Over onweer enzo...

Wat een week!!!!! Een week waarin veel gebeurde. Ik begin maar eens bij het begin. Eerst het nieuws van de dood van Amy Winehouse waar ik al over schreef. Ik heb het de hele week in de gaten gehouden en ik kan het nog steeds niet bevatten. Zo jammer dat we geen nieuw materiaal van haar te horen krijgen. Hopelijk brengen ze het materiaal wat voor haar derde album bedoeld was nog uit. Daar zijn ze nu over aan het onderhandelen. Maargoed, Amy zal de media nog wel lang bezig houden. Ik ben benieuwd. En laten we Noorwegen niet vergeten... Dat is natuurlijk ook erg heftig en mag nooit meer voorkomen!

Zondag ben ik naar een vriendin gegaan. Daar bleef ik tot dinsdag logeren. Het was gezellig! We hebben veel gekletst en gelezen. Helaas zat het weer niet echt mee en konden we dus nergens naartoe. Achja, ik wil niet zo zijn en weer de hele tijd over het weer klagen... Dat doen al zoveel mensen. Het was gezellig en daar gaat het om.

Op woensdag begon dan de stress die ons tot nu toe bezig hield. Ik was alleen thuis en zat net als elke avond op mijn kamer. Ik was bezig met het bewerken van luisterboeken voor mijn moeder en de tv stond aan zoals elke avond. Het begon te onweren. Ik ben niet bang voor onweer dus ging gewoon met alles door. Ik heb wel alle ramen dicht gedaan. Vervolgens viel het beeld van de tv weg omdat wij tv ontvangen via de satelliet. Dit gebeurt vaker dus ik maakte me nergens druk om. Toen hoorde ik een enorme harde knal en was de stroom uitgevallen. OEI!!!!

Toen mijn vader thuis kwam kwamen we erachter dat de tv het niet deed en dat we geen internet hadden. Ik moest meteen aan mijn blog over luxeproblemen denken omdat wij dit zo belangrijk vonden.

We kwamen er de volgende dag achter dat iedereen op de straat wel wat had. Sommigen geen internet, anderen geen tv, anderen geen telefoon... anderen helemaal niks... Uiteindelijk is er iemand gekomen die de tv's had gemaakt. De kop van de schotel bleek stuk te zijn en mijn decoder ook. We hebben een nieuwe gekocht. Gelukkig kunnen we alles aangeven bij de verzekering. Vandaag is het internet ook weer gemaakt. Wat een dagen waren dat... Iedereen kwam bij elkaar kijken wat er aan de hand was en iedereen probeerde elkaar te helpen. Ik was degene die nog wel online kon met mijn telefoon.

Gelukkig is alles nu weer gemaakt. Mijn vader gaat morgen op pad voor een nieuwe bliksemveilige stekkerdoos. We moeten ook nog mijn zenders opnieuw op volgorde zetten en mijn dvd-recorder aansluiten maar dat komt wel. Ik ben superblij dat nieuamd gewond raakte en dat het alleen materiale schade was... Ik hoop dit nooit meer mee te maken. Die knal was echt heftig....

xx

Amy Winehouse R.I.P.

Afgelopen maandag schreef ik al een blogje over het overlijden van John Kraaijkamp. Helaas ga ik vandaag weer een blog plaatsen over iemand die is overleden. Amy Winehouse...

In mijn Twitter-timeline las ik dat Amy Winehouse dood werd gevonden. Ik hoopte dat het een grap was of gewoon iemand die weer van die vage dingen op internet plaatst. Nee, even later las ik de bevestiging. Amy is overleden op 27 jarige leeftijd. Echt veeeel te jong. Echt onvoorstelbaar dat ik maar 6 jaar jonger ben.

Amy was een goede zangeres. Ze had veel hits waaronder Valerie, Back to black en Rehab. De laatstgenoemde is ook op haar ware leven gebaseerd. Ze heeft in veel afkickklinieken gezeten. Echt heel erg jammer. Natuurlijk heb ik zelf ook een tweet over Amy gestuurd: Amy Winehouse #rip ik vond je muziek geweldig, maar waarom moest je je talent vernietigen? Je had zoveel meer verdiend.

Ja, ik vind echt dat Amy haar talent zelf vernietigd heeft. Ze had alcohol en drugsproblemen. Echt heel erg jammer dat het zo moest eindigen.

Ik maakte een paar jaar geleden kennis met haar muziek. Voornaam door Valerie. Iedereen was toen maar bezig met haar drugs en drankgedoe. Ik niet, ik luisterde naar haar muziek. Ik kreeg voor kerst haar 2 albums in een deluxe edition. Een map met allebei haar albums erin. Het is eigenlijk een soort boek. Haar albums Frank en Back to black zijn echt super. Ik hou van haar sound. Een beetje soul, pop en af en toe wat jazz. Het was niet iets wat je elke dag hoorde op de radio en daar hou ik sowieso van. Het is echt jammer dat er nu niemand is die dezelfde muziek kan maken. Ja, er zijn mensen die het ook doen of proberen, maar het klinkt toch niet hetzelfde als Amy.

Ik geloof dat ik een jaar geleden een biografie van haar heb gezien. Het was echt indrukwekkend. Ik vind het echt jammer dat de media alleen aandacht besteedden aan haar drank en drugsproblemen. Misschien was het makkelijker voor haar geweest als dit onderdeel niet zo in het nieuws kwam, maar als men zich op haar muziek had gestort.

Het is ook typisch dat ze met 27 is overleden. Op deze leeftijd zijn veel grote sterren doodgegaan. Toeval? Misschien is het een teken dat zij net zo groot was als de andere sterren. Er werd vaak gezegd dat men verwachtte dat Amy niet oud zou worden. Jammer dat dit nu echt is uitgekomen. Ik zal haar cd's blijven luisteren en ik hoop dat men haar muziek nu extra onder de aandacht brengt. Misschien komen mensen er dan achter dat er meer kanten waren aan Amy en men zich niet alleen moet richten op het negatieve.

R.I.P.

Vierdaagse 2011

Je kunt er niet omheen! Overal in de media is er weer volop aandacht voor de Nijmeegse Vierdaagse die deze week weer plaatsvindt. Mijn Twitter-timeline stroomt over van nieuwtjes en de tv-programma's besteden er ook massaal aandacht aan. Dit is ook volkomen terecht vind ikzelf als bijna Nijmegenaar. Het is echt een ontzettend groot evenement dat dit jaar voor de vijfennegentigste keer wordt gehouden.

Doordat mijn oma uit Nijmegen komt ben ik vanzelfsprekend met de Vierdaagse opgegroeid. Toen ik klein was keken we elk jaar naar duizenden wandelaars die opweg waren naar de Wedren. Aan een speciale Vierdaagse heb ik veel herinneringen. Dat is die van 2000. Dit was de laatste Vierdaagse die mijn overgrootoma mee mocht maken. Ze was toen al erg ziek. We hebben toen de gordijnen van de ramen afgehaald zodat ze vanuit de kamer toch nog naar de wandelaars kon kijken. Wij zaten toen allemaal aan de straat.

Het is bij ons inmiddels een traditie geworden dat we op de tweede dag (de dag van Wijchen) naar familie in Weurt gaan. Dat is altijd hartstikke gezellig. De wandelaars lopen vlak langs haar huis. Ik vind het altijd bijzonder om al die wandelaars aan te moedigen. Vooral de soldaten. Die vind ik echt super! Vooral de soldaten die zingen. Ik heb er ook ontzettend veel respect voor omdat zij met bepakking moeten lopen. Ik weet niet precies hoeveel kilo. Dat verschilt geloof ik.

Vandaag ben ik dus ook weer in Weurt langsgeweest. Het was een superdag!!! We hadden echt geluk met het weer. Af en toe regende het even, maar daar kunnen we wel tegen. Gezellig met z'n allen onder de paraplu.

Dit jaar liep er weer iemand van onze familie mee. Het was leuk om haar aan te moedigen en te verwennen met fruit. De sfeer die je daarbij voelt is eigenlijk onbeschrijfelijk. Je zou het gewoon een keer mee moeten maken.

Ik weet zeker dat we in 2012 weer allemaal bij elkaar zullen zitten en alle wandelaars aan zullen moedigen!

xx

Johnny Kraaijkamp R.I.P.

Vanochtend keek ik naar het nieuws en hoorde ik dat Johnny Kraaijkamp sr. is overleden. Dit riep meteen heel veel herinneringen op...

Toen ik ongeveer 9 jaar was maakte ik kennis met de serie "Het zonnetje in huis". Ik keek deze serie toen bij mijn overgrootouders in Nijmegen. Zelf had ik nog geen Nederlandse televisie.

In 2000 werd mijn overgrootmoeder ziek en bleef ik in de zomervakantie 1 keer per week bij haar logeren. Dit omdat haar kinderen (waaronder mijn oma) haar zelf verzorgden. Oma logeerde op donderdag bij haar en in de vakanties ging ik natuurlijk mee. Ik weet alles nog precies. Ik hielp haar met het klaarleggen van pillen en dat soort dingen. Wat ik ook nog weet is dat toen op donderdag het zonnetje werd uitgezonden. Dat vond ik erg leuk en we volgden de serie met veel plezier. Het was vooral leuk omdat ik zoveel donderdagen achter elkaar bleef logeren. Ik had dus echt het gevoel dat ik de serie volgde.

Later toen we thuis Nederlandse tv kregen werd de serie herhaald. Toen keek ik er natuurlijk ook naar. Toen ik hoorde dat er dvd's van de serie bestaan heb ik ze gekocht. Ik heb alle seizoenen in de kast staan. Toevallig had ik het er afgelopen week met mijn moeder over. We gaan ze binnenkort weer kijken. Wel een rare gedachten dat de hoofdrolspeler dan niet meer leeft. De serie zal altijd bijzonder blijven.

Verder kende ik Johnny Kraaikamp van het Musicalawards gala. Het gala draagt tenslotte zijn naam. Elk jaar was er een speciaal welkom voor hem. Het zal even wennen zijn als hij er in oktober niet meer bij is en dat hij de nieuwe manier waarop het gala gepresenteerd wordt niet meer mee kan maken. Dit jaar wordt het gala voor het eerst door Carlo en Irene gepresenteerd in een speciale Life 4 you.

Nederland heeft een goede en grappige acteur verloren. Ik hoop dat de televisiewereld hierbij stil zal staan en we deze week nog een eerbetoon aan hem zullen zien. Als dit zo is zal ik het zeker gaan kijken. Hij zal niet vergeten worden.

R.I.P.

Luxeproblemen

In maart kochten mijn ouders een nieuwe tv. Het is een enorm grote platte tv die tegen de muur aanhangt. Je zult geloven dat deze tv vaak bewonderd is. Zo ook afgelopen donderdag. Toen kwam er familie op bezoek en zei Sanne (10): "Wat een vette tv". Haar moeder maakte vervolgens de opmerking: "Ja, ik wil ook wel een grotere tv".

Deze opmerking heeft me aan het denken gezet. Ik zei vervolgens dat ze in Afrika (Derdewereldlanden) niet eens een tv hebben. Daarom wil ik in deze blog ook kwijt dat wij vaker stil moeten staan bij wat wij allemaal hebben en hoe wij met die luxe omgaan. Soms vraag ik me af of het hier niet te extreem is. Soms lijkt het wel of het steeds groter, harder en vooral duurder moet. Ik vraag me af inhoeverre mensen erbij stilstaan in wat voor een luxe ze eigenlijk hier leven.

Denk bijvoorbeeld maar eens aan eten. Ik wil eerlijk gezegd niet weten hoeveel eten er hier wordt weggegooit terwijl het nog gewoon goed is. Dat vind ik best ernstig. Nu moet je niet denken dat ikzelf nooit wat weggooi, maar toch vind ik dat we er vaker bij stil moeten staan als we iets weggooien gewoon omdat je er geen zin meer in hebt.

Ik ben erg blij dat ik op dit deel van de aardbol leef. Anders weet ik zeker dat ik als blinde persoon in een hoekje werd gestopt en geen kansen meer heb. Die kansen heb ik vooral ook dankzij de luxe technische dingen die we hier hebben. Als ik mijn laptop en telefoon niet zou hebben zou mijn wereld veel kleiner zijn. Daarom ben ik extra dankbaar hiervoor.

Ik zeg niet dat de manier van leven en dingen aanschaffen hier fout is, maar ik hoop dat mensen de andere mensen die het minder hebben nooit zullen vergeten. Ik keek afgelopen week naar Babyboom. Het was een special over Afrika. Het was echt erg om te zien dat heel veel kinderen er doodgaan terwijl dat niet hoeft. Als er goede ziekenhuizen zouden zijn en goede verpleging zou de overlevingskans veel groter zijn.

Deze gedachten wilde ik even met jullie delen in de hoop dat ook jullie je af en toe realiseren wat jullie allemaal hebben en wat anderen tekort komen.

xx

Schoolkamp 2011

Afgelopen week heb ik mijn HAVO opleiding op school afgerond. Toch wil ik nog even iets schrijven over een recente gebeurtenis van dit jaar, namelijk het schoolkamp. Dit omdat de schoolkampen altijd erg leuk en gezellig zijn...

Dit schooljaar mocht ik kiezen of ik wel of niet mee wilde naar kamp. Dit omdat ik een examenleerling was. Ik wist meteen dat ik mee wilde gaan. Ik vond de kampen altijd erg gezellig. Vooral omdat je dan ook eens 's avonds met je klasgenoten en vrienden om kan gaan. Tijdens het kamp heb je ook een persoonlijker contact met de leraren. Dat is altijd wel gezellig. We gingen dit jaar naar Groesbeek.

Maandag 6 jini 2011:

's Ochtens kwamen we aan op school en moesten we er als eerste voor zorgen dat onze bagage in de bus terechtkwam. Vervolgens moesten we een gedicht over kamp maken. Dat was wel grappig. Ons groepje moest het gedicht met verschillende emoties voordragen zoals blij en verdrietig. Mijn emotie was bang. Heel toepasselijk zouden we die avond een dropping hebben en ging mijn stukje dus daarover.

Na de presentaties vertrokken we met de tandem naar de locatie. Toen we daar aankwamen gingen we eerst onze kamers inrichten. Na het eten hadden we wat vrije tijd en daarna was dus de dropping waar ik volgens mijn gedicht zo bang voor was... Nou, ik kan jullie vertellen, ik werd later bijna net zo bang als in het gedicht ;). Het was de bedoeling dat de leraren ons niet mochten vinden. Als ze je zouden pakken en je had geen kaartje meer dat je in kon leveren was je af. We kwamen echter de hele tijd geen enkele leraar tegen. We waren na een tijdje echt verdwaald. Dit omdat we helemaal niemand tegen kwamen.

Na een tijdje werden we erg moe en vonden we het lang duren. We besloten de leraar maar te bellen. Uiteindelijk gaven ze ons goede aanwijzingen en kwamen ze ons ophalen. Ik had 's ochtens tijdens het fietsen erg last van mijn been gekregen. Het leek op een soort kramp. Daarom was ik dolblij dat mijn wiskunde/economieleraar me meenam op de tandem. Na een tijdje kwamen we gelukkig heel aan op het kampadres.

's Avonds maakte ik veel lol met mijn vriendin Lisa. Dit gebeurde eigenlijk iedere dag de hele dag door... Echt gezellig.

Dinsdag 7 juni 2011:

We begonnen met een sportochtend. We deden allerlei lollige spelletjes. Zo moest je met je groepje zo snel mogelijk een bepaalde hoeveelheid chips met mes en vork opeten. (sportochtend toch?) Dat ging erg lastig kan ik je vertellen en dan ook nog eens om half 10. Al met al was het erg gezellig en grappig.

's Middags gingen we naar het Afrikamuseum. Daar kregen we allerlei dingen te zien. Het leukste in het museum vond ik de muziekworkshop met Afrikaanse trommels. Echt geweldig hoe je met zo'n groep zo iets moois kon neerzetten. Daarna mochten we zelf rondlopen. Ik ben met een vriend en vriendin op een trapje gaan zitten en daar hebben we de hele tijd gekletst.

's Avonds hadden we keuzeprogramma. Ik koos voor spelletjes, maar daar hadden een vriend en ik geen zin in. Uiteindelijk hebben we de hele avond gekletst en vaag gedaan.

Woensdag 8 juni 2011:

Ik begon de ochtend met midgetgolfen. Ons groepje was erg gezellig. Eerst zag ik er wel tegenop, maar ik denk dat het door de leuke groep kwam dat ik er zoveel lol bij had.

's Middags ging ik naar Nijmegen om te winkelen. Ik heb niks gekocht op een ijsje na. Ik was met 2 vriendinnen op stap en uiteindelijk kwam er nog een stagiaire bij. Dat was heel gezellig.

Daarna was het tijd voor de barbecue. Erg lekker en gezellig. Daarna gingen we naar de kroeg. Dat vond ik minder leuk. Het was best koud en de helft van de tijd waren we bezig met het zoeken naar een stoel voor iemand.... Echt vreemd.

Op woensdag heb ik ook met Lisa muziek gemaakt. Op donderdag zouden we een karaoke avond hebben en dan zou ik zingen en Lisa me begeleiden op gitaar. We kregen bij het oefenen al heel veel goede reacties.

Donderdag 9 juni 2011:

We gingen op de tandem naar Kranenburg, vlak over de duitse grens. Daar gingen we wat drinken en werd mij natuurlijk vaak om hulp gevraagd bij de bestellingen. Daarna gingen we met de fietsdreisine (weet niet of ik het goed schrijf) terug naar Groesbeek. Dat is eigenlijk een soort fiets op een speciale spoorlijn. Aan elke zijkant van het voertuig zit iemand die moet trappen. In het midden is een bankje waar 2 mensen kunnen zitten. Het leuke was dat je niet hoefde te sturen omdat je alleen maar rechtdoor ging. Dat betekende dus ook dat ikzelf ook kon fietsen. Het was geweldig om eens vrij te kunnen fietsen zonder dat iemand je moest helpen.

's Middags had ik met Lisa tijd om nog een keer ons nummer te oefenen. Echt erg leuk om te doen.

's Avonds was het dan eindelijk zover. Iets waar ik de hele week zin in had, karaoke... nouja, dat dachten we. Onze leraar heeft inplaats van karaoke-dvd's karaoke-cd's besteld. Het was uiteindelijk zo dat Lisa en ik ons nummer mochten doen en daarna was er disco. Niet echt wat je ervan verwacht had. We gingen nog wel een leuk optreden doen met mijn wiskunde/economieleraar. We deden het nummer "Alle koeien" van André van Duin. Dit omdat we het weleens in de les luisterden. Er zit een heel verhaal achter. Er is ook nog een klein stukje van gefilmd, daar kwam ik vorigeweek achter.

Vrijdag 10 juni 2011:

Eerst gingen we alles inpakken en opruimen. Daarna gingen we met de fiets naar een golfbaan. Daar deden we een apart spelletje. Je moest een bal zover mogelijk gooien en daarbij proberen hem in een gat te mikken. Het regende echt ontzettend hard. Daarom zijn we na een tijdje gewoon gestopt. We gingen ter de fiets terug naar school. Gelukkig scheen toen de zon.

Het was een erg leuk, gezellig en grappig laatste schoolkamp!

xx

Presentatie Engels

Omdat ik staatsexamen heb gedaan moest ik voor elk vak ook een mondeling examen doen. Voor Engels moest ik een presentatie voorbereiden. Deze moest ik tijdens het mondeling houden. Ik ben erg trots op deze presentatie en wil hem daarom met jullie delen. Helaas kwam ik niet aan alles toe tijdens het examen, maar het meeste heb ik toch wel kunnen vertellen.

De presentatie is uiteraard in het Engels. ;)

Heel veel leesplezier

----

I would like to tell you something about musicals. I have liked musicals since I was 15 years old. I went to Mamma mia with my family and after that I went to a lot more musicals. I like musicals so much because of the songs and because of the way how the actors tell a story. They can make you laugh and after a while they can make you cry.

I have visited a lot of musicals in the last five years. A highlight was the musical We will rock you in London. We went to London with school and we visited the musical on the final day. It was a special moment for me because London is one of the most famous musical scenes in the world. It was nice to be at west end and to walk along all the theatres.

I liked the atmosphere in the littl theatre during the musical We will rock you. I felt the music everywhere around me. It was nice to see that I knew a lot Queen songs. Before the musical I didn't realise that these songs were all from Queen.

I wish that I could visit West end again. There are so many mucicals I like and they are cheaper than musicals in the Netherlands.

Another famous musical scene is Broadway in New York. It is the same as West end, but there are more theatres there. I wish that I could go to New York someday and discover some shows and Theatres by my self.

I have visited a lot of musicals in The Netherlands too. One of them was Les Miserables. It has been playing at west end for more then 25 years now. It is the longest playing show in London. I love the songs of that show. Another special thing was that I was allowed to feel the stage and the props. In general you can ask the manager of the play if it is possible to discover the stage at the begin of the play, this because I am visually impared. To feel the stage, clothes and those kind of things gives the play a lot more value to me. I can understand the story much better because I can draw a picture of the scenes and costumes in my mind. because of this the person who comes with me doesn't have to explain a lot because I know most of the things because I have seen them before.

My favourite musical actress is Simone Kleinsma. She has played in a lot of musicals. I have seen her five times on stage. The first time was during a play. It was a pitty that she didn't sing during this play because I love her voice so much. The second time was a play too, but there were a few songs in it. The third time was her first one-woman-show. That was amazing. She and her dancers were the only ones on stage and she entertained the whole theatre. The next time I saw her was in the musical Sunset Boulevard. That was great too. Her voice could get across so many emotions. For example from happy to sad. The last time that I saw her on stage was during her second one-woman-show. This one was amazing as well. Maybe it was a little bit better than the first one.

I have met Simone three times. Two times before the show when I was allowed to discover the stage and one time after the show. She signed my cd and talked to me. It was amazing that she recognized me. She asked me what I thought about the show.

I also like to watch talent shows in which they search for new musicaltalent. I like this because of all the musical songs they are performing during the show. It is nice to hear new young talent and to see these persons after a while in the theatre.

Musicals are also an inspiration. My passion is singing and I like to sing musical songs. It is nice to feel the emotions and to entertain people with your voice.

I have studied songs of Cats, Mary Poppins and Elisabeth during my singinglessons. It iss nice to learn how you can tell a story with your voice. I improve my singing skills during these singinglessons. It helps me a lot. My voice is much better now. One of my biggest wishes is to perform musicalsongs on stage and to entertain a great audience.

My story

Een tijdje geleden besloot ik om mijn verhaal eens op te schrijven. De dingen die ik tot nu toe heb meegemaakt kort samengevat. Ik vind het belangrijk dat mensen zonder een visuele beperking eens stilstaan bij de dingen waar je mee te maken hebt als je een beperking hebt. Dat is namelijk veel meer dan het alleen niet kunnen zien... Daarom wil ik deze gevoelens via deze blog met jullie delen. Reacties en vragen zijn altijd welkom.

In 1990 ben ik geboren. Ik ben geboren met een beperking. Ik ben zo goed als blind. Mijn linkeroog is niet goed ontwikkeld en met mijn rechteroog zie ik alleen verschil tussen licht en donker en kan ik kleuren onderscheiden.

Toen ik klein was waren alle doktoren druk bezig met het zoeken naar een operatie die me zou kunnen helpen. Deze operaties hebben ook plaatsgevonden. Toen ik 8 weken oud was kreeg ik een hoornvliestransplantatie. Dit had niet het gewenste succes. Hetzelfde gebeurde nog een keer toen ik 10 maanden was. Dit leek succesvol. Het schijnt dat ik een paar maanden met mijn rechteroog heb kunnen zien. Helaas stootte mijn lichaam dit hoornvlies af en werd mijn oog troebel. Toch is er een klein wonder gebeurd. Volgens de artsen zou ik geen kleuren kunnen zien en dit is toch het geval. Hier ben ik erg dankbaar voor want ik heb er veel aan.

Ik groeide op als een normaal kind. Mijn ouders behandelden mij normaal. Ik wist als klein kind wel dat ik anders was dan anderen, maar voor mij was dat normaal. Ik had er geen last van. Voor mij was het nou eenmaal zo. Mijn familie zorgde goed voor mij. Ik ging vaak bij oma en opa op bezoek en die vonden het erg leuk om met mij te spelen.

Toen ik 3 jaar was ging ik naar de kleuterschool. Hier had ik het erg naar mijn zin. De kinderen speelden gewoon met mij en ik wilde meestal niet meer naar huis.

In de tussentijd hadden mijn ouders andere zorgen. Tenslotte moest ik ook binnenkort naar school, maar dat is niet zo makkelijk voor een blind meisje. Het was moeilijk om een school in Duitsland te vinden aangezien die 2 uur bij ons vandaan lag. Mijn ouders wilden mij niet op mijn vijfde al in een internaat stoppen.

Toen hoorden ze van een speciale school in Grave. Aangezien ik de taal toch al beheerste omdat mijn oma uit Nederland komt was dit een goede optie. Er werd veel geregeld waar ik natuurlijk niks van besefte.

Op mijn vijfde ging ik dan naar een speciale school voor blinden en slechtzienden in Grave. Ik speelde voor het eerst met kinderen die hetzelfde waren als ik. Ik had het er erg naar mijn zin.

Na de kleuterklas ging ik door naar groep 3, daarna naar 4 en zo door tot en met groep 8. Ik leerde veel en ik kwam erachter dat ik erg intelligent was. Dat zei iedereen elke keer. Ik hoorde steeds bij de beste van de klas. Dit voelde op dat moment goed maar heeft me later op mijn middelbare school nog wel problemen bezorgd. Dit omdat er altijd veel van me verwacht werd waardoor ik de lat steeds hoger ging leggen. Hierdoor eiste ik teveel van mezelf waardoor ik erg moe werd.

Tijdens al die jaren had ik bij ons in het dorp een hele goede vriend, Christian. Hij woonde vroeger naast ons en is 2 jaar jonger dan ikzelf. Ik vond het altijd leuk om met hem te spelen. Hij behandelde mij normaal en deed nooit raar tegen me wanneer ik iets niet zag. Bijna elke woensdagmiddag was ik bij hem te vinden. We zeiden altijd dat we zouden gaan trouwen en dat hij brandweerman zou worden en ik moeder.

Na een tijdje verwaterde dit contact echter. We kregen het allebei druk met school. Ik heb hem een paar jaar geleden nog opgezocht. Dat vond ik erg leuk.

Toen ik 12 was kwamen de gesprekken op gang over mijn middelbare school. School vond het echter belangrijker dat ik nog een jaar groep 8 zou doen om nog wat vaardigheden te verbeteren. Een voorbeeld hiervan is mobiliteit. Ik vond dit eigenlijk niet zo leuk omdat ik me qua leerstof ging vervelen.

Op mijn dertiende was het dan zover. Ik ging naar de brugklas. Dit ook in Grave. De school beschikt namelijk ook over een middelbare school. Zij bieden alleen VMBO aan. De uitslag van mijn cito was echter havo-vwo. Ik wilde toch in Grave blijven omdat ik me er goed voelde en er vrienden had. Ik wist dat ik het daar naar mijn zin zou hebben.

Zo gezegd zo gedaan. Ik deed 5 jaar over het behalen van mijn diploma. In die 5 jaar had ik leuke vrienden en ik had het erg naar mijn zin.

Tijdens mijn laatste VMBO periode moest ik ook nadenken over de toekomst. Dat was best moeilijk. Ik had geen idee wat ik wilde. Daarom besloot ik om nog een jaar op school te blijven om wat andere dingen te leren die er bij in waren geschoten. Hiermee bedoel ik dingen op het gebied van koken en zelfstandig leren reizen. Vanaf dat schooljaar bood onze school ook een HAVO opleiding aan voor leerlingen die al beschikten over een VMBO diploma. Ik besloot om hier ook 2 vakken van te volgen. Dat waren Nederlands en Duits. Dat ging erg goed.

Toen het einde van dat schooljaar in zicht kwam moest ik weer gaan nadenken over mijn toekomst. Ik heb er veel gesprekken over gevoerd met mijn mentor en ouders. Uiteindelijk zijn we tot de conclussie gekomen dat ik de HAVO volledig ga volgen. Dit in 2 jaar tijd. Doordat ik Nederlands en Duits al voor een groot deel af had gerond kon ik die vakken al eerder afsluiten. Ik vond het leuk dat ik nu weer zekerheid had voor 2 jaar en dat ik weer meer kennis op kon doen.

Tijdens mijn jaren op school stond ik er niet bij stil dat ik blind ben. Nou ja, natuurlijk wel, maar niet op de manier zoals ik er nu tegenaan kijk nu ik ouder ben. Je gaat op een gegeven moment steeds meer nadenken omdat je ouder wordt. Je ziet iedeereen om je heen veranderen. Neem bijvoorbeeld Christian. Hij rijdt nu auto en heeft een baan in de horeca. Het is erg frustrerend dat ik nooit auto zou kunnen rijden en altijd afhankelijk ben van mensen of routes die ik aangeleerd krijg. Ik zal nooit vrij rond kunnen lopen. Dan zou ik de weg nooit terugvinden. Ik ben altijd afhankelijk van de mensen om me heen. Dat vind ik steeds erger naarmate ik ouder ben.

Het is ook frustrerend dat ik geen vrienden in de buurt heb. Al mijn vrienden wonen ongeveer een uur bij mij vandaan. Dat is erg jammer. Je kunt dus niet even zomaar iets afspreken. Dat is erg jammer. Verder kun je ook niet uitgaan waardoor je bijvoorbeeld geen leuke jongen kan ontmoeten. Nu ik ouder ben verlang ik erg naar een vriend. Ik wil iemand hebben waarmee ik alles kan delen. Dat kan ik wel met mijn vriendinnen, maar met een vriend is dat toch anders. Op een gegeven moment heb je ook andere behoeften dan wanneer je jong bent.

Toen ik 18 was werd ik verliefd op iemand, maar ik wist eigenlijk al dat dat niks kon worden. Ik denk dat het eerder een verlangen naar iemand was. Dit verlangen neemt alleen maar toe.

Vaak begrijpen mensen deze kant van een beperking niet. Zij zien alleen maar het feit dat je niet kan zien. Verder denken ze er niet over na. Dat is heel irritant. Soms spreek je met mensen en dan stellen ze alleen maar vragen over het niet kunnen zien en wat daar allemaal bij komt kijken. Ik vind dat erg jammer. Ik heb dan het gevoel dat er niet naar mij als persoon wordt gekeken, maar naar mij als iemand met een beperking.

In juli rond ik mijn opleiding hopelijk succesvol af. Daarna wil ik aan mijn sociale leven gaan werken. Ik wil vrijwilligerswerk doen om zo mijn horizon te verbreden. Ik ben mijn hele leven alleen maar bezig geweest met leren en daardoor zijn dat soort dingen erbij ingeschoten.

Ik ga nog uitzoeken of ik misschien nog een tijdelijke opleiding wil doen, maar ik wil gewoon even de tijd nemen om mezelf echt tot rust te laten komen en even van die studiedruk af te zijn. Ik wil dingen doen die ik al jaren wil doen, maar waar ik nooit aan toe kom. Ik wil nu een keer leven inplaats van leren.

Een opleiding kan ik altijd nog volgen.

Mijn droom is om succesvol te zijn in de muziekindustrie. Zingen is een grote passie van mij. Ik heb ook al sinds 2 jaar zangles, maar ik kom er ook niet aan toe om mijn zangtechnieken goed te ontwikkelen. Dat staat ook op mijn lijst van dingen die ik wil doen.

Verder zou ik erg graag moeder willen worden. Het lijkt me geweldig om mijn kennis over te brengen op een kind. Het lijkt me een fijn en dankbaar gevoel. Ik hoop dat ik in de toekomst veel plezier en geluk mag vinden in mijn leven ondanks mijn beperking. Ik maak er het beste van ookal is dat soms erg moeilijk. Er zijn altijd mensen bij wie je terecht kan als je het even niet meer ziet zitten, maar uiteindelijk zal ik er toch altijd voor gaan.

31 maart 2011

Waarom thoughts of an angel?

Toen ik ongeveer 14 was kreeg ik van mijn oma een beschermengeltje. Het was een hele mooie glazen engel in een heel mooi doosje. Ik was er erg blij mee en als het even wat minder ging pakte ik vaak het engeltje en hield het even vast. Het leek dan net alsof het me kracht kon geven. Vooral ook omdat ik het van oma had gekregen. Dit zorgde ervoor dat het meer waarde kreeg.

Twee jaar geleden kreeg ik van mijn oude taxichauffeur ook een engeltje. Het was een hele mooie kleine engel. Toen realiseerde ik me dat ik engelen eigenlijk heel erg mooi vind en dat ik er nadat ik het engeltje van oma kreeg nooit bij stil heb gestaan.

Ik vertelde thuis en aan familie dat ik engelen erg mooi vind. Je raadt het al... vanaf dat moment kreeg ik bij elke gelegenheid wel een engeltje. Ik heb er nu al best veel. Van elk engeltje weet ik nog precies van wie en wanneer ik het heb gekregen. Ik vind het juist leuk om engeltjes te krijgen. Dan zit er een verhaal achter en krijgt het voor me een speciale waarde. Het is dus niet zo dat ik zelf elke keer een engel koop als ik die tegenkom. Het moet iets bijzonders blijven.

Een ander symbool dat ik erg mooi vind is een hartje. daar heb ik er ook een aantal van. Vorigjaar met Sinterklaas kreeg ik van iemand een engeltje dat op een hartvormig doosje zat. Daarmee had ze me dus echt te pakken!

Toen ik besloot om een blog te beginnen wilde ik een leuke naam gebruiken. Ik dacht na en wilde echt iets hebben wat bij mij past. Je raadt het al, mijn gedachten kwamen al snel bij engelen uit. Opeens kwam ik op de naam "Thoughts of an angel". (gedachten van een engel)

Nu moet je niet denken dat ik mezelf als een heilige engel zie. Ik vond het gewoon een mooie naam en het symbool van een engel heeft immers ook veel betekenis voor mij. Helaas was de naam niet als gebruikersnaam beschikbaar en besloot ik er een x voor en achter te zetten. Dit omdat ik berichten vaak met xx afsluit zoals nu :)

Xx

My first blog

Hallo,

Dit is hem dan!! Mijn allereerste blog!! Ik hoop dat er nog veel zullen volgen en dat de thoughts of deze angel interessant genoeg zijn...

Binnenkort zullen er meer teksten verschijnen. Hou deze site dus goed in de gaten als je op de hoogte wilt blijven!!

xx