haar eigen wereld en soms pikt ze wat dingen mee van onze wereld. Hoeveel ze begrijpt is niet altijd duidelijk. Ik begrijp haar vaak wel, maar begrijpt zij mij ook? Ik denk het wel...
Mooi geschreven!
BeantwoordenVerwijderen