Een leuk en gezellig feestje!!

Afgelopen vrijdag vierde Hugo, een hele goede vriend zijn twintigste verjaardag. Hij is pas volgende maand jarig, maar het kwam afgelopen weekend het beste uit. Eigenlijk maakt het niet zoveel uit; het was namelijk een gezellig feestje!

Ik was er al op donderdag. Mijn ouders moesten allebei op vrijdag werken en dat zou betekenen dat ik niet zou kunnen komen. Bovendien vonden Hugo en ik het gezellig om al eerder af te spreken.

Het was een leuke dag. We gingen 's middags naar het strand. De zon scheen volop dus we konden er lekker van genieten. Daarna hebben we met z'n allen gezellig gegeten. Later die avond zijn we nog even een lekker ijsje gaan halen en hebben we wat rondgekeken in het dorp.

Op vrijdag stonden we op tijd op. Er moest nog van alles voor het feestje gebeuren. We zouden namelijk gaan barbecueën. Daarom brachten we de hele ochtend door met het snijden van groenten en het maken van heerlijke salades.

Rond 12:30 uur arriveerde de eerste gast. Dat was Tristin die ik natuurlijk ook van school ken.

We hebben de hele middag met elkaar gekletst totdat Hugo een aantal andere gasten moest ophalen.

Nadat iedereen er was werden de cadeautjes uitgedeeld. Hij was er erg blij mee. Van mij kreeg hij een colaglas dat licht geeft.

Toen zijn we met z'n allen naar het strand gegaan en hebben we lekker in de rivier gezwommen. Helaas was de zon toen achter wat wolken verdwenen. Na een tijdje begon het wat te regenen en zijn we teruggegaan voor de barbecue.

Het eten was ontzettend lekker en we konden ook nog even van het zonnetje genieten.

Na het eten hebben we nog in de tuin gezeten. We hadden een vuurpot; dus het was lekker warm. Helaas begon het na een tijdje weer te regenen, maar dankzij het zonnescherm hebben we het nog wat uurtjes droog gehouden. Toen het weer nog slechter werd gingen we naar binnen om alle bedden klaar te leggen.

Het was een gezellige en drukke boel. 's Nachts rond een uur of één besloten we nog om een ijsje te eten en de chips ging er ook goed doorheen. Er hing een hele goede sfeer. Helaas ging de nacht veel te snel voorbij en begon het alweer licht te worden...

Tristin, Hugo en ik waren de hele nacht wakker gebleven. Het was gewoon te leuk om te gaan slapen. Vooral omdat we elkaar al zo weinig zien...

Rond een uur of negen gingen we ontbijten en daarna hebben we alles opgeruimd. Na nog een paar uurtjes in de tuin zitten werden de eerste mensen alweer opgehaald en was het alweer tijd om afscheid te nemen. Het was een hele leuke groep en ik had het idee dat het heel erg goed klikte.

Later die middag brachten Hugo en zijn vader mij weer terug naar de afgesproken plek waar mijn moeder mij weer kwam ophalen.

Het was een geslaagd weekend en een super feestje!!!

Dieren

Ik heb besloten dat het deze week dierenweek is op mijn blog. Vandaag wil ik jullie iets vertellen over mijzelf en dieren in het algemeen en dan vooral over de periode toen ik klein was.

Vroeger toen ik heel erg klein was ging mijn moeder vaak met me wandelen. Dan nam ze mij mee naar een klein dierentuintje hier in het dorp. Wanneer we in de dierentuin waren begon ik echter als een gek te huilen. Niemand wist waarom dat zo was en toen kon ik nog niet praten.

Toen ik wat ouder was en wel kon praten wilde ik nog steeds niet naar dat dierentuintje gaan. Toen kon ik wel uitleggen waarom en daarom vroeg mijn moeder het ook aan mij. Ze zei dat er niets kon gebeuren. Ik zei toen tegen haar: "Maar wanneer komen de dieren dan op mij af?" Toen was alles duidelijk. Ik dacht dus dat de dieren gewoon naar me toe konden komen en wilde mijzelf daar dus blijkbaar tegen beschermen. Ik vind het eigenlijk wel bijzonder dat je als klein kind op zo'n manier reageert. Het was gewoon een instinct. Doordat ik het natuurlijk niet kan zien snapte ik niet dat er een hek voor de dieren zat.

Toen ik klein was was ik ook erg bang voor honden. Vooral grote honden. Ik vond het nooit fijn als ze dichtbij kwamen en tegen springen kon ik al helemaal niet.

Vorige week vertelde mijn moeder me iets wat ik nog helemaal niet wist. We hadden kennissen die veel honden hadden. We gingen daar vroeger weleens langs. Ik dacht altijd dat het gewoon zomaar was, maar nu ben ik er dus achter dat het allemaal een reden had. Ze wilden mij aan dieren in het algemeen laten wennen.

Wij hadden zelf geen huisdieren en familie op dat moment ook niet echt. Er was dus niet echt een goede plek waar ik met dieren in aanraking kon komen. Daarom gingen we dus bij de kennissen langs. Op die manier kon ik dus langzamerhand wennen aan honden.

Ik vond het eerst nooit fijn om dieren te aaien. Na een tijdje deed ik dat wel, maar dan nog heel weinig en alleen maar over de rug. Ik wende langzaam aan de honden en op een gegeven moment was ik ook minder bang. Toch vond ik het nog steeds niet fijn om bij dieren in de buurt te zijn.

Toen ik zeven was kreeg ik een eigen parkietje. Dat vond ik dan wel weer leuk.

Naarmate ik ouder werd begon ik ook minder bang voor dieren te worden. Toch vond ik het nog steeds niet fijn wanneer een hond dichtbij kwam.

Ongeveer vier jaar geleden paste oma op een hondje van een collega. Hij heet Rakker en hij was niet zo heel groot. Door Rakker ben ik mijn grootste angst voor honden eigenlijk kwijtgeraakt. Doordat ik hem veel aaide en ook veel met hem bezig was begon ik steeds meer van honden te houden.

Nu kun je wel stellen dat ik gek ben op honden. Dat heb je in mijn blogje van gisteren kunnen lezen. Het is wel zo dat ik eerst wat tijd nodig heb om de hond echt te leren kennen. Ik vind het springen nog steeds niet zo fijn, maar ik denk dat dat ook komt doordat ik het niet aan zie komen.

Ik vond het heel erg interessant om erachter te komen dat mijn ouders mij van mijn angst wilden afhelpen. Ik denk dat dat heel goed voor mij is geweest. Veel mensen staan er denk ik niet bij stil dat dieren op blinde mensen heel anders over kunnen komen. Vooral als je het als klein kind nog niet begrijpt en eigenlijk nog niet precies weet wat een dier is.

Does

Gisteren schreef ik over ons oppaskonijntje Emma. Vandaag wil ik iets vertellen over Does; het hondje dat nu bij oma en opa logeert.

Does is een zwarte Labrador van 2 jaar oud. Ze werd geboren op 11 april 2010. Ze woont bij mijn peetoom en zijn gezin. Ze kregen haar op 5 juni 2010. Toen was ik toevallig ook in Nijmegen. Toen heb ik dus meteen met haar kennisgemaakt.

Does had nog 8 broertjes en zusjes waarvan één broertje toevallig tegenover haar woont. Ze spelen nog vaak samen.

Toen ik Does voor het eerst zag was ze heel erg klein. Ze groeide heel erg snel en nu is ze echt een mooie grote hond geworden. Ze is heel rustig en ik heb haar maar een paar keer horen blaffen.

Ze speelt graag. Ze is erg dol op knuffels. Die gooit ze dan door de kamer of ze maakt ze kapot.

Ikzelf vind het heel erg leuk om haar te aaien. Het is echt lief als ze helemaal languit gaat liggen en zich helemaal ontspant. Eten geven vind ik ook leuk om te doen.

Haar baasjes gaan morgen op vakantie en daarom blijft Does bij oma en opa en mijn oom. We vinden het allemaal heel erg leuk! Ik zal haar deze weken lekker veel gaan aaien en verwennen.

Tijdens de laatste week van haar verblijf gaat mijn oom met haar naar Nijmegen zodat ze ook weer lekker thuis kan zijn. Hij gaat dan ook nog wat klusjes voor ze doen. Ik ga dan ook mee en blijf dan logeren bij mijn oudtante. Daar heb ik nu alweer zin in!

Morgen ga ik nog even langs bij Does. Ik moet nog wat met haar oefenen zodat ze ook naar mij luistert. Vandaag deed ze dat niet zo goed. Ik was wat te sloom met het eten in de bak doen en toen begon ze al voordat ik "vrij" had gezegd. Dat mag natuurlijk niet ;)

Ze moet denk ik nog even wennen aan de nieuwe situatie. Daarom was het nu niet zo erg, maar ik ga wel met haar oefenen.

Ik ben van plan om volgende week wat foto's en filmpjes met haar te maken; beter gezegd: ik laat ze maken ;) Misschien plaats ik wel iets.

Emma

We hebben sinds zaterdag een oppaskonijntje. Het is een heel bijzonder beestje en daarom wilde ik iets over haar vertellen. Eigenlijk kun je wel stellen dat ze een soort wonder is. Ze is namelijk al 11 jaar en dat schijnt niet normaal te zijn. De dierenarts zei dat ze 96 zou zijn als je haar leeftijd omrekent naar mensenjaren.

Ze luistert naar de naam Emma. Tja, of konijnen echt snappen dat ze een naam hebben... maarja. Ze is dus 11 jaar oud en is van onze overburen.

Eerst hadden ze 2 konijnen. Richy kregen ze volgens mij in 2000. Na een tijdje hebben ze Emma gekregen zodat Richy niet zo alleen zou zijn. Ze konden goed met elkaar opschieten. Emma is er wel eentje hoor. Als je niet oplette pakte ze zo het eten van Richy af.

We zeiden ooit voor de grap dat ik de peettante van Emma was. Op mijn dertiende verjaardag kreeg ik een soort certificaat waar op stond dat Emma mijn petekind is. Dat was heel erg leuk.

Een paar jaar geleden werd Richy helaas ziek. Hij had volgens mij een tumor in zijn pootje. Na een tijdje moest hij in een aparte kooi omdat er geen hooi bij zijn poot mocht. Op die manier kon Emma er ook alvast aan wennen om alleen te zijn voor het geval hij er niet meer zou zijn.

Op een dag wilden ze hem in laten slapen, maar toen de dierenarts naar zijn gedrag vroeg en alles normaal en goed bleek te zijn namen ze hem weer mee naar huis.

Toch moest hij een paar maanden later worden ingeslapen. Sindsdien is Emma dus echt alleen. Vorig jaar kwam Emma ook al 2 weken bij ons. Dit ging heel erg goed. Daarom mogen we nu weer op haar passen. Ik verzorg haar goed.

Omdat ze alleen in de kooi zit en nu dus weinig beweegt hoeft ze geen konijnenvoer te eten. Anders zou ze energie te veel hebben en te dik worden. Hooi en rauwkost is voldoende. Ze is dol op appel en komkommer.

's Morgens eet ik altijd een appel en nu maak ik er dus ook een voor haar klaar. Ik snij hem in extra kleine stukken zodat ik hem door de tralies aan haar kan geven. Ze krijgt af en toe een stukje. Ze wordt er helemaal gek van. Ze komt eropaf alsof ze nog nooit eerder een stuk appel heeft gekregen. Erg leuk!

Verder krijgt ze elke avond rond 9 uur een wortel. Het is echt heel erg grappig om te zien dat konijnen waarschijnlijk ook een biologische klok hebben. Vorig jaar zat ik een keer in de kamer naar een dvd te kijken terwijl Emma de boel op z'n kop zette. Ik vroeg me al af wat er aan de hand was, maar na een blik op de klok wist ik dat het worteltijd was.

Ik vind het heel erg leuk om voor Emma te zorgen. Behalve het schoonmaken... Dat laat ik mijn ouders maar lekker doen! ;)

[Ik hou van...] lezen

Toen ik klein was werd ik veel voorgelezen door familie. Ik kon zelf de plaatjes uit de kinderboeken natuurlijk niet zien. Daarom werd ieder detail voor mij beschreven. Na een tijdje kon ik het verhaal helemaal uit mijn hoofd vertellen en leek het net alsof ik het voorlas.

Op mijn vijfde ging in naar de school waar ik uiteindelijk vorig jaar pas weg ging. Ik begon meteen met het leren van braille en dus ook al gauw met het lezen van korte verhaaltjes.

Op de basisschool las ik heel veel. Sommige boeken mocht je zelf kiezen en andere boeken waren weer verplicht. Ik heb het altijd al leuk gevonden.

Toen ik ouder werd las ik een periode heel weinig. Ik las alleen de boeken die verplicht waren voor de leesverslagen van de taalvakken en de boeken van Harry Potter luisterde ik zo vaak dat ik het idee had dat ik ze uit mijn hoofd kende. Toen bestonden er nog maar vier.

De afgelopen vijf jaar ben ik weer veel meer gaan lezen. Dit ook omdat ik het luisterboek ontdekt heb. Dit gaat ten eerste veel sneller dan braille lezen en het is ook veel relaxter. Ik heb vaak discussies gehad met mensen of je het luisteren naar een boek wel lezen kan noemen. Ik ben van mening dat het kan omdat ik een boek nou eenmaal niet op de gebruikelijke manier kan lezen en ik de taal op een normale manier wil toepassen. Daarom zeg ik ook steeds dat ik een boek lees.

Ik ben lid van het Loket Aangepast-Lezen. Dit is een organisatie die luister en brailleboeken uitleent aan mensen met een visuele beperking of andere leeshandicap. Je kunt de boeken gratis uitlenen en moet ze binnen twee maanden terugsturen. Een uitstekende service!

De boeken worden voorgelezen door vrijwilligers. Dit zorgt er wel voor dat de stemmen niet altijd even prettig zijn, maar het is een uitstekende methode om aan fatsoenlijke boeken te komen. Ik heb erg veel respect voor de mensen die urenlang de tekst van een boek voorlezen zodat ik en met mij andere mensen ervan kunnen genieten.

Als je luisterboeken in de winkel koopt heb je vaak te maken met boeken die niet volledig zijn. Soms worden er delen van het verhaal weggelaten en dat vind ik heel irritant. Bij het Loket wordt alles voorgelezen: omslagtekst, opdracht, Citaten, Dankwoord en noem het maar op. Soms worden afbeeldingen zelfs beschreven. Dat is natuurlijk erg fijn voor ons.

Naast het uitlenen van boeken kun je je ook abonneren op kranten en tijdschriften. Deze zijn ook in gesproken vorm. Het is erg fijn dat visueel beperkten op deze manier ook de krant of een bepaald tijdschrift kunnen lezen.

Ik hou van allerlei soorten boeken. Toch gaat mijn voorkeur denk ik uit naar liefdesromans of psychologische romans. Fantasyboeken vind ik ook erg leuk.

Ik lees op allerlei momenten van de dag. Het hangt ervan af wat ik op een bepaalde dag te doen heb. Soms lees ik wel uren achter elkaar, maar dat licht natuurlijk ook aan het boek. Doordat ik naar de boeken luister kan ik tijdens het lezen ook andere dingen doen. Het komt regelmatig voor dat ik de vaatwasser uitruim of de was opvouw terwijl ik een boek luister/lees.

Het is ook fijn om tijdens lange autoritten naar een boek te luisteren. Dan gaat de tijd toch sneller om. Ook voor het slapen gaan lees ik heel vaak. Kortom: ik hou van lezen!

Vierdaagse 2012

Deze week is hij weer volop aan de gang. De Nijmeegse Vierdaagse. Dit jaar voor de zesennegentigste keer.

Doordat ik nu al een jaar aan het bloggen ben komt het nu dus voor dat bepaalde onderwerpen waarover ik al eens geblogd heb terugkomen. Vorig jaar blogde ik namelijk ook al over de Vierdaagse en waarom dit evenement zoveel voor mij betekent.

Omdat mijn oma en andere familie uit Nijmegen komt ben ik er vanzelfsprekend mee opgegroeid. Ik zit al jarenlang aan de straat om wandelaars aan te moedigen.

Vroeger toen ik klein was zaten we ook een keer op de Via Gladiola. Ik denk dat ik toen zes jaar was. Ik herinner mij dit nog zo goed omdat we toen toevallig naast de directeur van mijn school zaten. Dat vond ik op dat moment zo vreemd en leuk dat het me altijd bijbleef. In mijn blogje van vorig jaar lees je over mijn herinnering uit het jaar 2000 toen mijn overgrootoma erg ziek was.

We zaten ook dit jaar (gisteren) weer in Weurt zo ongeveer bij mijn oudtante voor de deur. Er was weer veel familie en het was erg gezellig.

Een achternichtje van me heeft een nieuwe hond. Hij is drie maandjes oud en was de attractie van de dag. De wandelaars keken heel vaak naar hem en sommigen vroegen of ze hem uit moesten laten. Dat was echt super leuk.

Verder hadden we weer veel lekkere hapjes die we ook aan de wandelaars uitdeelden.

Ook dit jaar liep er weer een familielid mee. Zij loopt al een paar jaar achter elkaar mee. Het blijft leuk om haar aan te moedigen en te verwennen.

Rond een uur of drie vonden we het wel welletjes en zijn we naar binnen gegaan. Mijn pony werd nog even geknipt en daarna hebben we nog wat gedronken.

Het was weer een leuke en gezellige dag. Hopelijk volgend jaar weer!

Herfstthee

Een van mijn lievelingstheesoorten is herfstthee. Ik vind het heel moeilijk om de smaak ervan uit te leggen. Het proeft in ieder geval een beetje naar kaneel. Ik vind het heel erg lekker.

Ik dronk het voor het eerst bij Rina, mijn jongste oudtante die dit blogje ook zal lezen! Dit was al heel erg lang geleden. Sindsdien drink ik het regelmatig bij haar. Ook in de zomer of tijdens een ander seizoen. Dit kan namelijk omdat Rina altijd een voorraadje heeft. Afgelopen herfst kwam ik op het idee om zelf ook herfstthee te kopen. Toen de herfst bijna voorij was haalde ik nog twee doosjes zodat ik ze later tijdens een ander seizoen ook nog kon drinken.

Vorige week kreeg ik opeens erg zin in herfstthee en besloot ik één van de doosjes open te maken. Eigenlijk zou het nu ontzettend warm moeten zijn en zou je nu lekker met een koud drankje in de tuin moeten zitten en juist geen herfstthee moeten drinken. Tja, helaas ziet het weer het anders. Het regent, regent, regent en regent nog steeds. Je staat op met regen en als je gaat slapen regent het nog; of alweer. Soms schijnt de zon eventjes, maar dan denkt de regen: "ik ben lang genoeg weggeweest, laat ik maar weer beginnen."

Qua weer is het dus erg herfstachtig en daarom ben ik blij dat ik nog een grote hoeveelheid herfstthee heb! Past lekker bij dit weertje.

Morgen ga ik weer bij Rina op bezoek. We gaan daar naar de Vierdaagse kijken. Dat doen we elk jaar en het is altijd erg gezellig. Ik hoop alleen dat het herfstachtige weer dan even weg lijft! :)

Op vakantie

Het is zomer ook al zou je dat wat het weer betreft niet echt zeggen. Dit wil zeggen dat veel mensen op vakantie gaan. Heerlijk ontspannen op het strand of juist een hele actieve vakantie. Iedereen kiest wat hij of zij leuk vindt.

Ik zie op vakantie gaan altijd een beetje dubbel. Ik denk dat heel veel mensen er niet zo bij stil staan, maar voor mij is op vakantie gaan soms heel erg lastig. Begrijp me niet verkeerd, het is heerlijk om er eens even tussenuit te zijn. Toch vind ik het net zo leuk om thuis te blijven. Misschien vind ik dat zelfs nog veel leuker.

Als ik op vakantie ben ben ik nog afhankelijker van de mensen om me heen. Ik weet de weg niet, ik kan niet zomaar ergens naartoe of er alleen op uit gaan. Ja, dat kan wel, maar dan schiet het nog niet echt op omdat ik de weg nergens weet en op die manier heeft het niet echt zin vind ikzelf.

Als ik thuis ben loop ik naar binnen of naar buiten wanneer ik wil. Ik ga in de tuin zitten en als ik het warm krijg duik ik het zwembad in. Als ik eruit wil ga ik er gewoon uit. Wil ik naar boven? Geen probleem, ik ga gewoon. Wil ik even bij oma en opa langs? Ik pak mijn stok en weg ben ik!!

Wil ik op vakantie naar het zwembad: "Mam, zullen we gaan zwemmen?" Wil ik naar het huisje: "Mam, zullen we naar het huisje gaan?"

Ik denk dat jullie hem al snappen. Het is frustrerend dat ik op vakantie niet mijn eigen gang kan gaan en op dat soort momenten zit mijn beperking me erg dwars.

Ik hoor dat leeftijdsgenoten misschien leuke mensen ontmoeten omdat ze op vakantie hun eigen gang gaan. Nee, bij mij moet er altijd iemand bij zijn omdat ik het anders niet weet.

Ik zei ooit tegen iemand dat ik daarom vakantie helemaal niet zo leuk vond. Diegene kon dat niet begrijpen. "Vakantie is toch heerlijk? Lekker tijd voor jezelf en je kan doen wat je wilt." Nee, dat kan ik dus niet en daarom hoeft het voor mij ook niet zo vaak.

Vorige week kwam ik echter iets tegen waarvan ik erg blij werd. Het gaat over een bungalow op Landal Greenparks. Er zijn twee parken in Nederland met een Visionvilla. Ja, goed gelezen: een vakantiehuisje voor blinden en slechtzienden.

Dit wil zeggen dat er veel aanpassingen te vinden zijn. Van verlichting tot apparatuur. Grote televisie met gesproken ondertiteling. Geleidelijnen in en om het centrum zodat je je als blinde redelijk zelfstandig kan oriënteren; als je het een paar keer gezien hebt tenminste.

Alle informatie over het park in braille en vergroting, aangepaste spelletjes en zelfs het Wii spel dat speciaal voor blinde en slechtziende kinderen is ontwikkeld. Er is ook een tuinhek en een hondenmand voor het geval je een geleidehond hebt. Kortom: er zijn heel veel dingen te vinden waardoor het huisje en het park blindvriendelijk zijn. Dit vind ik echt super om te horen!! Ik als blinde hoop natuurlijk dat het niet alleen bij deze twee parken blijft. Doe het maar lekker op zoveel mogelijk plaatsen! Dit zou mij en heel veel vrienden en vriendinnen een veel leukere en vooral vrijere en zelfstandigere vakantie bezorgen.

Als je geen visuele beperking hebt kun je ook gewoon in de villa terecht. Dan profiteer je gewoon van een extra grote televisie en andere extra's!Hier kun je meer informatie vinden over de Visionvilla en over de locaties.

Een jaar vol blogjes

Precies een jaar geleden poste ik mijn eerste blog. Ja, en als ik zeg precies een jaar geleden dan is dat ook zo. Op de minuut nauwkeurig!!

Ik had nooit gedacht dat ik het vol zou houden om tijdens dit hele jaar regelmatig te bloggen. Het ging makkelijker dan ik had gedacht. Dacht ik op een gegeven moment dat ik geen idee meer had schoot mij het volgende moment opeens weer een onderwerp te binnen. Ik hoefde tenslotte alleen maar te kijken naar de dingen die mij bezig hielden variërend van dingen die ik meemaakte, dingen die ik zag op tv of dingen die ik las.

Soms is het wel lastig om over iets te schrijven. Soms weet ik wel dat ik het wil doen, maar weet ik even niet hoe. Zo loop ik nu al geruime tijd met een verhaalidee rond, maar ik kon me er nog niet toe zetten om het ook daadwerkelijk op te schrijven. Ik ga het binnenkort wel doen hoor. Het past namelijk erg bij deze blog. Ik weet zeker dat het op een gegeven moment gewoon lukt.

Het thema dat ik altijd erg belangrijk vind is ook meteen het persoonlijkste thema. Ik heb het over de blogjes met het label blind. Deze blogs gaan over mijn ervaringen als blinde, de dingen die ik meemaak of het blind zijn in het algemeen. Dingen waar ik mee zit, dingen waar ik soms mee geconfronteerd word... Oohja, nog een leuk iets wat ik moet onthouden... Dit las ik toevallig laatst op Twitter.

Ik ben al blind sinds mijn geboorte. Vaak vragen mensen aan mij "Ben je zo geboren?" Nu las ik dus op Twitter dat er iemand was die zei: "Nee, toen was ik veel kleiner!" Geweldig!! Die moet ik dus onthouden en als e situatie het toelaat dan zal ik die opmerking vast ook een keer maken.

Waarom ben ik eigenlijk gaan bloggen?

Een paar vriendinnen hadden al een blog die ik regelmatig las. Zij zijn allebei slechtziend en ik vroeg me toen een keer af hoe zoiets werkt omdat het mij ook wel leuk leek. Ze legden het aan me uit en ik ging het gewoon proberen. En zie hier het resultaat! Op wat lay-out gedoe na is het heel goed te doen. Ik hoop dat het nog lang zo zal blijven en dat mijn lezers het nog altijd leuk vinden om hier te komen.

De telefoonvogel

Bij ons in de buurt hoor ik nu al een hele tijd een vogel die het geluid van een telefoon nadoet. Nouja, ik denk niet dat deze vogel het geluid ooit gehoord heeft omdat hij buiten leeft, maar het lijkt er echt heel erg op. Door dit geluid moest ik opeens weer aan mijn oude parkiet denken.

Toen ik zeven was kreeg ik een eigen parkiet. Ik noemde hem Japie. Dit omdat mijn moeder vroeger ook een vogel had die zo heette. Hij is er echter vandoor gegaan omdat opa meende dat hij wel op het balkon zou blijven als hij hem vast zou binden. Dat vond ik toen zielig en daarom wilde ik hem Japie noemen zodat mijn moeder ook weer een Japie had.

Japie was erg tam. Wanneer je hem riep reageerde hij vaak.

Hij maakte allerlei geluiden. Een daarvan was de beltoon van de mobiel van mijn vader. Daarom moest ik ook weer aan hem denken toen ik de vogel buiten bij ons hoorde. Soms deed hij het geluid zo goed na dat we echt dachten dat zijn mobiel afging. Dat was altijd erg leuk.

Japie kon ook praten. Hij zei zijn eigen naam en soms een vaag iets dat eventueel voor Tatjana door zou kunnen gaan. Qua klank kwam het erg overeen. Dat vond ik altijd erg leuk om te horen. Of het dat ook voor moest stellen wisten we natuurlijk niet.

Helaas werd hij in 2003 erg ziek. Hij overleed op oudejaarsavond van dat jaar. Ik was er niet bij. Ik was op vakantie en hij bleef bij oma en opa.

Polleke de parkiet die oma en opa een paar jaar geleden hebben gehad deed ook de telefoon na. Zij imiteerde alleen niet de beltoon, maar het geluid dat je hoort als je op de toetsen drukt. Dit was altijd heel erg zacht en kon je maar af en toe horen. Dan moest het wel erg stil zijn.

Ik vind het altijd bijzonder dat vogels zoveel geluiden na kunnen doen. Vooral papegaaien. Ik heb ooit filmpjes gezien waarin een papegaai het huilen van een baby nadoet. Ik zag ook een papegaai die een liedje zong. Er was ook een Duits tv programma waarin een familie gevolgd werd die naar Amerika emigreerde. Zij hadden ook een papegaai die precies de stemmen van de familie na kon doen. Hij deed trouwens ook een telefoon na. Bij hem bleef het echter niet bij de beltoon; hij voerde vervolgens een heel gesprek met de stem van de man.

Het is echt heel erg grappig wat sommige vogels allemaal kunnen.

Drie keer naar Nijmegen en avonturen met Does

Tijdens de afgelopen week ben ik drie keer naar Nijmegen geweest. Het is lang geleden dat ik zo vaak heen en weer reisde. Deze week kwam het toevallig zo uit.

Eerst was er het weekend bij mijn vriendin waar ik een week geleden over schreef. Op woensdag was mijn oom jarig. Hij was toevallig bij familie in Nijmegen om daar te helpen. Daarom zochten we hem daar op en vierden met z'n allen zijn verjaardag.

Afgelopen zaterdag was er een verjaardagsfeestje van de kinderen van familie. Dat was natuurlijk ook een goede reden om weer naar Nijmegen te gaan.

Het waren hele gezellige feestjes. Een ander leuk iets tijdens deze week was dat ik hondje Does een paar keer zag. Ik heb ze heel veel geaaid en ze wilde zelfs dat ik met haar en haar knuffel ging spelen. Dat was wel een beetje lastig, maar uiteindelijk heb ik het beestje een paar keer weggegooid en heeft zij hem gehaald. Ze wil ook vaak dat je de knuffel van haar afpakt terwijl zij hem in haar bek vasthoudt. Dat soort spellen vind ik altijd wat minder leuk omdat ik niet kan zien wanneer ze haar bek open of dicht heeft. Ach, je komt er vanzelf wel achter op welke manier je makkelijk met een hond kan spelen als je het niet ziet.

Wat ook leuk was was dat ik Does twee keer eten mocht geven. Als je tegen haar zegt dat ze eten krijgt loopt ze met je mee naar de keuken. De eerste keer wist ik nog niet waar het eten lag. Ik kreeg aanwijzingen van de anderen en ging in de kast op zoek. Toen besloot Does om mij te helpen en kwam ze met haar kop de kast in alsof ze wilde zeggen: "Daar ligt het."

Vervolgens moet ze gaan zitten en moest ik het eten in de bak doen. Dan krijgt ze het commando "vrij" en rent ze op het eten af.

Het was leuk om dit te doen. Ik vond het ook bijzonder dat ze eerst heel stil bleef zitten en ook pas ging eten nadat jij toestemming gaf.

Binnenkort komt Does bij oma, opa en mijn oom logeren. Daar kijk ik erg naar uit. Misschien kan ik dan nog meer spelletjes met haar doen en op die manier ontdekken hoe ik met haar zou kunnen spelen. Het verzorgen vind ik ook heel erg leuk. Does is een hele lieve en rustige hond. Ik vind het altijd fijn als ze lekker relaxt op de bank ligt en ik haar mag aaien. Mijn ervaringen met haar tijdens die weken kun je hier later misschien wel lezen.

Verder is er in de afgelopen week niet echt iets boeiends gebeurd. Tijdens de mooie dagen heb ik veel buiten gezeten en veel gelezen. Dat is altijd heerlijk toch?

De medische keuring

Afgelopen vrijdag moest ik naar de medische keuring. Dit klinkt spannender dan het is hoor.

Het heeft allemaal te maken met de aanvraag voor de testperiode in Düren waar ik al eerder over schreef. Het betekent eigenlijk alleen maar dat er een dokter naar je kijkt en zegt dat je ook werkelijk blind bent.

We kregen afgelopen maandag pas de brief binnen. Hierin stond dat ik vrijdag naar de arts moest. Het verraste mij enorm. Ik had namelijk gepland dat ik op donderdag naar Grave zou gaan voor de diploma-uitreiking van een aantal vrienden. Daarna zou ik met mijn vriendin naar Nijmegen gaan en daar het weekend blijven. Tja, dat ging dus niet door. Gelukkig kon mijn vader mij vrijdagmiddag alsnog naar Nijmegen brengen. Hier hebben jullie gisteren over kunnen lezen.

We vermoeden dat de mevrouw van het CWI er een enorm spoedgeval van heeft gemaakt zodat de procedure sneller zou gaan. Normaalgesproken krijg je namelijk al twee weken van tevoren bericht.

Gelukkig kon mijn vader vrij krijgen zodat we naar de afspraak konden.

Eerst moest ik een tijdje wachten. Vervolgens moest ik mee en werd mijn bloeddruk gemeten. Ik moest vervolgens ook een hoortest doen. Heel vreemd, daarvoor kwam ik toch niet? Maarja, het was allemaal erg goed. Toen moest ik weer wachten. Na een halfuur werd ik dan eindelijk door de dokter opgeroepen.

De dokter vroeg aan mij of ik blind was. Natuurlijk was mijn antwoord JA. Toen zei hij doodleuk dat we dan eigenlijk al klaar zijn. Hij zei dat hij het onderzoek ook belachelijk vond, maar dat het nou eenmaal wettelijk verplicht is. Hij keek ook nog even naar mijn gewrichten en naar mijn rug. Dat was het dan.

Tien minuutjes later stonden we weer buiten. We hebben meer tijd verspild met wachten dan met het onderzoek... En daarvoor kon ik niet bij een leuke avond zijn... Helaas niks aan te doen.

Nu moet ik wachten tot er een uitnodiging van de mevrouw van het CWI komt. Dan hoor ik weer meer.

You can't read my poker face

Afgelopen weekend logeerde ik bij een vriendin in Nijmegen. Mijn vader bracht me er op vrijdag naartoe. Het was een heel gezellig weekend en daarom mag een blogje hierover natuurlijk niet ontbreken.

Op vrijdagmiddag gingen we even langs bij haar werk. Daar hadden ze een borrel om de maand af te sluiten. Een andere goede vriend werkt er ook en ze vroegen of ik mee wilde gaan.

Daarna hebben we boodschappen gedaan. We zouden die avond namelijk rasfriet eten die een andere collega zou maken. Er was ook nog een andere collega bij.

De friet was erg lekker en we hadden heel veel lol. Na het eten zouden we gaan pokeren, maar dit had ik nog nooit gedaan. Daarom kreeg ik eerst een spoedcursus en speelde ik eerst met iemand samen. Na een tijdje had ik het spel voor het grootste deel door en durfde ik het alleen aan.

Ik had zelfs een paar keer gewonnen! Een keer had ik het zelfs niet in de gaten. Dat was echt leuk.

Later op de avond gingen de anderen weg en bleef alleen de goede vriend bij ons. Hij zou ook blijven logeren. We gingen toen nog heel lang door met kaarten. Eerst pokerden we nog wat. Daarna gingen we door met andere spelletjes. We deden ook een heel nutteloos spel met een dobbelsteen. Je moet dan dobbelen en vervolgens een opdracht uitvoeren. Voorbeelden zijn: doe een dansje, vertel een mop en zing een liedje. Het grappige was dat we steeds dezelfde dingen dobbelden. Zo moest ik heel vaak een dansje doen; niet dat ik dat goed kan ofzo...

Uiteindelijk zijn we heel laat nog een paar uur gaan slapen. Daarna ging het kaarten gewoon door. Het eerste potje pesten vond al voor het ontbijt plaats. Toen gingen we bij een andere vriend langs die boven mijn vriendin woont. Ze zaten hem te plagen met een waterpistool en daarom wilden we hem even verrassen.

Later die middag ging onze vriend naar huis en ruimden wij de boel op. Na het eten gingen we nog even bij een andere vriend langs die mij even hielp met wat vragen over mijn telefoon. Dit was ook erg gezellig.

Die avond hebben we weer gepokerd. Dit keer met de bovenbuurman. We hadden veel plezier.

Op zondag ging het kaarten gewoon door. Ik werd aan het begin van de middag door oma en opa opgehaald. We zouden namelijk nog naar familie in Nijmegen gaan.

Het was een heel leuk en geslaagd weekend! Ik hoop dat er nog meer weekenden als dit zullen volgen. :)