Kerstwensen

Aanstaande zaterdag is het alweer 1 december... Ja, en misschien weet je al wel wat dat betekent. De feestdagen staan voor de deur. Dit jaar zal ik niets aan Sinterklaas doen. Misschien mag ik bij oma mijn schoen zetten; haha, maar dat is dan gewoon voor de lol. Kerst vieren we juist wel heel uitgebreid. Ik kan me steeds aan dezelfde dingen herinneren. Gezellig eten met oma, opa en mijn oom. Dan bij hun thuis, dan bij ons. De laatste jaren zijn we steeds bij ons thuis geweest omdat dat makkelijker is. Na het eten worden er een aantal cadeaus uitgedeeld. Het ene jaar meer dan het andere. Daarna wordt er gezellig gekletst en worden de cadeaus intensiever bekeken. Vorig jaar hebben we voor het eerst een Wii competitie gehouden. Dat was echt leuk. Op die manier had je toch ook een leuke activiteit om de avond door te komen. Ik hoop dat we dit jaar ook weer gaan Wiiën. Ik ben benieuwd! In dit blogje wil ik het hebben over de cadeaus. Dat is elk jaar namelijk altijd een hele klus. Het begint meestal rond deze tijd van het jaar. Dan beginnen de mensen aan me te vragen wat ik graag voor kerst wil hebben. Mijn standaardantwoord is dan meestal "Weet ik niet." Ja, hoe saai he? Ik kan alleen niks beters bedenken omdat ik het ook echt niet weet. Ik ben heel erg gelukkig en ik ben heel erg tevreden met alle materiële dingen die ik heb. Verder ben ik super gelukkig met mijn familie, vriend en vrienden. Wat kan ik nog meer wensen? Meestal eindigt het elk jaar op dezelfde manier. Ik begin wat op internet te snuffelen. Ik zoek naar mijn lievelingsseries en kijk of er nieuwe dvd's beschikbaar zijn. Als die er zijn noteer ik deze op mijn lijstje. Het probleem is alleen dat de series die ik leuk vind al allemaal gestopt zijn en dat er van een andere serie maar geen nieuwe dvd uitkomt... Wat kan ik nog meer vragen? Een boek is niet zo'n goed idee. Ten eerste omdat ik dat natuurlijk niet kan lezen. Ten tweede hou ik niet van luisterboeken uit de "Gewone" winkel omdat die niet altijd integraal zijn. Mocht dit wel het geval zijn luister ik ze wel graag. Dit jaar zal ik wel een aantal spullen krijgen die ik voor Düren nodig heb. Het is toch een soort van zelfstandig wonen en dan is het altijd handig om een aantal dingen op je kamer te hebben. Ik heb al een lijst gemaakt van de dingen die ik absoluut nodig heb en die dus ook al in januari mee moeten. Mijn kerstlijstje wil dit jaar maar niet groeien... Ook wel goed natuurlijk om de redenen die ik hierboven al noemde. Een ander probleem is ook dat ik in februari jarig ben. Dat betekent dus dat ik alles moet verdelen omdat mensen me in januari weer gaan vragen wat ik voor verjaardagswensen heb. Jaja, het is niet makkelijk! Dat komt ook doordat je gewoon alles maar koopt op het moment dat je het tegenkomt. Soms hou ik me wel in hoor en zeg ik bewust: "Dat kun je beter voor kerst vragen." Ik ben benieuwd wat voor dingen ik nog kan bedenken voor op mijn lijstje van dit jaar. Mochten jullie leuke ideeën hebben die bij mij passen? Die zijn natuurlijk altijd welkom!

Jij

Toen ik je tegenkwam stelde ik me er eigenlijk niet zoveel bij voor. Je was gewoon een leuke, aardige jongen met veel belangstelling voor mijn zang. Ik dacht er niets bij; het was gewoon gezellig. We hadden veel lol met een aantal van je vrienden die ik die avond ook ontmoette. Het was heel erg gezellig! Een vriend van je trakteerde mij op een cola. Na het gesprek in het vrijetijdscentrum ging je met mij en mijn vriendin mee naar onze verdieping. Je zou haar helpen met haar telefoon. Jullie hebben dezelfde en je wilde haar nog iets uitleggen. Dat was ook erg leuk en gezellig. We hadden veel lol. Na een tijdje ging mijn vriendin naar bed en wij bleven nog zitten. Toen besloten we om half één dat het voor ons ook tijd was om te gaan. Ik had het ijskoud... We waren de hele dag onderweg geweest en ik had op die dag eigenlijk nog geen momentje voor mezelf gehad. Ik besloot om nog even een kopje thee te zetten. Douchen doe ik morgen wel. Toen kwam het sms'je binnen: "Ik vond het een hele leuke avond, dat moeten we echt weer eens herhalen! M" Wat? Ik? Tatjana? Zomaar een sms'je van een jongen? Ik was er helemaal ondersteboven van. Het is dat het midden in de nacht was, maar anders had ik wel even lopen schreeuwen! Ik kroop in bed om warm te worden. Ik checkte mijn mail en Facebook, maar de hele tijd bleef dat sms'je maar door mijn hoofd spoken. Wow, die jongen vindt me aardig! Wow, echt ongelooflijk! DE volgende ochtend stond ik op tijd op. Ik had met die jongen en mijn vriendin voor het ontbijt afgesproken. Ik ging douchen en maakte me klaar. Ik ging naar mijn vriendin en samen wachtten we op de jongen. Het was heel erg gezellig. Toen hebben we de hele dag leuke dingen gedaan. We hebben gezellig gekletst en later nog wat muziek gemaakt. Er ontstond een hele leuke vriendschap. Het kwam voor ons allebei heel plotseling en heel onverwacht. We spraken die week nog heel veel af. Eerst kon ik het allemaal niet geloven. Ik ben best onzeker over mijzelf en kon eerst niet geloven dat hij iets in mij zag. Hij vertelde me dat ik bijzonder, mooi, speciaal en lief was. Hij gaf me het gevoel dat ik iets waard was ondanks mijn beperking. Ik voelde me heel erg op mijn gemak. Het was fijn om deze dingen te mogen ervaren! Ik was echt ontzettend gelukkig. Op vrijdag moest ik weer naar huis. Natuurlijk was ik blij dat ik je waarschijnlijk in januari terugzie. In de tussentijd zouden we veel contact houden via What's app en andere social media. Dit is ook flink gebeurd. Je vertelt me nog steeds elke dag hoe bijzonder jij me vind en dat ik trots op mezelf mag zijn. Je geeft me nog steeds het gevoel dat ik uniek ben. Ik geloof ieder woord; want ik weet dat het oprecht is. Twee weken geleden zag ik je weer tijdens het concert. Het gevoel was nog steeds hetzelfde. Ik was erg gelukkig. Vandaag mag ik je twee maanden MIJN VRIEND noemen! En daar ben ik heel erg trots op! Ik wil je niet kwijt raken en hoop dat ik je nog veel meer maanden MIJN VRIEND mag noemen!! Jij maakt me namelijk erg gelukkig!

[Ik hou van...] Mijn familie

Mijn familie mag natuurlijk niet ontbreken in deze serie. Daarom vond ik het eens de hoogste tijd om hierover te schrijven. Ik heb al vaak over mijn familie geblogd, maar nu zal ik er eens wat dieper op ingaan en de belangrijkste dingen vertellen. Mijn overgrootvader werd geboren in 1914. Mijn overgrootmoeder in 1919. Ze trouwden in 1939 en ze woonden vanaf toen hun hele leven in Nijmegen. In datzelfde jaar werd hun eerste dochter geboren. Daarna volgden er nog acht kinderen. In totaal vijf meisjes en vier jongens. Mijn oma is de vijfde, die zit er dus lekker tussenin. Mijn oma trouwde in 1967 met mijn opa. Omdat opa uit Duitsland komt verhuisde oma naar Duitsland. Ze kregen samen 2 kinderen; mijn moeder in 1969 en mijn oom in 1972. Mijn moeder trouwde in 1989 met mijn vader en in 1990 werd ik geboren. Zo dat is even de belangrijkste geschiedenis in het kort. Zo komt het dus dat ik familie in Nederland heb en dat ik tweetalig ben opgevoed. Van mijn overgrootoma en opa mocht ik gelukkig nog lang genieten. Grote oma overleed in 2000; ik was toen tien jaar. Opa overleed in 2003; een paar dagen voor mijn dertiende verjaardag. Ik heb zelf geen broers en zussen. Nichtjes en neefjes heb ik ook niet. Ik heb ook geen echte tante. De mensen die ik als oom en tante zie zijn in werkelijkheid dus eigenlijk mijn oudooms en tantes. Dat zijn de broers en zussen van mijn oma. Ik heb wel twee echte ooms, maar met de ene hebben we nog maar weinig contact. De neven en nichten van mijn moeder zijn dus mijn achterneven en nichten; ingewikkeld hè? Oma's eennajongste zus is mijn peettante. Een neef van mijn moeder is mijn peetoom. Snappen jullie het nog? Ok, genoeg over de familierelaties... Vroeger was ik bijna elke zaterdag in Nijmegen te vinden. We gingen dan op bezoek bij grote oma en opa Jopie. Dat was altijd feest. Je kon er bijna altijd van op aan dat je de hele familie daar kon vinden. Er werd gekletst, gekaart, gesnoept en gelachen. Ik speelde met iedereen, maar vooral met grote oma. Van haar mocht ik alles, niets was te gek. Ik mocht op tafel zitten en zingen, ik mocht snoepjes en koekjes pakken... het was heerlijk. Rond 1999-2000 werd grote oma ziek. We gingen er nog steeds regelmatig naar toe. Ik verzorgde oma en opa dan. Dat betekende dat ik drinken bracht en de pillen uitdeelde. Dat vond ik echt super om te doen. Grote oma moest ons helaas veel te vroeg verlaten, maar ze zal altijd in mijn hart blijven bestaan! In 2000 begonnen we met de traditie "Familieweekend". Het was de bedoeling dat grote oma en opa allebei mee zouden gaan, maar helaas overleed oma twee weken voor het geplande weekend. Gelukkig hadden ze toen besloten om het weekend niet af te zeggen. Het was dat jaar heel fijn om juist op dat moment bij elkaar te zijn. Tijdens zo'n weekend doen we allerlei spelletjes en activiteiten. Ik heb ook over twee van die weekenden geblogd; dat van 2011 en van dit jaar. Het is elk jaar een feest. Volgend jaar gaan we weer op stap! Daar kijk ik nu al naar uit. Mijn familie is gewoon super! Ik kan altijd op iedereen rekenen. Het is ook fijn dat ze heel normaal met mij omgaan. Ja, ze zijn ook niet anders gewend... maar toch... Ze zijn behulpzaam en ondersteunen me waar dat nodig is. Toch laten ze mij ook vrij en leggen ze me niet in de watten. Dat is goed omdat ik dat ook absoluut niet wil! Als ik ergens mee zit kan ik dat altijd wel aan iemand kwijt. Soms bel ik ook gewoon zomaar voor de lol iemand op. Dan kletsen we gewoon over van alles en nog wat, maar uiteindelijk gaat het over niets interessants. Dat is gewoon heerlijk. Soms krijg ik ook onverwacht een mailtje waarin een specifiek iemand altijd schrijft dat alles zijn gangetje gaat en vraagt hoe het allemaal bij mij gaat. Daar hou ik van! Met mijn peettante kan ik mijn hobby, theater, delen. Daar heb je vast ook regelmatig over gelezen. Wie ik ook niet moet vergeten zijn mijn ouders, oma en opa. Die horen immers ook bij de familie. Aan mijn ouders kan ik ook altijd alles kwijt en ze helpen mij ook met alles. Ik vind eigenlijk dat ik daar eens vaker bij stil moet staan. Er zijn zoveel mensen die mij zoveel dingen geven... Dat is niet altijd vanzelfsprekend! Natuurlijk sta ikzelf ook altijd voor mijn familie klaar. Dat weten ze ook. Toch wil ik ze nu via deze blog even in het zonnetje zetten! Ik ben blij dat jullie er allemaal zijn!

Voorlichting over blind zijn

In mijn vorige blogje vertelde ik dat ik vorige week bij een vriendin was en dat we samen naar een concert zijn geweest. De dag na het concert ben ik met haar mee naar haar werk geweest en dat was heel erg bijzonder. Ze werkt op dit moment bij een school. Daar vangt ze een aantal kinderen op voordat de school begint. Daarna helpt ze soms mee bij groep drie Het leek ons wel interessant om deze kinderen iets uit te leggen over blind zijn. Dit heb ik immers al vaker gedaan tijdens mijn vrijwilligerswerk bij de kleuterschool. Deze kinderen zijn rond de zes en zeven jaar dus dat is weer een hele andere doelgroep. Eerst gingen we naar de voorschoolse opvang. Daar waren een aantal leerlingen erg nieuwsgierig. Het opvallende was dat ze alleen geen vragen durfden te stellen. Een meisje wel; zij was echt heel erg open en enthousiast. Ze vroeg van alles! Van dat soort kinderen hou ik; die kun je tenminste de dingen goed uitleggen zodat ze geen verkeerd beeld van iemand met een beperking krijgen. Ik vertelde ze dingen over mijn dagelijks leven. Hoe je met een stok loopt, waar deze voor bedoeld is, wat een geleidehond doet (ook al heb ik die zelf niet), hoe ik lees/schrijf en ga zo maar door. Ik vind het echt grappig dat kinderen meteen aan een geleidehond denken als je het over blind zijn hebt. Ze begrepen alles heel erg goed. We hadden het ook over het brailleschrift. Dat vonden ze ook interessant. Helaas had ik er niet aan gedacht om voorbeelden in braille mee te nemen. Dat moet ik dan maar onthouden voor een volgende keer. Het meisje waar ik het net over had was echt super grappig. We hadden het ook over het schrijven met een pen. Ik vertelde dat ik met een pen wel mijn eigen naam kan schrijven. Zij ging daar direct op in. Dat was zo leuk om mee te maken. Dat heb ik nog nooit eerder beleefd. Ze liep naar de kast, pakte een blaadje en een pen en vroeg gewoon aan me of ik mijn naam wilde opschrijven. Echt zo leuk en spontaan! Dit deed ik dan ook en ze waren helemaal onder de indruk. Daarna begon de les en zijn we naar de klas gegaan waar mijn vriendin op dat moment moest zijn. De juffrouw wist al dat ik zou komen. Na een kort gesprekje met haar begon de les dan echt. We begonnen in een kringgesprek. Ik vertelde wat over mijzelf en de kinderen mochten vragen stellen. Er kwamen weer interessante dingen langs hoor... Echt zo fijn om met kinderen te praten! Ik praat liever met kinderen dan met volwassenen als het over mijn beperking gaat. De kinderen zijn ongeremd en durven echt de dingen te vragen waar het op aan komt. Dat is zo heerlijk. Volwassenen zijn bang om je te kwetsen en stellen de vraag dan maar niet. De gevolgen zijn dan dat ze vervolgens met een verkeerd beeld van je rondlopen... Na het kletsen hebben we nog wat spelletjes gedaan. Bij een spel had de juffrouw een geluiden cd opgezet met geluiden uit het dagelijks leven. De kinderen moesten raden wat het geluid was. Dat vonden ze erg leuk om te doen. Daarna gingen we weer richting huis. Het was echt een interessante belevenis. Het is ook iets wat ik vaker zou willen doen. Gewoon dingen over je beperking uitleggen. De gewone standaarddingen. Als je het goed aan de kinderen uitlegt zullen ze als volwassene beter met mensen met een beperking omgaan. Dit geldt niet alleen voor een visuele beperking, maar zeker ook voor andere beperkingen. Het is gewoon iets waar veel meer aandacht aan besteedt zou moeten worden. Eigenlijk zou je dit soort dingen ook bij volwassenen moeten doen. Die kunnen er misschien even goed iets van leren.

Die ärzte; Das comeback

Afgelopen woensdag ben ik voor het eerst bij een concert van Die ärzte geweest. Dat is een Duitse rock/popband. Ze zijn heel erg bekend. Ik kende ze ook van de radio, maar had er verder eigenlijk nooit belangstelling voor. In Düren heb ik iemand leren kennen die een enorme ärzte fan is. Ze weet echt alles over ze en gaat naar heel veel concerten. We zijn inmiddels goede vriendinnen geworden en van het een kwam het ander. Ze had voor het concert van afgelopen woensdag nog een kaartje over en vroeg of ik met haar mee wilde gaan. Dat leek me wel een keertje leuk. Het is tenslotte iets wat je niet zomaar mee zult maken... Zo kwam het dus dat mijn moeder me woensdag naar Düsseldorf bracht. Daar hebben mijn vriendin en ik eerst heel lang gekletst en alles voor de avond voorbereid. Toen zijn we naar het station gegaan om m'n vriend op te halen. Die mocht ook mee als mijn begeleider; dat hadden we nog geregeld. Na een drankje en veel geklets gingen we op weg naar de Iss dome. Daar moesten we nog een hele tijd wachten voordat we naar binnen mochten. Omdat we nog een kaartje op moesten halen en vanwege mijn stok mochten we zomaar doorlopen op het moment dat de deuren open gingen. Dat was echt fijn. Het was namelijk erg druk. Er kunnen 11000 mensen in en het was uitverkocht. Wij hadden hele mooie plaatsen in het midden. Gelukkig stonden we bij een hek. Daar kon je je tenminste een beetje aan vasthouden. Na ongeveer anderhalf uur wachten begon het voorprogramma. Daar wil ik verder geen woorden aan vuil maken. Dat was namelijk echt HERRIE!! Volgens ons vond niemand die gasten leuk! Gelukkig hebben we die band overleefd. Toen moesten we nog een halfuur wachten voordat het echt begon. Het was een ontzettend leuk concert! Ik verbaasde me er zelf over hoe leuk ik het vond! Die gasten weten wel hoe je een publiek moet entertainen. Alleen al het geklets van die drie is de moeite waard. Ik kwam er ook achter dat ik meer liedjes ken dan ik dacht. Ze speelden drie-en-een-half uur. Het was echt onbeschrijfelijk en het is zeker voor herhaling vatbaar!! Wat echt super is, is dat je het concert na afloop op usb-stick mee naar huis kunt nemen. Een deel van het concert staat er al op en de rest kun je naderhand zelf downloaden via een speciale code. Ik vind het echt leuk om een concert te hebben waar ik zelf bij was. Na afloop hebben we de sticks opgehaald en gingen we richting huis. Omdat mijn vriend niet meer terug naar Düren kon bleef hij ook bij ons. We hebben toen met z'n drieën de hele nacht doorgehaald. Lekker veel gekletst en muziek geluisterd. Nadat we mijn vriend terug naar de bus brachten gingen we naar het werk van mijn vriendin. Daar volgt binnenkort nog een apart blogje over. Toen we weer bij haar thuis waren hebben we meteen de liedjes van het concert geluisterd. Dat was echt leuk. We hadden het gevoel dat we weer bij het concert waren. Toen hebben we nog wat foto's uitgezocht en natuurlijk (hoe kan het anders) gekletst. 's Middags werd ik weer door mijn moeder opgehaald. Het was een hele leuke dag! Je raadt het nooit; vanmiddag werd ik alweer uitgenodigd om mee te gaan naar een concert van hun! Ga er maar vanuit dat ik dat aanbod niet afsla!!

Intouchable

Een hele tijd geleden vroeg iemand aan mij hoe ik als blinde een film kijk en hoe ik deze dan beleef. Ik schreef er toen een blog over. Hierin schreef ik ook over televisie. Gisteren heb ik voor het eerst een nieuwe ervaring opgedaan die te maken heeft met film kijken. Ik denk dat de meesten de film Intouchable kennen. Misschien heb je hem zelf nog niet gezien, maar dan heb je er misschien wel van gehoord. Er werd namelijk veel aandacht aan deze film besteed. Dat is ook zeer terecht als je het mij vraagt. De film gaat in het kort over Philippe en Driss. Philippe heeft een dwarslaesie en is ontzettend rijk. Hij heeft heel veel personeel, maar is op zoek naar een nieuwe verpleger. Er komen heel veel mensen solliciteren, maar Philippe kiest uiteindelijk voor de (zwarte) Driss die de baan eigenlijk helemaal niet wil. Hij kiest voor Driss omdat hij het fijn vind dat hij totaal geen medelijden met hem heeft en hem behandelt als een normale persoon en niet als de gehandicapte. Ze doen de gekste dingen samen en er ontstaat een hechte vriendschap. Deze film heb ik een hele tijd geleden samen met mijn ouders gekeken. Natuurlijk legden zij de gebeurtenissen aan mij uit. Een tijdje geleden heeft mijn oom de dvd gekocht. Hij zei dit weekend tegen mij dat er ook een audiobeschrijving bij zit. Dat is eigenlijk het omgekeerde van ondertiteling. De film wordt gewoon beschreven zodat je hem als blinde/slechtziende ook goed kan volgen. Je kunt dan dus alleen naar een film kijken en je hebt helemaal geen uitleg nodig. Ik heb het zelf al een paar keer gezien, maar ik heb nog nooit op deze manier naar een film gekeken. Ik was toen zo onder de indruk van Intouchable dat ik dacht: "Dit is de kans; ik ga nu eens lekker ALLEEN naar een film kijken." Dit klinkt misschien raar omdat de meesten het juist leuk vinden om samen naar een film te kijken, maarja, als je dat nauwelijks zelf kan is het natuurlijk erg leuk. Ken je dat? Je hebt een dvd en wilt de film starten. Voordat je kunt beginnen met kijken wil je nog van alles instellen waarvoor je in het menu moet kijken. Zo'n menu is voor mij al moeilijk te doen. Als ik een nieuwe dvd koop moet ik eerst uitleg krijgen over het menu omdat ik anders zelf niet met de dvd overweg kan. Bij de dvd van Intouchable was dit allemaal niet nodig. Je stopt de dvd in de dvd-speler en wacht. Vervolgens wordt er gezegd dat de film ook met audiodiscription beschikbaar is. Als je deze versie wilt zien moet je op dat moment op enter drukken. Dan start de film. Geen last van allerlei menu's; heerlijk!! Als je geen gebruik wilt maken van de audiodiscription laat je het gewoon lopen en dan krijg je het gewone menu. Ik vind dit zo super bedacht!! Gisteren heb ik de volledige film ALLEEN gekeken. Het was echt super mooi! Mijn ouders hadden me alles wel goed uitgelegd, maar op die manier is het toch anders. Je vangt nog meer details op waar je anders niet bij stil zou staan. Het was gewoon heerlijk om eens een film te kijken zonder de afhankelijkheid van iemand die de boel uitlegt. Ik hoop dat er in de toekomst veel meer films met audiodiscription komen. Zo kun je als blinde ook op een normale manier van alle films genieten.

Shoppen

Vooral meisjes zijn er gek op. Lekker met vriendinnen door de stad lopen. De ene winkel in, eventjes rondkijken, misschien iets passen en daarna misschien iets kopen, de winkel uit en dan de andere winkel weer in. Tussendoor is er tijd voor iets lekkers en daarna begint alles weer opnieuw. Ik heb het natuurlijk over shoppen. Iets wat de meeste meiden graag doen. Ikzelf ook wel hoor, maar bij mij is het toch weer iets anders... Hoe shop je eigenlijk als je blind bent? Nou, eigenlijk is er niet zo heel veel verschil. Je bekijkt alle spullen en dan beslis je of je iets leuk vind of niet. Het grootste verschil is denk ik dat jullie het met je ogen bekijken en ik met mijn handen en de omschrijvingen die ik van degene krijg die met mij meegaat. Toch vind ik shoppen niet altijd leuk. Ik haat het bijvoorbeeld als het erg druk is. Dan voelt het allemaal minder prettig en kan ik niet echt de rust vinden om iets goed te bekijken. Ik vind het ook niet prettig als er allemaal mensen om je heen staan en je de hele tijd weg duwen. Verder vind ik het ook altijd vervelend dat ik nooit echt zelf kan shoppen. Daarmee bedoel ik dat ik echt alles alleen kan bepalen. Tuurlijk bepaal ik uiteindelijk zelf wat ik wel of niet koop. Als iets niet prettig voelt koop ik het natuurlijk niet. Toch is het altijd zo dat ik op de mensen die met mij meegaan moet vertrouwen. Zij zien tenslotte of het me staat en of het goed bij mij past. Ze zien ook welke dingen bij elkaar passen en wat er allemaal leuk uitziet. Toch blijf ik het vervelend vinden dat ik het niet zelf kan. Ik heb me al vaak afgevraagd hoe ik erbij zou lopen als ik het wel zelf zou kunnen. Zou ik er dan totaal anders uitzien of juist niet? Wat voor dingen zou ik zelf uitkiezen? Tja, dat zal ik nooit weten... Daarom is vertrouwen bij shoppen voor mij heel belangrijk. Ik zou niet zomaar met iemand gaan winkelen. Ik vind het belangrijk dat diegene mij ook echt goed kent en eerlijk tegen me is. Je koopt tenslotte dingen waar je vaker in rond zult lopen en dan moet het natuurlijk ook goed zijn. Shoppen is niet altijd makkelijk als je blind bent, maar het is zeker wel te doen en natuurlijk ook hartstikke gezellig!