Charlie Bee

Toen ik door de aanwinstenlijst van de Aangepast-lezen bibliotheek bladerde viel een titel mij erg op. Dit was "De moeilijkheidsgraad van goed" geschreven door Charlie Bee. Er stond een korte beschrijving bij die me direct aansprak.

Het boek gaat over een meisje dat depressief was en er nu eigenlijk nog steeds niet helemaal bovenop is. Ik zag ook dat dit een vervolg op het boek "En Prozac is mijn Paracetamol" is.

Ik heb beide boeken meteen besteld en ben er ook meteen in begonnen. Binnen drie dagen had ik ze allebei uitgelezen. Ze waren heel erg indrukwekkend.

Charlie Bee (pseudoniem) is vanaf haar veertiende tot haar zestiende depressief. In het eerste boek beschrijft zij hoe deze depressie tot stand is gekomen. Ze omschrijft haar gevoelens en vertelt wat er allemaal door haar heengaat.

Een van de oorzaken is de scheiding van haar ouders. Verder is er nog iets dat een belangrijke rol speelde, maar Charlie heeft dit al die tijd voor zichzelf gehouden. In de loop van het verhaal kom je erachter wat haar geheimen zijn.

In het tweede boek beschrijft ze hoe het met haar gaat nadat ze uit een psychiatrische inrichting komt. Je ervaart dat haar leven niet meteen weer hetzelfde is en dat ze het moeilijk vindt om weer met alles door te gaan. De depressie is ook nog niet volledig verdwenen.

Ik vond het twee hele mooie boeken. Het verhaal wordt heel boeiend vanuit het perspectief van Charlie verteld.

Ik ben in april naar de musical Next to normal geweest. Hierin spelen medicijnen zoals Prozac ook een belangrijke rol. Ik vond het heel mooi om te zien dat er veel overeenkomsten waren tussen het boek en de musical. Zo hebben Diana uit Next to normal en Charlie het allebei over het afvlakken van je emoties. Charlie omschrijft dit echt heel mooi en Diana zingt erover in het prachtige nummer "Ik mis de bergen."

Het is mooi dat beide verhalen precies dezelfde kenmerken hebben. Dat maakt het allemaal nog extra bijzonder en geloofwaardiger.

Als dit thema je aanspreekt zou ik zeker de boeken van Charlie Bee gaan lezen.

Nog een oude hobby

Gisteren had ik het over de hobby tekenen. Deze hobby zou je in eerste instantie niet passend vinden bij iemand die blind is denk ik. Er zijn echter nog meer dingen die je niet zou verwachten. Vandaag gaat het over schrijven.

Ik heb het nu niet over het schrijven van teksten of verhalen. Dat is ook een hobby van me, maar ik heb het nu puur over het schrijven van letters. Dit zou ik in principe niet moeten kunnen. Gewoon omdat ik ze niet eens kan lezen. Ik heb op mijn vijfde braille geleerd. Eigenlijk net zoals een goedziende op die leeftijd het schrijven leert. Het braille is eigenlijk vergelijkbaar met dat wat goedzienden als letters met hun pen zien.

Ik ging natuurlijk veel met zienden om. Familie, kennissen en kinderen van school die nog wat konden zien. Deze mensen waren natuurlijk allemaal met het schrijven opzich bezig. Ik was altijd heel nieuwsgierig en wilde alles weten. Natuurlijk wilde ik ook weten wat "Letters" zijn. Niet de brailleletters maar de gewone letters die je met een pen schrijft.

Ik wilde ook letters leren en daarom leerde ik al gauw hoe ik mijn eigen naam in hoofdletters met een pen moest schrijven. Hier was ik erg trots op en ik deed het ook erg vaak. Ik schreef briefjes met mijn naam of ik zette hem bij een tekening die ik aan iemand cadeau gaf.

Na een tijdje wilde ik wel wat meer kunnen schrijven. Daarom leerde ik steeds meer letters. Volgens mij beheerste ik uiteindelijk zo ongeveer het hele alfabet in hoofdletters. Dat vond ik ontzettend leuk. Ik schreef toen ook andere woorden en namen van familieleden of vrienden. Ik gaf ze vaak briefjes cadeau met enkele woorden erop. Dan stond er bijvoorbeeld: Voor Rina van Tatjana.

Ik had het al vaker over mijn oude bandjes. Vorige week heb ik alle opnames afgerond. Ik kwam ook een stukje tegen waarin ik iets over kerst schreef (met een pen). Mijn moeder las het vervolgens voor en sommige delen waren heel goed leesbaar en andere niet. Mijn oom was toen heel erg verbaasd dat ik de letters kon schrijven. Dit was in 1998, ik was toen dus 8 jaar oud. Ik zei toen: "Ja, ik kan de letters wel schrijven maar niet lezen."

Ik zei het op een grappige en plezierige manier. Ik vond het toen dus echt leuk en stond er niet eens bij stil dat het juist heel apart is.

Ik denk dat het juist goed is voor kinderen met een beperking om zulke gewone dingen gewoon te doen. Al is het maar om de gewone wereld beter te begrijpen en dingen te kunnen doen die andere mensen ook kunnen zien. Ik vind het bijvoorbeeld erg fijn dat ik nu zelf mijn handtekening kan zetten. Ik sprak een paar jaar geleden met een blinde leeftijdsgenoot die dus geen idee had van hoe de gewone letters eruitzien. Daar schrok ik eigenlijk wel van. Ik weet hoe ze eruitzien omdat ik heel nieuwsgierig was en ben naar de gewone wereld. Ik kon me niet voorstellen dat je als kind niet wil weten hoe je ouders en andere familie schrijven of andere dingen doen.

Ik ben blij dat ik die kans wel heb aangegrepen. Ik heb er veel plezier door gehad en weet nu ook weer andere dingen die me anders waren ontgaan.

Een oude hobby

Iets wat ik vroeger heel erg leuk vond was tekenen. Ik denk dat je dat van iemand die blind is niet zult verwachten.

Ik heb laatst al mijn oude cassettebandjes gedigitaliseerd. Ik vertelde al eerder dat ik vroeger heel veel situaties heb opgenomen. Je kunt het eigenlijk vergelijken met de foto's die andere mensen maken. Die betekenen niet veel voor me, maar geluidsopnames betekenen juist wel weer heel veel.

Doormiddel van die bandjes herinnerde ik me weer hoe leuk ik het vond om te tekenen. Toch moest ik er erg om lachen. Ik kan het me nu namelijk niet meer voorstellen dat ik het echt zo leuk vond. Wat is het nut ervan? Ik kan de tekening immers niet zien? Toch zou ik zo weer een tekening maken als iemand erom vroeg.

Toch vind ik het wel heel erg bijzonder dat ik iets als tekenen één van mijn hobby's heb genoemd. Het is namelijk typisch de hobby van een kind dat goedziend is.

Gelukkig kan ik kleuren zien. Ik wist dus met welke kleur ik tekende. Ik tekende de dingen gewoon op mijn eigen manier. Soms naar aanleiding van dingen die ik heb gevoeld. Soms ook naar aanleiding van een omschrijving. Het is alleen jammer dat ik de tekeningen niet terug kan zien. Ik vraag me dus ook weleens af in hoeverre het ergens op lijkt.

Ik tekende vaak hetzelfde. Het waren vaak bloemen, regenbogen, hartjes en vlinders.

Op school hadden we speciaal reliëfpapier. Dat was eigenlijk een soort plastic. Dit moet je op een speciale rubberen mat leggen. Dan moet je er met een balpen met een beetje kracht overheen gaan. Dan kun je de lijnen voelen.

Op de basisschool gebruikten we dit papier om te tekenen. Op die manier kon ik dus in reliëf tekenen en kon ik voelen wat ik tekende. Soms moesten we dingen natekenen en soms werden er ook dingen door de juffrouw getekend zodat wij konden voelen hoe iets eruitziet.

Het grappige is dat we dit reliëfpapier ook op de middelbare school gebruikten. Daar was het vooral tijdens wiskunde. Doormiddel van dit papier kon de leraar grafieken tekenen en konden wij ons er een beeld van vormen.

Ik ben heel erg blij dat ik zoiets als tekenen vroeger gewoon deed. Op deze manier had je toch niet echt het idee dat je anders was dan de anderen. Je deed precies hetzelfde, maar dan wel op je eigen unieke manier.

Fun met vriendinnen

De afgelopen dagen logeerde ik weer bij twee vriendinnen, Marrit en Tristin, in Grave. Dit was heel erg gezellig! Daarom een klein verhaaltje over onze belevenissen.

Marrit gaat binnenkort weer definitief in Friesland wonen. Dan is afspreken weer een stuk lastiger. Daarom vonden we dat we nu nog maar eens moesten afspreken. Dat hebben we dan ook gedaan.

Woensdag bracht mijn moeder me naar Grave. Het was eigenlijk meteen gezellig! We hebben veel gekletst en gelachen.

Toen gingen Marrit en ik boodschappen doen zodat we die avond ook iets te eten hadden. Dit was wel heel erg bijzonder omdat we heel erg veel geld mochten uitgeven. Dit omdat zij heel veel geld van hun budget hebben gespaard.

Na de zomervakantie zouden ze het geld kwijt zijn omdat ze dan weer bij 0 beginnen. Daarom zijn ze van plan om de komende tijd lekker lux te leven. Daar kon ik nu dus ook van profiteren! :) Zo kochten we allerlei dure merkproducten die we anders zouden laten liggen. Dit was wel grappig omdat we steeds op zoek gingen naar het duurste in plaats van het goedkoopste.

's Avonds hebben we wat tv gekeken en natuurlijk veel lol gemaakt.

Op donderdag zijn we even Grave in geweest omdat Marrit nog een cadeautje voor haar oma wilde kopen. Die is morgen namelijk jarig. We gingen naar de Wereldwinkel. Daar hebben we hele mooie spullen gezien. Uiteindelijk kocht ze een heel mooi fotolijstje en een mooie waxinelichthouder.

's Avonds gingen we naar de Griek in Grave. Ja, het geld moest blijven rollen!! Daarom gingen we lekker uitgebreid uit eten.

Tijdens het eten hadden we heel veel lol. Zo zeiden we steeds dat we veel moesten bestellen zodat het geld op zou gaan. Uiteindelijk hadden we het erover dat ik zou ontploffen omdat ik zo veel moest eten. Het was een hele gezellige avond en ik ben dus niet ontploft ;).

Even iets anders: bij deze Griek hebben ze een braillemenukaart. Dat is natuurlijk heel erg mooi en zeker wel een pluspunt. Op deze manier kon ik de kaart met toetjes voorlezen. Dat komt toch niet vaak voor in een restaurant? Echt top!!

Vandaag hebben we niet zo heel veel gedaan. We hebben wat dingen van Marrit opgeruimd omdat ze vandaag al een groot deel van haar spullen meeneemt naar Friesland. We hebben ook het aquarium schoongemaakt. Dat was een hele onderneming.

We hadden de vissen in een emmer gedaan zodat het aquarium kon worden schoongemaakt. De emmer met de visjes stond op tafel. Toen mijn moeder me op kwam halen zei ze: "ooh hebben jullie schoongemaakt?" Ze had eerst niet door dat er vissen in de emmer zwommen. Ze dacht dat het schoonmaakwater was. Echt een hilarische situatie.

's Middags zijn we opnieuw Grave in geweest om een lekker ijsje te halen.

We waren op tijd thuis. Na ongeveer een kwartier wachten werd ik alweer opgehaald.

Het waren hele leuke en gezellige dagen met heel erg veel lolheid!! Het is zeker weer voor herhaling vatbaar. We gaan dan ook proberen om later alsnog af te spreken. Ik kom sowieso na de zomer weer een keertje bij Tristin langs toch? Lijkt me nu al leuk!!

[Ik hou van...] Zingen

Eigenlijk had dit berichtje als eerste gepost moeten worden in deze serie. Ik hou namelijk al mijn hele leven van zingen.

Het begon toen ik klein was. Toen zong ik allemaal kinderliedjes. Meestal samen met mijn moeder, oma, overgrootoma of andere familieleden. Ook op de kleuterschool werd flink wat gezongen. Ik zong dus eigenlijk altijd al. Het was dus ook al erg vroeg dat ik al riep: "Later word ik zangeres."

Later toen ik ongeveer een jaar of acht was begon ik met het zingen van popmuziek. Dit was meestal Engelstalig. Op die leeftijd sprak ik nog maar weinig Engels dus het was eigenlijk een soort fantasietaaltje.

Ik nam mezelf ook heel vaak op een bandje op. Dat vond ik altijd leuk om te doen. Ik ben op het moment bezig met het digitaliseren van mijn oude bandjes dus ik ben ook verschillende opnames van liedjes tegengekomen. Dat is echt zo grappig om terug te luisteren.

Ik ben eigenlijk altijd blijven zingen. Later ook veel musicalliedjes.

In 2009 ben ik begonnen met zangles. Dit wilde ik eigenlijk al langer, maar toen kon ik het pas regelen. Dit was echt heel erg fijn en leerzaam. Ik merkte dat ik graag vooruit wilde en ook wat techniek wilde leren zodat mijn stem beter zou worden. Ikzelf vind het resultaat wel positief. Ik merk het ook tijdens het zingen. Mijn stem klinkt ook heel anders.

In december van vorig jaar had ik helaas mijn laatste zangles. Hierover heb ik ooit geblogd dus als je daar meer over wilt weten kun je in het archief kijken.

Ik heb nu eventueel een andere zangdocent gevonden, maar ik weet nog niet of dat gaat lukken in verband met vervolgopleidingen en dat soort dingen. Dat wacht ik dus nog even af.

Ik denk dat het zingen altijd belangrijk blijft voor mij. Ik kan er mijn emoties in kwijt en ik word er ook blij van.

Ik ben ook weer begonnen met het opnemen van mezelf. Op deze pagina vind je een onderdeel met mijn favoriete websites. Daar staat ook mijn eigen YouTubekanaal tussen. Mocht je wat willen luisteren dan kun je daar altijd terecht. Je vindt er ook dingen van vroeger.

Een ding staat in ieder geval vast! IK HOU VAN ZINGEN!

Posten via e-mail

Jaja, ik heb het eindelijk ingesteld. Iets wat ik al heel lang wilde doen. Gelukkig had ik me er vorige week eens goed in verdiept en werkt het nu. Ik heb het over het posten van berichten via e-mail. Dit werkt als volgt:

Je krijgt bij blogger een speciaal e-mailadres. Je kunt instellen dat je daar berichten naartoe kan sturen. Je kunt het zo instellen dat ze dan ook direct op je blog gepubliceerd worden. Je kunt ze ook als concept laten opslaan.

Dan stuur je dus gewoon een mailtje met je blog erin. Het onderwerp van je mailtje is de titel van de blog en de inhoud van het mailtje is dus de inhoud van je blog.

De mensen die mijn blog via de mail lezen hebben afgelopen donderdag een testberichtje van mij ontvangen. Dit was dus om de instellingen te testen. Gelukkig werkt het goed.

Waarom heb ik voor deze manier van bloggen gekozen? Nou, eigenlijk val ik nu weer in herhaling... maargoed. De lay-out van blogger is vernieuwd, ja, daar ga ik weer... Ik gebruik nu nog de oude lay-out, maar die zal dus op een gegeven moment verdwijnen.

Wat ik tot nu toe van de nieuwe lay-out gezien heb stelt niet zo heel veel voor. Het is heel onoverzichtelijk en een stuk minder toegankelijk. Ik wilde iets vinden waarmee ik die dingen kon omzeilen en toch nog kon bloggen. Nou, dat heb ik nu dus gevonden. Gewoon simpel een e-mail sturen. Geen last van hinderlijke dingen op een site.

Een nadeel is alleen dat je in de mail geen labels toe kan voegen. Daarvoor moet ik het bericht dan nog even bewerken, maar het scheelt in ieder geval veel gezoek, geknip en geplak.

Stel dat het een onmogelijke opdracht is om via de nieuwe lay-out te bloggen heb ik toch een redelijk goede oplossing vind ikzelf.

Een nieuw record!!

Gisteren gebeurde er echt iets geweldigs tijdens het wiiën. Ja, iets wat ikzelf nooit had verwacht.

Ik speel inmiddels 3 spelletjes van Wii sports. Dat zijn tennis, golfen en bowlen. Bij Wii sports zit ook een onderdeel waar je bepaalde vaardigheden kunt trainen. Deze spelletjes doen wij ook heel vaak. Ja, ik kan immers maar 3 spellen, dus dan moet je wel variëren...

Er is dus een spel waarbij je zoveel mogelijk pins om moet gooien om het bowlen te oefenen. Het start met 10 pins en bij elke worp worden het er meer. Je hebt per ronde 10 beurten.

Ik ben al gelukkig wanneer ik bij de eerste 2 of 3 worpen een strike gooi, maar gisteren gebeurde echt het ongelooflijkste. Ik was er eigenlijk helemaal niet mee bezig en gooide maar wat en kletste er ook nog eens bij. Toen had ik opeens bij worp 1, 2, 3, 5, en 6 een strike!!! Ik ging helemaal uit mijn dak. Dat betekent dus dat mijn record nu 535 punten is.

Echt geweldig! Aan de andere kant ook lastig... Nu is het nog maar de vraag of ik dit ooit weer ga verbreken!

Software update

Ik denk dat iedereen dit wel kent... Je gebruikt een programma op de computer of telefoon en dan opeens is er een nieuwe versie beschikbaar. Meestal installeer je de update wel en dan begint voor mij vaak het grote uitzoeken....

Bij sommige programma's gaat alles goed. Alles blijft hetzelfde werken en is gewoon toegankelijk. Ik heb ook weleens het tegenovergestelde meegemaakt. Dan was de indeling van het programma helemaal vernieuwd en werkte het eigenlijk nauwelijks nog goed samen met mijn braillesoftware. Dan zit ik echt een hele poos te proberen en dingen uit te zoeken. Soms werkt dat en kan ik het alsnog gebruiken. Als je het dan eenmaal weer onder de knie hebt is er ook niks meer aan de hand.

Soms is dat ook helemaal niet zo en kun je nauwelijks verder met dat programma.

Eigenlijk is het een beetje hetzelfde als met het internet. Sommige sites worden ook steeds ontoegankelijker. Neem bijvoorbeeld de nieuwe blogger!! Daar heb ik al weleens eerder iets over verteld. Dit gebeurt dus ook weleens met software.

Een van de grootste veranderingen die ik meemaakte is de software update van mijn Iphone. Ios 5 was een geheel nieuwe software. De basisdingen werkten eigenlijk hetzelfde, maar er zaten heel veel nieuwe functies bij.

De grootste verandering voor mij en andere voiceovergebruikers was het veranderen van de stemmen. Opeens werd je toegesproken door een man in plaats van een vrouw. Dat was wel even wennen.

Gelukkig begreep ik de nieuwe software al snel en nu denk ik eigenlijk niet meer aan Ios 4.

Deze week kondigde Apple Ios 6 aan. Deze software zal in het najaar uitkomen. Mijn eerste gedachte was niet: "Ooh leuk, er komt nieuwe software met opnieuw 200 nieuwe functies." Nee, mijn gedachte was:"Oohjeej, zou het net zo toegankelijk zijn?"

Dat zullen we in het najaar wel zien. Zo zie je maar dat niet alles even toegankelijk en makkelijk blijft als het was. Het belangrijkste blijft toch dat het toegankelijk moet blijven en ik hoop dat dat ook zo zal blijven.

Zomerstop

Zoals de meesten van jullie wel weten vind ik het leuk om tv te kijken. Soms zijn er tijden waarop je naar heel veel interessante dingen kunt kijken. Soms weet je niet wat je moet kijken omdat er twee dingen tegelijk komen. Soms zijn er tijden wanneer er bijna niks boeiends te zien valt.

Deze tijd is nu aangebroken. Ik heb het over het einde van het tv-seizoen en het ingaan van de zomerstop. Dit houdt in dat er heel veel programma's tijdelijk stoppen. Sommige programma's komen zelfs niet meer terug omdat ze eenmalig waren. Een voorbeeld van zo'n tijdelijke stop vind je bij het programma Carlo & Irene Life 4 you. Ik denk dat de meesten van jullie wel weten dat ik dit iedere zondag kijk. Het hoort er gewoon bij en is een deel van mijn weekend.

Dan opeens na 40 afleveringen is er een stop... Het seizoen is afgelopen en dat wil zeggen dat je ongeveer drie maanden niet naar het programma kan kijken. Aan het begin even wennen, maar dan is dat ook weer vanzelfsprekend.

In Nederland stopt zelfs een programma als Goede tijden slechte tijden. Dit kijk ik zelf niet, maar toch vind ik het apart dat ook dit een paar weken stopt. In Duitsland gaan de soaps gewoon door en het valt me elk jaar weer op dat het juist in de zomer erg spannend wordt zodat je wel moet blijven kijken. Dat vind ik wel apart.

Wat is nou fijner? Een periode waarin je favoriete programma helemaal niet meer komt of juist niet?

Het heeft allebei voor en nadelen. We hopen dat het de komende tijd mooi weer wordt. Dan heb ik persoonlijk niet zo heel veel zin in tv kijken. Lekker buiten zitten met een boek is ook altijd fijn. In zo'n situatie is een zomerstop dus best fijn.

Toch betrap ik mezelf erop dat ik het fijn vind om op vaste tijden naar bepaalde dingen te kijken. Dat zit er gewoon zo in dat het wel een deel van je dagindeling bepaalt. Dan is het fijn dat de zomerstop er niet is.

De zomerstop is nu nog niet het ergste van de zomer. Het heeft meer voor dan nadelen vind ik. Het ergste vind ik het herhalen.

Het ene seizoen van het programma is afgelopen. Ooh geen probleem, dan gooien we er toch gewoon herhalingen van hetzelfde programma achteraan! Niet alleen van dat programma, maar gewoon van alle leuke programma's van het afgelopen jaar.

Je denkt dat je eens lekker naar iets kan kijken dat je leuk lijkt. Na ongeveer een kwartier denk je: huh? dit heb ik toch al gezien? Jahoor, herhaling...

Daarom zoek ik nu elke keer uit of het om een herhaling of om een nieuwe aflevering gaat.

Wat vinden jullie van een zomerstop tv?

Steve Jobs: de biografie

Vandaag heb ik de biografie van Steve Jobs uitgelezen. Het was een heel interessant boek en daarom wil ik er heel graag een blogje aan besteden.

Het boek is geschreven door Walter Isaacson. Hij heeft al veel biografieën op zijn naam staan.

Ik ben het boek gaan lezen omdat ik eens wat meer over de man die Apple oprichtte wilde weten. Eigenlijk had ik ook een specifieke reden. Ik wilde heel graag weten waarom Apples producten zo toegankelijk zijn.

Steve belde zelf naar Walter met het verzoek om een biografie over hem te schrijven. Hij dacht dat er wel belangstelling voor zou zijn, maar Walter zag dat op dat moment heel anders. Hij zei dat hij dat misschien over een paar jaar wilde gaan doen. Toen wist nog niemand dat Steve aan kanker leed. Een paar jaar later belde Steve opnieuw en ook dankzij de hulp van zijn vrouw kon hij hem nu wel overhalen. Hij werkte van 2009 tot en met 2011 aan deze biografie en interviewde heel veel mensen: vrienden, familie, collega's, concurrenten, journalisten en ga zo maar door.

Het boek is op een hele mooie manier samengesteld. Het is heel afwisselend.

Een groot deel gaat over het privéleven van Jobs. Over het feit dat hij geadopteerd is en wat dat met hem deed. Het gaat over zijn jeugd en zijn periodes op school. Er wordt ook veel aandacht besteedt aan zijn leefgewoonten.

Steve had namelijk aparte eetgewoontes. Soms kon hij weken alleen maar appels of wortelen eten. Hij dronk heel veel vruchtensap en volgde heel veel diëten. Hij was vegetariër en hij was ervan overtuigd dat hij zich door zijn levensstijl niet vaak hoefde te wassen of Deo hoefde te gebruiken. Dit heeft hem wel veel moeilijkheden bezorgd, maar daar was hij zich niet van bewust.

Het gaat over het ontstaan van Apple en waarom het bedrijf Apple heet. Het ontstaan van ideeën en het leiden van diverse projecten. Over de periode waarin hij niet bij Apple werkte omdat hij eruit werd gezet. Er wordt ook aandacht besteedt aan de periode waarin hij voor Pixar werkte en de hele filmindustrie op z'n kop zette.

Er wordt ook veel geschreven over zijn woede-uitbarstingen. Hij zei altijd heel direct wat hij ervan vond. Niet alleen over ideeën of ontwerpen, maar ook over personen. Iets was of helemaal perfect of het was rotzooi. Dat moest iedereen weten ook. Het kon dan gaan over een verkeerde kleurtint of verkeerde hoeken van een product.

Bij het oprichten van de Apple store hebben ze twee weken vergaderd over welke tint grijs de bordjes naar de toiletten moesten hebben. Het gold trouwens ook voor eten, of iets was heel slecht of heel goed. Hij heeft zijn eetproblemen trouwens nooit onder controle kunnen houden. Dit heeft later tijdens zijn ziekte wel voor veel complicaties gezorgd.

De missie van Steve was om producten te bedenken die vernieuwend zijn. Ze moeten wel volledig geïntegreerd zijn. De software van Apple is ook gesloten. Als je een Ipod, Iphone of Ipad hebt moet je met Itunes werken.

Er zijn veel discussies en ruzies geweest over het gebruik van open of gesloten systemen. Microsoft maakt gebruik van open systemen en verstrekt allerlei licenties. Dit is ook de reden waarom zij de markt zijn gaan domineren. Dit vond plaats in de periode dat Steve niet bij Apple werkte.

Toen hij in 1997 terugkeerde wilde hij Apple weer opnieuw op de kaart zetten.

Dit gebeurde ook door de Imac.

Later volgden dingen als de Ipod, Itunes, De Itunes store, de Iphone, De Apps en de App store en de Ipad.

Steve wilde dingen ontwikkelen waarvan de mensen zich eerst niet bewust zouden zijn dat ze het nodig zouden hebben.

Uiteindelijk was Apple weer helemaal terug en dat op verschillende gebieden. Ze werken nu immers niet meer alleen voor de computermarkt.

Steve heeft zelf niet zo heel veel producten gemaakt. Hij had de meeste ideeën over hoe het product uiteindelijk moest zijn. Hij werkte veel aan het design; dat vond hij heel erg belangrijk. Het moest mooi, dun en vooral simpel te bedienen zijn. En hij had natuurlijk altijd zijn opmerkingen klaar over de software. De producten werden dus door een heel team gecreëerd.

Hij zorgde er ook voor dat mensen soms dingen deden waarvan ze dachten dat ze het nooit voor elkaar zouden krijgen. Hij bezat heel veel overtuigingskracht.

Dit zag je ook in zijn productpresentaties. Hij vertelde er met zoveel passie over dat het al bijna door de presentatie een enorm succes was.

Ik heb zelf een paar presentaties gekeken en ik werd er ook helemaal in meegesleept.

Op de vraag over de toegankelijkheid heb ik helaas geen antwoord kunnen krijgen. Toch heb ik heel veel dingen geleerd en heel veel inspiratie opgedaan.

Ik kan heel veel schrijven over deze man, maar dan zou één blog nog te kort zijn.

Het leven kan soms heel oneerlijk zijn. Ik weet zeker dat de ideeën nog lang niet op waren. Gelukkig gaat Apple door met het creëren van nieuwe dingen. Toch zal het zonder Steve Jobs altijd anders zijn. Zijn gedachtegoed blijft nog heel lang bestaan.

Ik kan alleen maar zeggen dat je het boek absoluut moet lezen als je belangstelling hebt voor het leven van een hele unieke man.

And one more thing...

Steve Jobs en Apple hebben meer dingen bedacht dan je je misschien voor kunt stellen. Ook sommige dingen op de windows computers. Die zijn door Microsoft overgenomen.

Steve Jobs heeft de wereld zeker wel veranderd. Toch moeten de andere Apple medewerkers niet worden vergeten. Zij hebben er immers ook hard aan gewerkt. Op sommige gebieden wel harder dan hij.

papieren, papieren en nog eens papieren

Gisteren ben ik naar het CWI in Duitsland geweest. Dit allemaal om de testperiode in Düren aan te vragen waar ik het vorige week over had. Het was me het dagje wel...

Eigenlijk begon het vrijdag. Toen ging ik al met mijn vader naar het CWI om deze aanvraag in te dienen. Daar kreeg ik te horen dat ik eerst op gesprek zou moeten komen bij een mevrouw die zorgt voor de integratie van werknemers met een beperking. Ik ben een tijd geleden al bij deze mevrouw geweest. Het zou alleen vier tot zes weken kunnen duren voordat ze tijd voor me zou hebben.

Toen ik thuis kwam werd ik echter door haar gebeld met de mededeling dat er iemand voor dinsdag, gisteren dus, had afgezegd. Ik zou dan in de plaats van die persoon kunnen komen. Anders zou ik inderdaad zo lang moeten wachten. Dat was natuurlijk fijn. Die kans grijpen we natuurlijk aan.

Het gesprek stelde eigenlijk niks voor. Het kwam erop neer dat ik een vragenlijst over mijn gezondheid in moest vullen, kopieën van mijn diploma moest geven en een kopie van een doktersverklaring waarin staat dat ik blind ben.

We hadden niet alle papieren bij ons dus dat was een beetje jammer. Wie neemt er nou papieren uit 1991 mee?

Deze mevrouw was gelukkig zo aardig dat ze ons aanbood dat we de papieren later die dag konden inleveren. Ze gaf ons alle spullen mee. Daarna gingen mijn moeder en ik thuis aan de slag met het invullen van de papieren en het kopiëren van de documenten. Het was nogal een gezoek omdat wij ons niet konden herinneren dat wij dat papier uit 1991 hadden. Toen was ik immers één jaar oud...

Gelukkig konden we later die middag de papieren in haar postvakje leggen.

Nu is het weer afwachten. Het kan zijn dat ik nog naar een speciale arts moet die mij keurt. Slaat eigenlijk nergens op, maarja, ze moeten immers officieel weten dat ik blind ben... We hopen een test bij een psycholoog te kunnen omzeilen door mijn cijferlijst en misschien lukt dat bij de dokter ook wel door de verklaring. We verwachten van niet, maar je kan het altijd proberen.

Wat nu de volgende stap is zal ik zien als ik een brief in de brievenbus vind. Of ik moet naar één van de testen toe (of allebei) of ik moet weer naar de mevrouw van gisteren.

Als ik eerlijk ben vind ik het wel een gedoe en het gaat nu alleen over de testperiode en nog niet eens over een opleiding. De mevrouw vond het zelf ook erg veel papierwerk. Ze zei dat ze me zo wilde helpen en toelaten, maar dat dat helaas niet mogelijk is omdat die dingen nou eenmaal wettelijk bepaalt zijn.

Toch hadden ze mij de papieren bijvoorbeeld ook via de post kunnen sturen. Dat scheelde een paar keer heen en weer rijden. Aan het gesprek had niemand namelijk echt veel.

We zullen het zien zeg ik maar weer. De eerste stap is nu in ieder geval gezet. Ik heb gelukkig tijd genoeg en ga dus niks overhaast doen. Zodra ik bericht heb laat ik het wel weten.

Telefoonlol

Afgelopen weekend ontstonden er twee grappige situaties aan de telefoon. Eigenlijk zijn ze (bijna) allebei op dezelfde manier gegaan. Het ging ook om dezelfde personen.

Vrijdag:

Oma belde naar familie om iets te vragen. De telefoon werd opgenomen door Tijme van bijna 7 jaar. Ze had de luidspreker aanstaan dus ik kon het duidelijk horen. Oma zei echter: Hallo Sanne! Hierop zeiden mijn oom en ik allebei: nee, dat is Tijme... Toen zij Tijme zelf ook dat hij Tijme was.

Het kan natuurlijk gebeuren dat je een stem even niet herkent, maar als iemand duidelijk zijn naam zegt... tja. Eigenlijk niet zo bijzonder zou je zeggen, maar het verhaal gaat verder.

Zaterdag:

Mijn moeder belde naar familie om iets te vragen. Dit keer stond de luidspreker niet aan, maar ik kon duidelijk horen dat Sanne van bijna 11 de telefoon opnam. Mijn moeder vroeg naar haar vader en zei vervolgens tegen hem dat ze het zo leuk vond dat Tijme opnam...

Mijn vader en ik hadden allebei gehoord dat het Sanne was die opnam en dit zeiden we dan ook.

Dit was dus precies de omgekeerde situatie, maar dan met dezelfde personen. Nu vind ik dat de stemmen totaal niet op elkaar lijken. Toch apart dat dit soort dingen dan gebeuren ookal zegt iemand z'n naam heel duidelijk. Het is dan toch een kwestie van goed luisteren denk ik.

Het was wel grappig en daar gaat het uiteindelijk om.

Zondag belde de vader van Sanne en Tijme ons op. Mijn vader vroeg of ik op wilde nemen en had me al verteld dat zij het waren. Ik zei alleen: Hallo. Hij zei meteen: Hallo Tatjana... Toen begonnen we gelijk met: ooh, jij herkent me wel!! :)

Trololo

Vandaag las ik op Twitter het nieuws dat Edoeard Chil is overleden. Een Russische zanger. Nu zul je wel denken, ja, dat zal wel... die ken ik niet. Nou, ik ken hem toevallig wel.

Hij werd sinds twee jaar ook wel de Trololozanger genoemd. Dit omdat er een filmpje van hem op YouTube staat waarin hij een liedje zingt met allerlei fantasiewoorden. Daar komt dus ook trololo in voor.

Het nummer is al redelijk oud, maar de zanger mocht het vroeger nooit zingen omdat het in Rusland niet werd goedgekeurd. Hij loste het dus op deze manier op.

Twee jaar geleden werd het lied dus geüpload.

Een vriend van mij kwam dit tegen en liet het me een keer horen. We vonden het allebei erg grappig en lagen helemaal dubbel van het lachen.

Sindsdien heeft dit nummer een belangrijke rol gespeeld. Op de meest vreemde momenten begonnen we dat lied te zingen of te luisteren. Vaak begon hij dan en schoot ik meteen in de lach.

Ik herinner me nog een keer een pauze waarin ik rustig zat te eten. Toen hield hij een mp3-speler bij mijn oor die het nummer afspeelde. Natuurlijk hadden we weer de grootste lol.

Een andere keer had hij het nummer op zijn DS. Toen ging hij de toonhoogte en snelheid veranderen. Dat was ook hilarisch!

Ik herinner me ook nog dat Editie.Nl een item over dit lied uitzond. Dit vond ik wel grappig. Hier heb ik hem meteen over gemaild en het onderwerp van de mail was: De Rus. Over dit mailtje hebben we het nu nog omdat hij het onderwerp zo grappig vond. Hij heeft het mailtje nog steeds bewaard. We noemen het lied nu ook vaak het lied van De Rus. Dat vinden we grappiger dan Trololo.

Vandaag las ik dus het nieuws dat Edoeard Chil is overleden. Natuurlijk moest ik meteen aan die grappige momenten denken die we samen door dit nummer hebben meegemaakt.

Ik wilde de link naar het artikel meteen delen zodat ik het niet zou vergeten. Ja, dan doe ik dat dus via een mailtje... en drie keer raden wat het onderwerp was... De Rus 2.

De zanger is overleden, maar de lol die we hadden en misschien nog wel zullen hebben door Trololo blijft bestaan!

Klik hier als je het artikel over Edoeard Chil wilt lezen. Je kunt er ook het filmpje vinden.