Ik heb besloten dat het deze week dierenweek is op mijn blog. Vandaag wil ik jullie iets vertellen over mijzelf en dieren in het algemeen en dan vooral over de periode toen ik klein was.
Vroeger toen ik heel erg klein was ging mijn moeder vaak met me wandelen. Dan nam ze mij mee naar een klein dierentuintje hier in het dorp. Wanneer we in de dierentuin waren begon ik echter als een gek te huilen. Niemand wist waarom dat zo was en toen kon ik nog niet praten.
Toen ik wat ouder was en wel kon praten wilde ik nog steeds niet naar dat dierentuintje gaan. Toen kon ik wel uitleggen waarom en daarom vroeg mijn moeder het ook aan mij. Ze zei dat er niets kon gebeuren. Ik zei toen tegen haar: "Maar wanneer komen de dieren dan op mij af?" Toen was alles duidelijk. Ik dacht dus dat de dieren gewoon naar me toe konden komen en wilde mijzelf daar dus blijkbaar tegen beschermen. Ik vind het eigenlijk wel bijzonder dat je als klein kind op zo'n manier reageert. Het was gewoon een instinct. Doordat ik het natuurlijk niet kan zien snapte ik niet dat er een hek voor de dieren zat.
Toen ik klein was was ik ook erg bang voor honden. Vooral grote honden. Ik vond het nooit fijn als ze dichtbij kwamen en tegen springen kon ik al helemaal niet.
Vorige week vertelde mijn moeder me iets wat ik nog helemaal niet wist. We hadden kennissen die veel honden hadden. We gingen daar vroeger weleens langs. Ik dacht altijd dat het gewoon zomaar was, maar nu ben ik er dus achter dat het allemaal een reden had. Ze wilden mij aan dieren in het algemeen laten wennen.
Wij hadden zelf geen huisdieren en familie op dat moment ook niet echt. Er was dus niet echt een goede plek waar ik met dieren in aanraking kon komen. Daarom gingen we dus bij de kennissen langs. Op die manier kon ik dus langzamerhand wennen aan honden.
Ik vond het eerst nooit fijn om dieren te aaien. Na een tijdje deed ik dat wel, maar dan nog heel weinig en alleen maar over de rug. Ik wende langzaam aan de honden en op een gegeven moment was ik ook minder bang. Toch vond ik het nog steeds niet fijn om bij dieren in de buurt te zijn.
Toen ik zeven was kreeg ik een eigen parkietje. Dat vond ik dan wel weer leuk.
Naarmate ik ouder werd begon ik ook minder bang voor dieren te worden. Toch vond ik het nog steeds niet fijn wanneer een hond dichtbij kwam.
Ongeveer vier jaar geleden paste oma op een hondje van een collega. Hij heet Rakker en hij was niet zo heel groot. Door Rakker ben ik mijn grootste angst voor honden eigenlijk kwijtgeraakt. Doordat ik hem veel aaide en ook veel met hem bezig was begon ik steeds meer van honden te houden.
Nu kun je wel stellen dat ik gek ben op honden. Dat heb je in mijn blogje van gisteren kunnen lezen. Het is wel zo dat ik eerst wat tijd nodig heb om de hond echt te leren kennen. Ik vind het springen nog steeds niet zo fijn, maar ik denk dat dat ook komt doordat ik het niet aan zie komen.
Ik vond het heel erg interessant om erachter te komen dat mijn ouders mij van mijn angst wilden afhelpen. Ik denk dat dat heel goed voor mij is geweest. Veel mensen staan er denk ik niet bij stil dat dieren op blinde mensen heel anders over kunnen komen. Vooral als je het als klein kind nog niet begrijpt en eigenlijk nog niet precies weet wat een dier is.
Ik snap het wel, je ziet inderdaad niet dat er hekken om die dieren heen zitten. En er zijn ook van die kinderboerderijen waar je tussen de geitjes mag lopen, maar dan moet je nog een hekje door. Ik ging als ik bij een oppas (soort van) was ook vaak nar een kinderboerderijtje daar vlakbij, maar ik ben opgegroeid met veel dieren en ik kon nog goed zien, dus vond ik het altijd wel erg leuk.
BeantwoordenVerwijderenMaar wel slim van je ouders om jou mee te nemen naar die kennissen met honden. Ik houd zelf ook niet zo van springenden honden.
interessant blogje.... Ik ben zelf altijd eigenlijk al dierengek geweest.... Alleen ben ik op mijn 5e gebeten door een golden retriever van mijn oom en tante... Vanaf die tijd ben ik een periode heel erg bang geweest voor golden retrievers.... Ik dook echt helemaal weg als we ergens zo'n hond tegenkwamen....maar op de een of andere manier was dat ook zo ineens weer over.....Ik heb als baby altijd heel erg hard gehuild als mijn ouders me meenamen naar winkels....Ze weten alleen nog steeds niet hoe dat kwam....Er is zelfs iemand van visio een keer met hun mee gegaan om te kijken of die de oorzaak kon vinden maar die snapte er ook niks van... Ik was altijd een hele rustige baby maar als ik in een winkel kwam (het maakte niet uit wat voor winkel) dan begon ik te krijsen net zolang tot we weer buiten waren en dan was ik weer stil.....Ze dachten eerst dat het met het licht in een supermarkt te maken had ofzo maar toen ze merkten dat het in elke winkel zo was konden ze de oorzaak niet vinden....Heel apart maarja ik heb nu nog een hekel aan winkelen dus mischien was het dat gewoon hahaahha
BeantwoordenVerwijderen