donderdag 29 maart 2012

Gepest

Hier weer een tv-programma dat ik interessant vind. "Gepest."

In Gepest doen mensen die vroeger op school werden gepest hun verhaal. Ze vertellen op welke manier ze gepest werden en wat dit voor gevolgen had. Het is erg indrukwekkend wat deze mensen meemaken. Ik vind het soms echt onvoorstelbaar. Ik snap niet hoe mensen dit iemand aan kunnen doen.
Nadat de hoofdpersoon het verhaal heeft verteld gaan ze op zoek naar de mensen die deze persoon hebben gepest. Deze mensen willen vaak meewerken en willen de confrontatie wel aangaan. Sommige mensen herinneren het zich niet eens. Dat vind ik wel heftig. Als je iemand pest zul je toch wel weten dat je dat hebt gedaan lijkt me?

Ze ontmoeten elkaar op hun oude school. Daar kijken de pestkoppen ook naar het verhaal en vertellen daarna hun kant. Ze vertellen waarom ze het hebben gedaan of waarom zij vinden dat zij het niet hebben gedaan. Het is vaak heel erg mooi om te zien. Soms bieden de pestkoppen ook hun excuses aan. Soms zeggen ze ook dat ze de hoofdpersoon niet begrijpen omdat zij het nooit als pesten zagen.

Het is een heel erg interessant programma. Ik ben blij dat ik zoiets zelf nooit heb meegemaakt.
Inmiddels is het tweede seizoen begonnen en is vanavond de tweede aflevering te zien. Als je van dit soort programma's houdt kan ik het alleen maar aanraden.

woensdag 28 maart 2012

Internetblokkades

Internet... het is me wat! Volgens mij heb ik het er ooit al kort over gehad, maar er is iets waar ik me heel erg aan stoor.

Dit is het feit dat steeds meer dingen op internet geblokkeerd worden. Tegenwoordig wordt er veel meer onderscheid gemaakt tussen verschillende landen. Dit vind ik echt heel raar en het is soms ook heel erg irritant.

Internet, een wereldwijd communicatiemiddel. Je zou verwachten dat er geen grenzen zijn en je via je computer naar allerlei sites zou kunnen gaan. Dit was vroeger misschien ook wel zo, maar het wordt steeds minder.

Er worden bijvoorbeeld steeds meer filmpjes op YouTube geblokkeerd. Nu kan ik dit nog wel begrijpen. Er zijn veel programma's die filmpjes van YouTube kunnen downloaden. Ik snap dat platenlabels en dat soort bedrijven hier niet blij mee zijn. Ze verkopen immers minder producten omdat iedereen het gewoon "gratis" van YouTube af kan halen. Het grote nadeel hiervan is wel dat je het filmpje niet eens meer kan bekijken.
De laatste tijd komt het ook steeds vaker voor dat ik filmpjes die je in Nederland kan kijken niet meer in Duitsland kan kijken. Een voorbeeld: Een vriendin plaatst een YouTubelink op Twitter. Ze is heel enthousiast en zegt dat het om een mooi nummer gaat. Ik raak geïnteresseerd en wil ernaar gaan luisteren.
Vervolgens krijg ik de melding dat ik het filmpje "helaas" niet kan kijken vanwege de rechten. Het is niet mogelijk om het filmpje in Duitsland te bekijken. Dan moet ik dus aan mijn vriendin vragen om welk nummer het gaat zodat ik het zelf op kan zoeken. Als ik geluk heb vind ik dan wel een geschikte video.

Ik vraag me af wat het nut hiervan is. Waarom mag je het in Nederland, of andere landen, wel kijken, maar uitgerekend in Duitsland niet? Ik vraag me af of hier echt een reden voor is. Ik kan je wel vertellen dat ik het behoorlijk vervelend vind.

Dan nog zoiets.
Vorige week zaterdag wilde ik eigenlijk samen met mijn moeder naar een film kijken. Helaas ging dit niet door vanwege andere omstandigheden. Ik wilde de tv-programma's die ik op zaterdag volg (Iedereen is gek op Jack en Ik hou van Holland) daarom opnemen. Dan zou ik ze later wel terugkijken. Scheelt ook weer tijd omdat je reclame kan spoelen.

Er ging echter iets mis met de opname. Nou, daar had ik dus niets meer aan. Ik dacht dat rtlgemist wel een optie was, maar dat bleek niet zo te zijn. Het filmpje kan alleen in Nederland worden bekeken. Wat een onzin!

Ik wist wel dat sommige programma's geblokkeerd waren. Het is alleen heeeeeel erg irritant wanneer het programma's betreft die je volgt.
Gelukkig was ik het afgelopen wekend bij een vriendin in Nederland. Toen kon ik een deel van de programma's nog kijken. Dat was wel leuk. En jahoor, geen enkel probleem. Je was nu namelijk in Nederland.

Ik vraag nogmaals: "wat is het nut hiervan?"
Het is vooral raar omdat sommige programma's het wel gewoon doen. Waarom die programma's dan niet? Waarom zouden Nederlanders in het buitenland niet naar Ik hou van Holland mogen kijken maar bijvoorbeeld wel naar Koffietijd? Het is toch geen programma met geweld of dat soort dingen? Waar kan het aan liggen? Misschien aan de producent? Ik heb geen idee. Ik word er alleen maar gek van.

Men denkt dat er door internet steeds meer mogelijk is omdat de landsgrenzen zowat weg zijn, maar zo zie je maar weer dat dit niet zo blijkt te zijn.
Ik hoop dat het hierbij blijft en dat het niet nog erger wordt. Dat zou ik namelijk echt irritant vinden. Helaas kan ik het niet oplossen. Gelukkig zijn mijn blogs niet geblokkeerd en zijn deze wel overal leesbaar en het is gelukkig nog steeds mogelijk om met Nederlanders te mailen ;)
Zolang dit nog zo blijft ben ik gelukkig!

dinsdag 27 maart 2012

Lente

De zomertijd is ingegaan, de zon schijnt, de temperatuur stijgt... Het is lente!!

De afgelopen week stond één onderwerp wel centraal. De lente. Iedereen had het over het mooie weer en alle andere dingen die erbij horen.

De lente, het seizoen waarin alle bloemen weer gaan bloeien en de vogels weer beginnen te fluiten. Het is erg leuk om de vogels weer te horen. Het is buiten erg aangenaam. Soms nog wat fris, maar meestal niet te warm.

Doordat de klok een uurtje vooruit gaat is het langer licht. Erg fijn als je het mij vraagt. Het zorgt ervoor dat je energie bespaart. Doordat het langer licht is vind ik het ook minder erg om 's avonds buiten te lopen. In de winter doe ik dit liever niet in het donker. Nu vind ik het niet erg om 's avonds alleen over straat te lopen. Het geeft je dan toch weer iets meer vrijheid.

Verder is het ook fijn dat je in de lente weer meer naar buiten gaat. Op deze manier zie je buren en vrienden weer vaker dan in de winter. Even gezellig bijkletsen in de tuin... in de winter zit je toch binnen en zoek je elkaar vaak minder op.

Een nadeel is dat de insecten weer terugkomen. Vrijdagnacht hoorde ik alweer de eerst mug. Ik hoop dat we er niet te veel last van gaan krijgen.

Het is ook leuk om buiten te lezen. Op de achtergrond het geluid van de vogels en van de wind, heerlijk gewoon.

Er is ook een nadeel dat met mijn werk te maken heeft. Met dit mooie weer gaan de kinderen weer meer buiten spelen. Dit is heel goed en belangrijk, maar voor mij is het een stuk lastiger. Buiten op de speeltoestellen kan ik nou eenmaal moeilijker met de kindjes spelen. Dit gaat beter aan een tafeltje of op de grond. We moeten maar eens kijken wat voor mij het handigste is. Gelukkig gaat het meestal om het laatste halfuur van de ochtend.

Je gaat nu ook weer sneller op pad. Lekker winkelen voor de zomer bijvoorbeeld. In de winter heb ik er toch minder lol in. Dan ren je zowat van winkel naar winkel als het erg koud is. Het is veel leuker om in de zon te lopen en tussendoor een terrasje te pikken.

Kortom, het is leuk dat de lente weer is begonnen. Hopelijk regent het niet al te vaak zodat we er lekker van kunnen genieten.

maandag 26 maart 2012

Een weekendje Grave

Het afgelopen weekend logeerde ik bij een vriendin. Dit hadden we al heel lang afgesproken. We verheugden ons er dan ook enorm op.

Vrijdagavond werd ik door mijn moeder gebracht. Een andere vriendin die met haar de verdieping deelt was er ook. Dat vond ik heel erg leuk.

Eerst kreeg ik een rondleiding door het huis zodat ik alles goed zou kunnen vinden. Daarna hebben we heel veel gekletst. Dit deden we eigenlijk de hele tijd.

De vrijdagavond was onze tv-avond. We volgden allebei The voice kids en vrijdag was de finale. We hadden al afgesproken voordat we wisten dat de finale dan zou zijn. Het was daarom extra leuk toen we erachter kwamen dat we de finale samen konden kijken. Dit hebben we dan ook gezellig gedaan.
We waren allebei erg blij met de winnares. Daarna keek mijn vriendin nog de laatste aflevering van Moordvrouw. Omdat ik dit niet gevolgd had mocht ik een ander programma dat ik gemist had via internet terugkijken. Dit duurde alleen heel erg lang omdat het internet erg traag was. Achja, het was wel erg grappig. Uiteindelijk heb ik het einde op zaterdagavond gezien omdat we het steeds op pauze moesten zetten zodat de computer weer een paar minuten kon laden.

Op zaterdag stonden we op tijd op. Na het ontbijt en de andere standaarddingen gingen we op weg naar onze oude school. Daar was die dag namelijk een open dag. We vonden het leuk om er naartoe te gaan om oude bekenden op te zoeken.

Het was erg leuk. Iedereen wilde weten wat ik op dit moment aan het doen ben. Ik had eigenlijk mijn blogjes over mijn werk uit moeten printen zodat ik het niet 20 keer moest uitleggen. Achja, het was leuk om te doen, dus het was niet erg.
Iedereen was erg enthousiast.

Na een tijdje gingen we weer naar huis om de lunch klaar te maken. Die bestond uit wentelteefjes en was erg lekker.

's Middags kwam er nog een andere vriendin langs en gingen we met z'n vieren op het balkon zitten. Het was namelijk erg lekker weer. Helaas koelde het af en moesten we naar binnen.

Daarna hebben we het avondeten gemaakt. Dit waren lekkere koude wraps. Het toetje was een raketje. Dit aten we op bij de Maas. We gingen namelijk de eendjes voeren.

We waren precies op tijd thuis voor Kinderen geen bezwaar. Erg leuk om een keer samen te kijken. Daarna keken we nog even naar Ik hou van Holland. Toen gingen we naar de kroeg.

Het was erg gezellig! Na een aantal drankjes gingen we weer naar huis. Het was toen 1:25 uur wintertijd. We hebben toen de klokken verzet en nog gezellig liggen kletsen.

Op zondag deden we niet meer zo heel veel. Ik werd nog geïnterviewd voor de blog van mijn vriendin. Als ze dit plaatst zal ik het met jullie delen. Het was erg leuk om te doen.

Rond 14:30 uur werd ik weer opgehaald.
Het was een superleuk weekend met veel gezelligheid en plezier. Het is zeker voor herhaling vatbaar. Daarom gaan we binnenkort weer een keertje afspreken.

woensdag 21 maart 2012

De droom [verhaal]

Ik kon vandaag maar moeilijk wakker worden. De droom die ik had leek zo echt.

Ik droomde dat ik bij hem was. Het was heel erg gezellig en we hadden het heel erg leuk samen. Veel meer details herinnerde ik me niet. Dat gebeurde nou altijd. Ik droomde vaak hetzelfde, maar de precieze droom kon ik me nooit goed herinneren.

Ik weet alleen dat er een jongen in de droom voorkomt. Wie hij is? Ik heb geen idee. Ik weet alleen dat ik graag over hem droom. Dan kan ik even alle ellende vergeten en ben ik iemand die de hele wereld aankan.

Ik stond op en deed het raam open. De frisse lucht was lekker en blies de fragmenten van de droom weg. Ik begon met het opmaken van mijn bed. Vervolgens ging ik naar beneden om mijn ontbijt klaar te maken.

Verder gebeurde er niet zoveel die dag. Ik werkte wat aan mijn blog en beantwoordde wat mailtjes. Verder las ik ook nog een aantal hoofdstukken en hield ik me bezig met het eten.

Met een voldaan gevoel ging ik die avond weer naar bed. Zou ik vannacht weer dromen?

Er was een jongen bij me. We praatten samen, lachten samen en hij begreep mij. Hij accepteerde mij zoals ik was. Er waren geen beperkingen en ik voelde me helemaal vrij. We gingen samen op pad en deden allemaal leuke dingen.

De volgende ochtend herinnerde ik me niets meer. Het was maar een droom. Helaas... Soms zou ik willen dat dromen werkelijkheid konden worden.

dinsdag 20 maart 2012

[Ik hou van...] Carlo Boszhard & Irene Moors

Iedereen zal het wel weten. Ik ben al jaren fan van Carlo en Irene. Ik denk alleen dat bijna niemand weet hoe dit is ontstaan.

We hebben nog niet zo lang Nederlandse televisie. Ikzelf heb het sinds eind 2005. Oma en opa hebben het iets langer.

In 2006 volgde ik de Nederlandse Idols. Eigenlijk niet zo heel bijzonder, maar toch heeft het er een deel voor gezorgd dat ik Carlo en Irene ontdekte.

Op zondagmiddag was opa vaak aan het zappen. Hij bleef steeds vaker bij Life and cooking hangen en ik begon het steeds leuker te vinden. Toch keek ik er nog niet actief naar. Op een gegeven moment herkende ik er steeds meer dingen van en vond ik het ook steeds leuker om ernaar te kijken.

Na een tijdje was ik het zelf die steeds zei: "Straks komt Life and cooking weer." Op een gegeven moment kwamen de kandidaten van Idols bij Carlo en Irene op bezoek. Ik keek er dus steeds actiever naar omdat ik Idols ook volgde. Ik vond het leuk om te zien hoe Carlo en Irene de kandidaten interviewden.

Om een lang verhaal kort te maken: vanaf het seizoen 2006-2007 heb ik geen enkele aflevering meer gemist van het (zoals zij het noemen) zondagmiddaggevoel van RTL 4.

Op een gegeven moment wilde ik ook steeds meer over Carlo en Irene weten. Ik ging op internet op zoek naar informatie. Ook keek ik heel veel YouTubefilmpjes terug. Daardoor ben ik nu ongeveer op de hoogte van alle belangrijke dingen die zij hebben gedaan.

Van Telekids heb ik bijvoorbeeld veel terug kunnen zien door de Pittige tijden dvd's. Ook heb ik de allerlaatste Telekids aflevering helemaal terug kunnen kijken dankzij YouTube. Dit vond ik erg leuk om te zien. Dankzij YouTube heb ik een goed overzicht gekregen van de carrière van Carlo en Irene voor 2006.

Wat vind ik eigenlijk zo leuk aan die twee? Gewoon de manier van doen. De manier waarop ze praten en met elkaar omgaan. De openheid en de humor... alles eigenlijk. Ze willen iedereen een kans geven en kunnen goed naar mensen luisteren. Ik heb het zelf ervaren.

In 2007 stuurde ik een brief naar de redactie van Life and cooking en tot mijn grote verrassing werd ik uitgenodigd! Dit had ik totaal niet verwacht. Ik dacht dat ze zoveel brieven kregen dat die van mij niet eens op zou vallen. Misschien gaf het braille wel de doorslag. Ik had er ook een brailleversie bijgedaan. Ik denk dat deze brief de aandacht trok. Ik heb deze brief nog. Ik zal hem in een volgend bericht een keer plaatsen.

Op 29 april 2007 werd ik dus uitgenodigd. Ik ging samen met mijn peettante, haar man, en zijn dochter naar Hilversum. Ik wist al dat ze mij wilden interviewen. Ik was best zenuwachtig. Je ontmoet ze immers niet elke dag.

Het was erg leuk om de opname bij te wonen. Het was ook erg lief van Carlo dat hij voordat de show begon al even bij me langs kwam. Ook na de show bleef hij nog met me doorpraten. Echt heel erg leuk. Hierdoor heb ik me een heel goed beeld van Carlo en Irene kunnen vormen. Het is ook leuk dat ik een spatel uit de echte Life and cooking keuken heb gekregen. De toenmalige kok heeft hem voor me gesigneerd.

Ik zal binnenkort het filmpje weer eens uploaden. Dan kunnen jullie het fragment nog zien als jullie willen.

Natuurlijk volg ik nu elke zondag Life 4 you. Ook series als De TV kantine en Zie ze vliegen heb ik met veel plezier gekeken.

Ik zou nog veel meer kunnen schrijven over dit onderwerp, maar ik denk dat het nu wel duidelijk is waarom dit duo in deze blogserie thuishoort.

maandag 19 maart 2012

Update: over ziekenhuis en het tellen van straten

Allereerst wil ik even aan jullie vertellen dat mijn oma sinds zaterdagavond in het ziekenhuis ligt. Ze heeft een longontsteking, maar het gaat al de goede kant op. Ze was al langer ziek, maar dit weekend ging het helemaal niet goed en hebben we de dokter erbijgehaald.
Gisteren ben ik er even geweest en toen ging het al veel beter. Vanmiddag had ze mij even gebeld en toen ging het nog veel beter. Dus het gaat de goede kant op. Dat is heel erg fijn. Ik verwacht dat ze er nog wel een paar dagen moet blijven.
Verder wil ik hier op deze blog niet te veel bij stilstaan. Zodra ze weer thuis is en alles weer inorde is zullen jullie het lezen.

Verder gaat alles prima. Ik ben weer helemaal hersteld van mijn verkoudheid en keelontsteking. Toen ik de blog over deze keelontsteking schreef was de verkoudheid er nog niet echt, maar hij sloeg de dag erna wel flink toe. Gelukkig is het nu allemaal over.

Vorige week ben ik ook weer gaan werken. Dat was me wat...

Woensdag was ik verdwaald. Ik was perongelijk te ver doorgelopen. Ik dacht dat ik nog een straat verder door moest lopen voordat ik over moest steken, maar dat bleek dus niet zo te zijn.
Op een gegeven moment wist ik niet meer waar ik was en was ik de weg dus kwijt.
Dan merk je echt dat het nadelig is om in een rustig dorp te wonen. Je komt echt niemand tegen die je even kan helpen. Gelukkig was mijn moeder thuis. Ze is me gaan zoeken en zette me weer op de juiste stoep.
Achteraf was het best grappig. Door zo'n stomme telfout zit je opeens ergens waar je nog nooit eerder bent geweest.
De donderdag is alles wel goed gegaan. Het was echt alleen maar een telfout. Gelukkig maar.

Het werken met de kindjes is nog steeds erg leuk. Ze raken steeds meer aan me gewend en komen ook steeds meer op me af. Vorige week speelde ik met kindjes die nog nooit eerder met me hadden gespeeld. Dat was heel erg leuk.

Donderdag kwam er een meisje op me af en gaf me een hand. Ze was heel enthousiast en riep: "Hallo Alana." Dat was echt schattig. Natuurlijk heb ik haar gezegd dat ik Tatjana heet. Ik vond het wel grappig.

Donderdag was ik ook weer bij de therapie. Er waren twee kinderen aan de beurt. We deden met die kinderen precies hetzelfde, maar ieder kind reageerde op alles totaal verschillend. Dat was heel interessant. Zo zie je dat het ene kind meer moeite heeft met het ene terwijl het andere dat juist heel makkelijk vind en weer meer moeite heeft met het andere. Heel erg leuk om te doen.

Zaterdag ben ik ook nog bij het meisje dat vroeger bij mij in de taxi zat geweest. Ik heb al een keer over haar geschreven. Het meisje is meervoudig gehandicapt. Dankzij de stichting van haar vader kon ik zo snel en gemakkelijk bij mijn werk terecht.
Het was heel erg gezellig. Ze wilden natuurlijk weten hoe het allemaal gaat. Helaas was haar vader niet thuis. Ik ga er nog een keer naartoe als de vader er wel is. Dan kan ik alles nog eens persoonlijk aan hem vertellen. Hij vond het jammer dat hij er niet was omdat hij heel erg benieuwd is naar mijn ervaringen.

Verder is er niet zoveel gebeurd. Ik heb veel gelezen. Vandaag ben ik ook weer begonnen met sporten. Dat voelde weer heel goed. Ik heb het twee weken niet gedaan vanwege mijn verkoudheid. Ik kom ook steeds dichter bij mijn doel.

Aankomend weekend ga ik bij een vriendin logeren. Daar heb ik heel veel zin in. Natuurlijk schrijf ik daar ook weer een blogje over.

Morgen kunnen jullie hier het eerste deel van mijn reeks [Ik hou van...] lezen. Ik wens jullie daar alvast veel plezier bij.

vrijdag 16 maart 2012

Gedachten over mooi zijn

Ben ik mooi?

Ben ik mooi zoals ik ben? Ben ik te groot, te klein, te dik, te dun? Ik wilde dat ik het wist.

Wat zou ik ervoor overhebben om één keer naar mijzelf te kunnen kijken. Ik kan op heel veel mensen vertrouwen, maar het is toch iets heel anders.

Staat die kleding mij echt zo leuk? Zou ik het zelf ook hebben gekocht of zou ik er zelf totaal anders uitzien? Ik wilde dat ik het wist.

Kijken er weleens mensen naar mij om? En kijken zij dan vanwege mij als persoon of alleen maar vanwege mijn beperking? Ik wilde dat ik het wist.

Waar denken mensen aan als ze me zien? Ben ik gewoon onopvallend en lopen ze verder of denken ze "oh wat zielig, zij is blind."

Is er ooit iemand geweest die meer zag dan mijn beperking? Ik wilde dat ik het wist.

Waarom is alles zo moeilijk? Waarom is alles zo oneerlijk? Ik wilde dat ik het wist.

donderdag 15 maart 2012

Mijn leven in puin

Dit is een heel heftig tv-programma. Het gaat over mensen met verzamelwoede.

Als de mensen aan het programma mee willen werken wordt hun huis en omgeving opgeruimd door een professioneel team. Dit klinkt best makkelijk, maar dat is het zeer zeker niet.

Het is echt onvoorstelbaar wat sommige mensen bewaren. Echt dingen waarvan je zegt: "Daar doe je nooit meer iets mee."
Ik vind het een heel interessant programma. Niet vanwege de rommel. Ik ben soms blij dat ik die niet kan zien :). Eergisteren waren er zelfs ratten bij iemand in huis. Ik vind de psychische kant van het programma interessant.

Natuurlijk verbaas ik me er keer op keer over hoe iemand in zo'n huis kan leven. Ik word al gek wanneer ik mijn kamer een paar weken niet heb schoongemaakt. Opruimen hoef ik sowieso nooit. Ik houd altijd alles netjes en geordend. OOk wel logisch eigenlijk. Anders zou ik zelf niks meer terug kunnen vinden. Er zullen vast ook wel blinden bestaan die er een zooitje van maken, maar gelukkig ben ik niet zo.

Toch is het een interessant programma zoals ik al zei. Het is indrukwekkend om te zien hoe deze verzamelwoede ontstaat. Vaak komt het door gebeurtenissen die de persoon heeft meegemaakt. Vaak is het ook een gemis van iets. De persoon van eergisteren had vroeger een zwaar ongeluk gehad. Door het verzamelen had hij het idee dat hij nuttig bezig was. Hij had namelijk het gevoel dat hij niet nuttig was voor de maatschappij. Door het verzamelen kon hij zichzelf toch nuttig voelen.

Het is heel erg mooi om de ontwikkelingen van die persoon te zien. Aan het einde zijn ze heel blij dat ze hebben meegewerkt. Voor die persoon gaat het natuurlijk nog door. Het team kan immers niet alles binnen vier dagen klaarspelen. Ik vind het echt knap dat de personen aan zo'n programma meewerken.

Door de gesprekken kan ik me een beeld vormen van het huis, maar hoe het werkelijk is weet ik natuurlijk niet. Zo heel erg vind ik dat niet want het moet echt vreselijk zijn.

Leven in zo'n grote puinhoop is natuurlijk ook heel onveiig en ongezond. Daarom is het ook heel erg belangrijk om hychiënisch te leven. Ik vind het echt vreemd dat de personen dit aan het begin niet begrijpen. Later stellen ze hun mening gelukkig bij.

Het is niet echt een programma waar je iets van leert of wat je een goed gevoel geeft. Het is wel interessant om eens te zien.

woensdag 14 maart 2012

Spoedgeval

Nee, er is niks ernstigs aan de hand. Ik wil jullie alleen even over iets vertellen. Na het lezen van de blog snap je de titel wel.

Vorige week keek ik op mijn telefoon en zag ik dat ik een sms'je van een vriend had. Hierin vroeg hij mij of ik hem direct wilde bellen. Nou, ik kan je vertellen, dan schrik je wel even!!! Ik dacht echt dat er iets aan de hand was. Ook omdat ik nog eens dezelfde mededeling via What's app kreeg.

Er spookten al allerlei gedachten door mijn hoofd. Ik besloot om maar eens te gaan bellen zodat ik erachter zou komen wat er aan de hand was.

Zo gezegd zo gedaan. Ik belde een beetje met een dubbel gevoel. Misschien was er iets ergs gebeurd, misschien ook niet.

Gelukkig was er sprake van het tweede. Hij wilde alleen maar een telefoonnummer hebben. Helaas kon ik hem niet verder helpen, maar dat doet er even niet toe. Het gaat mij om de manier waarop hij het aan me vroeg.

Ik heb het al vaker meegemaakt. Dingen die verkeerd werden opgevat door miscommunicatie. Vooral door de manier waarop je iets zegt of vraagt. Soms ook door het gebrek aan leestekens in mails. Ik vind dat soort dingen altijd heel erg jammer.

Nu schrok ik me dus dood door de toon waarop de berichtjes waren geschreven terwijl er eigenlijk niets aan de hand was. Het zou beter zijn geweest wanneer er stond "Zou je mij misschien willen bellen? Ik wilde je vragen of je het nummer van ... hebt." Dan had ik natuurlijk ook meteen gereageerd. Het voordeel zou dan zijn dat ik me niet vanalles af ging vragen over wat er eventueel gebeurd zou kunnen zijn.

Ik dind dat soort dingen erg belangrijk. Vooral omdat ik vaak virtueel contact heb. Het is jammer dat er weleens misverstanden zijn door de manier van schrijven.

Gelukkig was er dit keer niks aan de hand. Ik hoop dat dit niet meer zo snel voorkomt.
Hebben jullie dit ook weleens meegemaakt?

dinsdag 13 maart 2012

Laptopvrije weekenden

Ik merk dat ik de laatste tijd steeds minder achter mijn laptop zit. Ik moet zeggen dat ik dat helemaal niet erg vind.

Toen ik nog op school zat gebruikte ik mijn laptop heel veel voor mijn huiswerk. Eerst zat ik er de hele dag op school achter en thuis ook nog wel een paar uur per dag.
Tegenwoordig hoef ik geen huiswerk meer te maken en merk ik dus dat ik mijn laptop minder gebruik.

Ik gebruik hem natuurlijk nog vaak voor heel veel dingen, maar het is niet meer zoals vroeger.

Tijdens het tv kijken zat ik bijvoorbeeld ook vaak op msn of was ik met andere dingen bezig. Dit doe ik nu veel minder. Ik merk dat het me veel meer rust geeft.
Doordat ik nu een telefoon met internet heb is het ook niet altijd nodig om achter de computer te zitten. Ik kan alle dingen ook via mijn telefoon bijhouden.
Ik merk ook aan mijn lichaamshouding dat ik minder achter de computer zit. Ik heb minder last van mijn schouders en rug. Het is veel fijner om met je telefoon in je hand te zitten. De meeste dingen gaan met de telefoon trouwens ook sneller. Dingen als het schrijven van lange berichten kun je beter met je laptop doen.
Het is me opgevallen dat ik soms een heel weekend niet achter de computer zit. Dan besef ik op maandag opeens: ooh, ik zat vrijdag voor het laatst achter mijn laptop en ik vind dat helemaal niet erg. Ik heb meer tijd voor andere dingen en kan me bijvoorbeeld extra veel op een boek focussen.
Internet neemt sowieso veel tijd in beslag. Volgens mij is het aantal uren dat ik doorbreng met het bijhouden van social media, blogs en dat soort dingen echt heel erg veel. Ik vind het niet erg omdat ik het leuk vind. Toch is het anders wanneer je al die dingen op met je telefoon doet.

Eigenlijk ben ik in dat soort laptopvrije weekenden toch volop online dankzij mijn telefoon. Eigenlijk mis ik dus niks. Ik voel me er heel erg goed door.

Ik gebruik mijn computer nu omdat ik het wil en niet meer omdat ik het moet.

vrijdag 9 maart 2012

Nano

Dit is alweer de laatste blog die ik ga beschrijven. Het is de blog van Carmen. 

Ik ken Carmen al heel erg lang. We zaten op dezelfde school en in de pauzes gingen we vaak met elkaar om. We hadden hele leuke en grappige gesprekken. Deze hebben we trouwens nog, maar dan via msn.

Carmen blogt nog niet zo heel lang, maar de dingen die ze blogt vind ik wel heel erg leuk.
De titel van haar blog is Nano. Dit is de naam van haar geleidehond.

Ze schrijft veel gedichten en kan haar emoties goed onder woorden brengen. Ze heeft gedichten over haar hond geschreven. Door deze gedichten krijg je een goede indruk van het werk en leven van Nano.

Ze heeft ook weleens iets gepost over haar beperking en ervaringen. Dat was heel erg indrukwekkend. Het ging over de periode waarin haar ogen achteruit gingen. Echt heel erg mooi om te lezen.

Ze schrijft ook over dingen die ze leuk vind. Denk bijvoorbeeld aan tv-programma's of muziek.

Ze wil binnenkort met een nieuw project beginnen. Hiervoor vraagt ze aan goede vrienden wat bepaalde liedjes voor hen betekenen en waarom. Ze wil daar dan een mooi verhaaltje van maken.

Ik ben erg benieuwd naar dit project. Ik heb er zelf namelijk aan meegewerkt. Als ze iets over mij post zal ik dat hier natuurlijk melden.

Samengevat is het een hele leuke en vermakende blog. Meer kan ik er niet over vertellen. Kijk zelf maar.

donderdag 8 maart 2012

Keelpijn

Afgelopen maandag kreeg ik keelpijn. Iedereen om me heen was al zo'n beetje ziek geweest, maar bij mij WAS alles nog goed.
Ik hoopte dat het maar even zou duren, maar dat was helaas niet zo.

Doormiddel van plantaardige medicijnen tegen keelpijn, honing en thee hoopte ik dat het over zou gaan.
Dinsdag had ik echter nog steeds keelpijn. Het was ook het enige wat ik had.
Gisteren was de toestand nog niet verbeterd. Daarom besloot ik vanmorgen ook om naar de huisarts te gaan. Daarmee begon het avontuur.

Mijn moeder sprak toevallig met iemand die zei dat onze huisarts gesloten was. Dat was maar goed ook. Daar kun je op donderdag namelijk alleen 's middags terecht. De ochtenden heeft hij in gebruik voor vaste afspraken. Dit was natuurlijk balen.

Gelukkig zijn er meer huisartsen in ons dorp en kon ik dus naar een andere. De receptioniste zei dat we waarschijnlijk wel lang moesten wachten.

We gingen op weg naar de dokter. Nadat we alles hadden geregeld vertelde de receptioniste dat we misschien weer naar huis konden gaan en driekwartier later terug konden komen. Dit hebben we dan ook gedaan. Gelukkig maar.

Toen we weer terugkwamen waren we bijna meteen aan de beurt. Na het stellen van vragen en het kijken naar mijn keel gingen we nog even bij de apotheek langs om de antibiotica te halen die de dokter me voorschreef. Ja, ik heb nu voor het eerst in mijn leven een antibioticakuurtje in pilvorm. Toen ik klein was kreeg ik de antibiotica vloeibaar. Gelukkig heb ik geen problemen met het slikken van die pillen.

Vandaag moet ik vier pilletjes nemen. De aankomende dagen twee. Maandag is de laatste dag van de kuur. Ik hoop dat de ontsteking dan over is.

Vandaag is er ook nog een kleine verkoudheid bijgekomen. Ik voel me ondanks dat toch stukken beter na de eerste twee pilletjes.

Ik vertrouw erop dat het snel overgaat en ik weer snel naar mijn werk kan. Daar ben ik deze week ook niet geweest.
Zaterdag wil ik eigenlijk naar het meisje gaan dat vroeger bij mij in de taxi zat, maar ik weet nog niet of ik dat doe. Eerst morgen maar even afwachten.

woensdag 7 maart 2012

Honderd

Dit is mijn honderdste blogje. Ik vond het leuk om bij dit jubileum stil te staan.

Ik blog sinds juli vorig jaar en kan het me nauwelijks voorstellen dat ik al 99 blogs heb geschreven. De ene wat korter dan de andere. De ene blog gaat over iets wat ik heb meegemaakt, de ander over iets wat ik gewoon leuk vind.

Ik vind het erg leuk om te bloggen. Het is ook leuk om reacties te ontvangen. Dan weet je of je lezers het leuk of niet leuk vinden. Het is ook leuk om de lezers iets mee te geven.

Zo schrijf ik vaak over dingen die te maken hebben met mijn beperking. Ik merk dat veel mensen dit interessant vinden en er meer over willen weten. Dit is heel erg leuk om te horen. Ik vind het belangrijk dat mensen weten hoe het is om een beperking te hebben en hoe ik ermee omga. Het is ook belangrijk dat de lezers weten hoe ze ermee om moeten gaan. Vaak vinden mensen mij zielig of denken ze dat ik niks kan. Deze blog bewijst toch het tegendeel?

Een blog is ook gewoon een leuke manier om grappige dingen te vertellen. Wie herinnert zich niet het blogje over perenmiscommunicatie? Dat soort dingen maak je maar één keer mee. Het is leuk om het op deze manier vast te leggen.

Ik hoop dat ik nog veel inspiratie mag krijgen voor het schrijven van nog meer blogs. Misschien binnenkort weer een verhaal? Dat heb ik tot nu toe nog maar één keer gedaan. Ik vind niet dat je iets per se MOET schrijven. Je moet het schrijven als je het zelf wil en als je er zelf achterstaat. Anders is het niet leuk.

Dat is ook één van de dingen die ik het belangrijkste vind. Het moet leuk zijn om te bloggen en je moet je er niet toe gedwongen voelen.

Door deze blog ben ik erachter gekomen dat ik schrijven erg leuk vind. Ik vond dat altijd al leuk, maar heb er lang niks meer mee gedaan.
Toen ik klein was schreef ik heel veel verhaaltjes op school. Toch vind ik het beschrijven van ervaringen het aller-leukste. Op een gegeven moment zijn die ervaringen echter op. Nouja, je maakt elke dag iets mee, maar niet alles is interessant voor een blog. De ervaringen die te maken hebben met mijn beperking raken wel op tenzij je weer iets meemaakt dat weer net even anders is dan de dingen die je al ooit hebt beleefd.

Door mijn werk ervaar ik nu ook weer allemaal nieuwe dingen. Het is erg leuk en geeft me veel voldoening. Deze ervaringen kunnen jullie hier ook lezen. Dat zijn dan wel bijzondere ervaringen. Ik ga namelijk niet over alle dingen schrijven. Na een tijdje worden veel dingen ook herhaald.

En nu heb ik nog een vraag aan jullie.
Zijn er dingen die jullie nog van mij willen weten of zijn er nog onderwerpen waarover jullie graag iets willen lezen? Dat soort suggesties zijn altijd welkom. Misschien doe ik er dan wel iets mee.

Tot slot wil ik jullie allemaal bedanken voor het volgen en lezen van mijn blog. Dat waardeer ik echt enorm. Bedankt voor jullie reacties en mailtjes naar aanleiding van mijn verhaaltjes. Ik zal nog lang niet stoppen.

maandag 5 maart 2012

Grote oma

Vandaag, 5 maart, zou mijn grote oma jarig zijn geweest. Ze was een hele dierbare persoon en daarom gaat dit blogje over haar.

Mijn overgrootmoeder, de oma van mijn moeder, werd geboren op 5 maart 1919. Ze trouwde op 13 april 1939 met opa Jopie. Op 22 april van dat jaar werd Nellie, hun eerste kind geboren. Ze kregen nog 8 gezonde kinderen en 11 kleinkinderen. Ik was in 1990 het eerste achterkleinkind.

Ik heb heel veel goede en leuke herinneringen aan grote oma. Ik noemde haar volgens mij zo omdat zij mijn overgrootmoeder was. Ze was namelijk niet groot. Ik had echter nog andere oma's en opa's en om verwarring te voorkomen kreeg zij dus de naam "Grote oma."

Mijn oma, de moeder van mijn moeder is hun vijfde kind. Omdat mijn opa uit Duitsland kwam gingen zij daar wonen. Dit is dus ook de reden waarom mijn ouders en ik ook in Duitsland wonen. Ik werd dus meteen tweetalig opgevoed. Dit kwam goed van pas toen ik in Grave naar school ging.

We gingen vroeger (bijna) elke zaterdag op bezoek bij grote oma en opa Jopie. Dat was altijd het hoogtepunt van de week. Ze speelden veel met mij en ik mocht vaak dingen die de anderen niet mochten. Zo zat ik heel vaak op de keukentafel terwijl we liedjes zongen. Dit is ooit gefilmd dus dat is wel heel speciaal en leuk om te kijken.

Verder werd er altijd veel gekaart. Daar kon ik niet aan meedoen, maar ik mocht wel de kaarten tellen en vasthouden. Toen ik ouder was en al wat kon rekenen mocht ik steeds de pot tellen en hield ik deze nauwkeurig bij.

Verder hebben we nog veel meer leuke dingen beleefd. Zo was er bijvoorbeeld de surpriseparty toen ze 80 werd. Ik was toen 9 jaar. We waren allemaal bij een zoon van haar. Iemand ging oma en opa halen en zei tegen hen dat ze zouden vergaderen over hun diamanten bruiloft. Oma nam een klein taartje mee en ging zo de verrassing tegemoet.

We moesten allemaal erg lachen om het taartje. Dat was niet genoeg voor alle mensen. De verrassing was geslaagd! Dit feest is ook op film vastgelegd zoals zoveel dingen.

Een ander hoogtepunt was de diamanten bruiloft. Op 13 april 1999 waren ze 60 jaar getrouwd. Twee dagen na mijn communie. Ik droeg mijn communiejurk op deze dag.
In de kerk mocht ik tussen oma en opa in zitten. Zij vonden mij altijd heel erg speciaal. Ik ben er later achtergekomen dat oma het altijd heel moeilijk had met mijn beperking. Ze wilde dat ik zoveel mogelijk mooie en leuke dingen zou beleven.
Tijdens de kerkdienst verraste ik hun met een gedicht dat ik uit mijn hoofd had geleerd.
Na de mis was er een enorm feest. Na afloop kregen we allemaal een flesje wijn met een foto van oma en opa. Deze fles heb ik nog steeds.

Helaas werd oma tijdens het laatste jaar van haar mooie leven erg ziek. Ze lag veel in bed. We gingen er vaak naartoe. Ik herinner me nog dat ik dan bij haar in bed lag en uren met haar kon kletsen. Ze probeerde toch nog zo vaak mogelijk op te zijn, maar na een tijdje ging dat steeds moeilijker.

Eind augustus werd besloten dat ze naar het ziekenhuis zou gaan voor onderzoek. Helaas overleed ze op 1 september 2000 in het ziekenhuis.

Niemand had dit aan zien komen. We gingen er allemaal vanuit dat ze beter zou worden. Ze zouden vast iets vinden in het ziekenhuis. Helaas mocht dit niet zo zijn.

Ik herinner me het moment toen ik haar voor het laatst zag nog heel erg goed. Het was de zaterdag voordat ze naar het ziekenhuis zou gaan. Oma wilde daarom nog even bij haar langs. Het was een warme dag en ik had eigenlijk geen zin om mee te gaan. Ik wilde liever in het zwembadje spelen.
Vraag me niet waarom ik toch mee ben gegaan. Ik heb geen idee. Was het mijn zesde zintuig?

Oma zat op het balkon. Ze kwam bijna nooit meer buiten. Het was zo warm in huis dat ze het fijner vond om op het balkon te zitten. Daar heb ik haar voor het laatst gezien. We namen afscheid met het idee dat ik haar de zaterdag erop op zou komen zoeken in het ziekenhuis. Helaas gingen we die zaterdag erop bij opa op bezoek en zou oma er nooit meer zijn.

Toch is ze er nog steeds. Bij elk familieweekend staat er een foto van oma en opa centraal. Ze blijven altijd bij ons en ze houden ons vast in de gaten. Tijdens zo'n familieweekend liggen ze vast in een deuk om alle gekke dingen die we doen. Niemand van ons zal ze ooit vergeten.

Opa overleed op 3 februari 2003 op een leeftijd van 88 jaar.

zaterdag 3 maart 2012

Wie was dat?

Gisteren liep ik samen met oma naar huis. Onderweg werden we aangesproken door iemand die een heel verhaal over skeeleren aan ons vertelde.

Ik dacht dat het en kennis van ons was omdat de stemmen heel erg op elkaar leken. Ik had verder niet veel tegen haar gezegd. Dat is verder ook niet belangrijk.

Toen we verder liepen vroeg oma aan mij: "Wie was dat?"

Dit heb ik nog nooit meegemaakt. Ik moest hier zo om lachen! Wie is er hier nou blind? Geen idee. Ik zei tegen haar wat ik dacht, maar het bleek niet die persoon te zijn.

Ik vond het wel een grappige gebeurtenis. Ik maak immers nooit mee dat een ziende aan mij vraagt wie het was. We hebben er toen de hele weg over nagedacht. We zijn er nog steeds niet helemaal uit.

Later vertelde ik mijn moeder hierover. Zij moest hier ook heel erg om lachen. Dit soort dingen maak je als blinde geloof ik niet vaak mee.

Ik vond het wel grappig en wilde deze bijzondere ervaring graag met jullie delen. Ik deel mijn ervaringen immers graag met jullie.

vrijdag 2 maart 2012

Omgaan met zienden

De volgende gebruiksaanwijzing kwam ik tegen op de Twitterpagina van Blinde Ed. Blinde Ed is een zanger die vorig jaar meedeed aan X factor. Hij is volledig blind en daarom vind ik het natuurlijk interessant om hem te volgen.

Dit gaat over het omgaan met zienden. Om sommige dingen moest ik echt lachen. Ik vraag me af wie zoiets bedenkt. Ik vond het wel origineel en daarom deel ik het met jullie.

----------

Omgaan met zienden

Mensen die hun ogen gebruiken om informatie omtrent hun omgeving te
verzamelen worden ”zienden” genoemd. ”Maatschappelijk ziend” betekent
een groter dan 20 procent nauwkeurigheid van het gezichtsveld en een
invalshoek van meer dan 20 graden. Zienden zijn evenals blinden in
staat van het leven te genieten, veel zienden hebben een normale baan
en besteden hun vrije tijd net zoals wij. Zienden kunnen ook kinderen
krijgen en die zelfstandig opvoeden en een normaal familieleven leiden.
De meeste zienden wonen zelfstandig en behoeven weinig of geen hulp
bij hun dagelijkse bezigheden.

Zienden en mobiliteit.

Het is zienden toegestaan gebruik te maken van de openbare weg, en
de meeste kunnen goed lopen en fietsen. Ook zijn er, die er voor
kiezen in hun eigen voertuig  gebruik te maken van een netwerk van
autowegen, wat echter vaak tot grote vertragingen leidt. Om van dit
systeem gebruik te mogen maken, moeten ze wel eerst een examen
doen, waaruit hun kundigheid in veilig besturen van het voertuig
blijkt.  De opleidings- en examenkosten zijn hoog, en worden niet
vergoed. Het bezit van een voertuig draagt in hoge mate bij aan het
zekerheidsgevoel van zienden, en wordt vaak gebruikt om een bepaalde
sociale status mee aan te geven.


Zienden assisteren.

Zienden zijn gewend om de wereld in visuele termen te ervaren, en zijn
vaak niet in staat tot adequate verbalisatie van die ervaringen. Ze vallen vaak terug op gebaren zoals wijzen of wuiven, en gebruiken gezichtsuitdrukkingen om hun emoties te tonen.
Spreek rustig met een ziende, die het verbale aspect even is verloren, en attendeer hem of haar met duidelijke zinnen op je aanwezigheid. Vaak helpt het om vragen te stellen, om de ziende te helpen de verbale communicatie weer tot stand te brengen. Zienden zijn vaak de weg kwijt, vooral als ze gebruik maken van hun voertuig. Ze uiten dit door stil te gaan staan, en uit het raampje van hun voertuig verbaal contact te zoeken met omstanders of voorbijgangers. Ons betere oriëntatievermogen kan hierbij goed van pas komen. Ook in grote winkelcentra wil de ziende zijn oriëntatie nog wel eens verliezen. Dring je hulp niet op , maar wacht tot de ziende om hulp vraagt. Zienden zijn erg trots op hun zelfstandigheid, en laten hun gebreken niet graag blijken.


Ziende en computers.

Door hun visuele benadering hebben zienden moeite geconcentreerd te blijven bij het lezen van langere teksten. In de jaren negentig ontwikkelde Microsoft daarom de “Grafische Gebruikers Interface” een systeem, waarbij tekst wordt vervangen door plaatjes, iets waar zienden beter mee overweg kunnen. De gebrekkige coördinatie tussen zien en handbewegingen is ondervangen door de toepassing van een zogenaamde “muis”, waarbij zienden een plaatje van een pijl over het scherm met een andere plaatjes kunnen bewegen, en door klikken programma`s kunnen activeren. Na voldoende oefeningen zijn zienden in staat de computer met bevredigende snelheid te bedienen. Zienden zijn niet gewend aan synthetische spraak, en hebben vaak moeite zelfs de meest duidelijke spraaksynthesizer te verstaan. Als een ziende “mee wil kijken”, zet je spraak dan op het langzaamste niveau, en vertel in je eigen woorden wat er gebeurt op het scherm.


Dag en nacht


Zodra het donker wordt kunnen zienden niet meer goed functioneren, en in totale duisternis zijn ze volkomen hulpeloos. Zienden zijn genoodzaakt tegen hoge kosten verlichting in hun woningen aan te brengen, en die gedurende de nachtelijke periode waarin ze verkiezen nog actief te zijn, te laten branden. De meeste gemeenten hebben op gemeenschapskosten straatverlichting aangebracht, zodat zienden ook
's nachts in staat zijn zich te verplaatsen. Waar in zulke verlichting niet is voorzien, bestaat de mogelijkheid gebruik te maken van zogenaamde zaklantaarns, een soort draagbare verlichting die op batterijen werkt. Zaklantaarns zijn helaas niet opgenomen in het hulpmiddelenpakket.
Zienden kunnen zeer nerveus worden als onverwacht de verlichting uitvalt. Pak in zo`n geval de ziende bij de arm, fysiek contact stelt gerust. Praat op kalmerende toon, en vertel dat het probleem gemakkelijk is op te lossen. Stabiliseer de ziende, en vervang vervolgens defecte zekeringen of activeer de aardlekschakelaar.


Klankvorming

Een discussie tussen een groep zienden klinkt vaak chaotisch. Elkaar in de rede vallen, alsmede een verhaallijn niet kunnen vasthouden, komt veel voor. Trek hieruit echter niet de conclusie, dat alle zienden dom zijn. Visuele stimuli werken vaak verwarrend op de ziende, en maken het moeilijk om volwaardig te kunnen communiceren.  Echter, ook onder zienden zijn er, die een universitaire graad hebben behaald, en sommige bekleden zelfs hoge functies in het bedrijfsleven of bij de overheid. Als een ziende plotseling zwijgt, en niet meer aanspreekbaar lijkt, wordt dit meestal veroorzaakt door een sterke visuele impuls. Wacht rustig tot de ziende de oorzaak van de afleiding heeft geabsolveerd en weer tekenen vertoont van contact met zijn omgeving.


Conclusie

Zienden vormen een volwaardig onderdeel van onze maatschappij, en verdienen een gelijkwaardige behandeling. Realiseer je, dat zienden ook mensen zijn.

donderdag 1 maart 2012

Vrienden in de buurt

Ik heb genoeg leuke vrienden. Het is alleen jammer dat ze niet bij mij in de buurt wonen. Daarom is het meeste contact virtueel. Mailen, msnen, sms'en, twitteren, What's appen... Via deze dingen kan ik in contact blijven met mijn vrienden.

Dit komt doordat ik 16 jaar in Grave op school zat. Ik was bijna de hele dag van huis en daarom speelde mijn sociale leven zich voornaam in Grave af.
Hier begin ik nu wel de nadelen van te merken.
Ik zie mijn vrienden minder omdat je niet zomaar even bij iemand langs kan gaan. Dit moet je echt plannen en afspreken. Dat vind ik erg jammer. Ik kan niet spontaan bij iemand langs. Volgende maand ga ik bijvoorbeeld bij een vriendin logeren. Daar heb ik heel veel zin in.
Dit soort dingen zijn altijd heel gezellig, maar ik mis het even op bezoek gaan bij vrienden en vriendinnen.

Vorige week ben ik toevallig even bij een vriend geweest die redelijk dichtbij woont. Hij was thuis bij zijn ouders en toen kwamen we op het idee om even af te spreken. Het is ongeveer 20 minuten rijden. Dan kun je wel zeggen "Ik kom eventjes langs." Oma en opa gingen boodschappen doen en haalden me na anderhalf uur weer op. Erg leuk! Helaas kan dit niet bij meer vrienden.

Hier wil ik iets aan gaan doen. Ik zou het leuk vinden om hier in de buurt nieuwe mensen te ontmoeten. De vraag is alleen: "Hoe pak ik dit aan?"

Het is voor mij lastig om met mensen in contact te komen. Uitgaan is lastig omdat ik me niet zo goed alleen kan oriënteren. Je hebt er ook geen zin in dat je ouders met je meegaan.
Het is sowieso moeilijk om alleen op pad te gaan en op mensen af te stappen. Voor dat soort dingen mis ik toch wel het "Zien".

Eerst had ik niet zo de behoefte aan vrienden in de buurt. Dit omdat ik mijn vrienden dagelijks in Grave zag. Ik was ook bijna de hele dag van huis en 's middags en 's avonds had ik daar ook geen zin in. Ik had mijn handen vol aan mijn huiswerk.

Nu kom ik er eigenlijk pas achter wat de gevolgen zijn van het bijna altijd weg zijn van huis omdat ik op speciaal onderwijs zat.Ik heb hier nooit op school gezeten en ken mijn leeftijdsgenoten van hier dus niet. Ik zat wel op de kleuterschool waar ik nu werk, maar de kinderen van daar zie je na een tijdje natuurlijk ook niet meer.
Ik heb alleen contact met één hele goede vriend. Die ken ik al mijn hele leven en we waren vroeger beste vrienden. Het was heel erg leuk dat hij een tijdje geleden weer langs kwam. Nu hebben we af en toe contact via mail en gaan we waarschijnlijk weer afspreken.

Ik merk dat het voor veel visueel beperkten herkenbaar is. Ik hoor van veel blinden/slechtzienden dat ze het moeilijk vinden om contact in de buurt te leggen. Ik denk dat veel jongeren niet weten hoe ze met blinden of slechtzienden om moeten gaan. Misschien denken ze dat we anders zijn en dat je niet "normaal" met ons om kan gaan.
Ik heb het zelf een paar keer meegemaakt. Er kwam bijvoorbeeld een nieuw buurmeisje. Ze hoorde dat ik blind ben en vond dat wel "Interessant". Ze wilde dan een keer afspreken en vraagt eigenlijk alleen maar dingen over het "blind zijn". Ik heb dan het gevoel dat dat soort mensen alleen maar dingen willen weten over de beperking en zich niet interesseren voor "mij".

Tegenwoordig heb ik aan dat soort dingen totaal geen behoefte meer. Ik vind het leuk om dingen aan mensen uit te leggen en te vertellen hoe het is met een beperking. Dat zie je wel aan mijn blog. Als iemand echter tegen mij zegt: "wat knap dat je braille kan" word ik helemaal gek. Kom op zeg! Ik zeg toch ook niet "oooh wat knap van jullie allemaal dat jullie met een pen kunnen schrijven." Dat zijn nou echt de dingen waar ik niet meer tegen kan.

Door mijn werk heb ik al wat nieuwe mensen leren kennen, maar dat zijn dan kinderen van 2 tot 6 jaar, een enkele stagiaire en leidsters. Ik mis het ontmoeten van leeftijdsgenoten.

Ik denk dat jullie wel begrijpen wat ik bedoel. Iedereen heeft tenslotte behoefte aan vriendschap.

Hebben jullie misschien een tip of een idee voor mij hoe ik met mensen in contact kan komen? Zoals ik al zei is het "alleen" op pad gaan lastig.
We zaten ook al te denken om een advertentie in de krant te plaatsen. Hierin zou ik bijvoorbeeld op zoek kunnen gaan naar mensen die interesse hebben in mij als zangeres. Denk bijvoorbeeld aan een band. Ik weet niet of ik bijvoorbeeld zoiets moet gaan doen. Het moet tenslotte ook geen contact uit medelijden worden.

Ik zal in ieder geval niet opgeven en blijven doorgaan ook al is dat soms erg moeilijk.