De wereld die Facebook heet

Jaja, het is zover!! Ik ben nu ook te vinden op Facebook. Ik heb het lang uitgesteld, maar uiteindelijk hebben heel veel mensen me toch overgehaald om ook lid te worden. Ik kan jullie vertellen dat het heel erg leuk is.

Facebook is een social network waar je allerlei dingen op kunt plaatsen. Zo kun je op de hoogte blijven van familie, vrienden en andere dingen. Je kunt op elkaar reageren en je kunt dingen liken. Daarmee geef je aan dat je iets leuk vind.

Mijn ouders zitten al een hele tijd op Fb, maar ik had er eerst niet zoveel behoefte aan. Ik vond de site nogal chaotisch en onoverzichtelijk.

Toen ik een keer bij een vriendin was liet zij mij de mobiele site en de app zien en die zijn juist wel weer heel erg toegankelijk. Erg fijn!

Na een tijdje kwamen er steeds meer familieleden op Fb en ook steeds meer vrienden en vriendinnen. Daarom dacht ik: nu ga ik het ook eens uitproberen.

Eergisteren heb ik mijn account aangemaakt en alles uitgeprobeerd. Het gaat al verrassend goed vind ikzelf.

Ik heb me wel één ding voorgenomen. Op Fb accepteer ik alleen mensen die ik ken. Ik ga geen artiesten enzo volgen. Dan wordt het me allemaal te veel. Tenslotte heb ik ook nog een werkelijk leven en ik vind het ook belangrijk om niet de hele dag met je computer/telefoon in de weer te zijn.

Ik ben ook erg blij dat je je vrienden kan indelen. Zo kun je zelf bepalen op welk moment je dingen van bepaalde personen wilt zien en of je ze wilt zien.

Ik ben benieuwd hoe het me zal bevallen en wat het allemaal oplevert.

Spannende tijden!!

Gisteren had ik na lang wachten weer eens een gesprek over mijn toekomst. Ik kan jullie nu wel vertellen dat het allemaal iets meer vorm begint te krijgen!

Nog even een samenvatting:

In Düren (Duitsland) zit een instelling speciaal voor volwassenen met een visuele beperking. Hier kun je een beroepsopleiding volgen.

Hier ben ik in mei naartoe geweest voor informatie.

Het klonk allemaal wel interesant en daarom wil ik er eens meer van weten.

We hebben nu een testperiode aangevraagd. Deze testfase duurt twee weken. Tijdens deze periode mag ik volgens mij van alles doen. Ik mag meekijken bij opleidingen en volgens mij wordt ik ook getest zodat ze kunnen kijken wat mijn vaardigheden zijn.

Het was een heel gedoe om dit allemaal aan te vragen. Eerst moest ik medisch gekeurd worden. Eigenlijk hield dat alleen maar in dat ze een bevestiging kregen dat ik blind ben... pffff, wat een gedoe was dat allemaal. Daarover kun je ook een blog vinden.

Gisteren had ik dan (eindelijk) weer een gesprek bij het arbeidsbureau en heb ik te horen gekregen dat mijn testperiode van 17 t/m 28 september plaatsvindt.

Jeetje, dat gaat dan opeens weer heel erg snel... Maar ik ben er (denk ik) wel klaar voor. Het lijkt me namelijk heel erg interessant.

Het enige waar ik moeite mee heb is de afstand. Het is toch ongeveer 1,5 a 2 uur hier vandaan en ik moet er dus 2 weken alleen blijven. Nu wordt je wel begeleid en ontmoet je vast aardige mensen, maar toch... Ik vind dat wel spannend hoor!!!!

Ik moet nu wachten op informatie vanuit Düren. Hoe laat ik er moet zijn, wat ik mee moet brengen en dat soort dingen. Dat vind ik heel erg spannend en ik ben heel erg benieuwd.

Na deze test kan ik er eens rustig over nadenken en gaan bekijken wat ik wil. Ik beslis dan nog niet definitief of ik er heen ga.

Op 23 oktober heb ik weer een gesprek en dan krijg ik ook te horen welke kansen zij mij eventueel kunnen bieden. Ik heb na de test ook een eindgesprek in Düren hoor, maar ze moeten ook een officieel rapport schrijven. Dat gaan we dan in oktober bespreken.

Het is allemaal heel erg spannend en heel erg nieuw, maar deze test ga ik zeker doen. Misschien levert het wel iets op en als dat niet zo is kan ik er misschien nog wat van leren. Ik beloof dat ik jullie op de hoogte houdt.

Een helpende hand

Je kent het misschien wel... Iemand heeft problemen met zijn telefoon en heeft hulp nodig. Jij weet hoe het moet en wil de persoon graag helpen. Je pakt de telefoon van diegene en legt het allemaal uit en doet het voor. Ja, normaalgesproken kan dat gewoon, maar niet bij mij. Toch kon ik gisteren iemand helpen met een probleem en dat allemaal dankzij de goede ondersteuningssoftware van een Iphone. Het kwam zo.

Ik heb al vaker over de Iphone geblogd, dus ik wil niet in herhaling vallen. Toch nog even voor mensen die het niet weten: de Iphone is volledig toegankelijk voor mensen met een visuele beperking.

Iemand uit mijn familie heeft sinds kort ook een Iphone en we zijn de hele tijd druk aan het What's appen.

Je maakt dan vaak gebruik van smilys en andere plaatjes. Deze zitten standaard in je telefoon, maar je moet ze wel eerst toevoegen.

Gisteren kreeg ik dus van mijn familielid de vraag hoe ik die smilys maak. Ja, dat is moeilijk uitleggen zo... Gelukkig gingen we er gisteren toch naartoe. Zo kon ik het ook voor haar instellen. Ik vroeg aan haar of ik het zelf moest doen. Dat vond ze wel fijn.

Met een paar handelingen kun je op iedere Iphone de voiceover aanzetten. Dit heeft ze dus even voor mij gedaan. Toen kon ik er zelf mee aan de gang en heb ik het voor haar geregeld. Daarna even uitleggen hoe het werkt en ze was dolblij. Daarna nog even de voiceover uitzetten en de Iphone is weer een normale telefoon.

Handig toch? Ik vind het erg fijn dat ik op zo'n manier nu ook anderen met problemen kan helpen. Ik vind het namelijk vaak lastig om mensen te helpen zonder dat ik het voor me zie. Dan kan ik wel zeggen wat je moet doen, maar dan gaat het toch niet altijd helemaal goed. Echt grappig hoe het nu soms wel kan door de technische ontwikkelingen.

Mooi weer, water en een heleboel fun

De afgelopen dagen waren heel erg leuk!! Hugo, een hele goede vriend van me bleef namelijk bij mij logeren.

Zondagavond werd hij door zijn ouders gebracht. Het was die dag echt super warm. Gelukkig had Hugo zijn zwemkleding meegenomen zodat we lekker konden zwemmen in het zwembad in onze tuin. Bijna direct nadat hij was aangekomen doken we er al in. Het was echt heerlijk en gezellig.

Verder hebben we op zondag niet meer zo heel veel gedaan. Ik heb het huis laten zien en verder alle belangrijke dingen uitgelegd.

Op maandag hebben we eerst lekker in de tuin gezeten. Daarna werden we door oma opgehaald voor de lunch. Die was erg lekker! We aten aardappelpannenkoeken.

Toen hebben we even wat spelletjes op de Wii gedaan. Eerst hebben we samen met mijn oom gebowld en daarna heeft Hugo nog een spelletje alleen gedaan.

Later die middag hebben we weer gezwommen. Dat was echt lekker!

's Avonds hebben we pizza gegeten; ook heel erg lekker. Daarna hebben we voor het grootste deel buiten in de tuin gezeten en puzzels van een DS-spel proberen op te lossen. Dat was niet zo makkelijk als het lijkt....

Dinsdag gingen we weer naar oma en opa en hebben we weer wat spelletjes op de Wii gedaan. Bowlen mocht natuurlijk niet ontbreken en dit keer was ook het golfen aan de beurt. Dat was aan het begin niet zo makkelijk voor Hugo, maar na een tijdje oefenen ging alles al een stuk beter.

We twijfelden die middag heel erg of we wilden zwemmen of niet. Uiteindelijk hebben we het toch gedaan en was het toch nog best lekker.

Die avond stond macaroni op het menu en later hebben we nog een lekker ijsje gehaald. Dat beviel goed!

Vanmorgen hebben we niet zoveel meer gedaan. Nadat we het hele huis gecontroleerd hadden zodat Hugo niks vergeet hebben we nog een lekker broodje gegeten. Daarna zijn we naar Grave gereden omdat Hugo met de bus van 13:39 weer richting huis moest.

In de auto kwamen we op het idee om Tristin te bellen.

Zij verblijft nu in Grave en we vonden het leuk om haar ook weer eens te zien. Gelukkig vond zij dit ook een leuk idee en kwam ze ons even gedag zeggen bij het busstation.

Helaas hadden we niet veel tijd, maar het was genoeg om even heeeeeel snel bij te kunnen kletsen.

Het waren hele leuke en gezellige dagen die echt voorbij gevlogen zijn. Hopelijk kunnen we snel weer afspreken!

 

[Ik hou van...] Mijn Iphone

Het onderwerp is al vaker aan bod gekomen, maar het kan in deze rubriek niet ontbreken. Ik heb al vaker over mijn Iphone geblogd, maar in deze blog gaat het nu niet over het bedrijf Apple of Steve Jobs. Het gaat nu puur over de Iphone zelf en wat hij voor mij betekent en niet of je voor of tegen het toestel bent...

In 2010 kwam ik voor het eerst met een Iphone in aanraking. Dat was bij mij op school. Een leraar vertelde dat er speciale instellingen beschikbaar zijn waardoor hij heel toegankelijk is voor mensen met een beperking. Niet alleen voor mensen die blind zijn, maar ook voor slechtzienden of slechthorenden. Je kunt allerlei dingen instellen, maar de instelling waar ik van profiteer heet Voiceover. Dat wil zeggen dat de telefoon volledig toegankelijk is via spraak. Als je het scherm aanraakt dan zegt hij wat je aanraakt. Tik ik bijvoorbeeld op het icoon "Weer" dan spreekt mijn telefoon dit ook uit. Vervolgens geeft hij de aanwijzing "Tik dubbel om te openen." Als ik dat dan doe opent de weer applicatie. Handig toch?

Een vriendin had toen ook een Iphone en zij liet het allemaal aan mij zien. Na een tijdje mocht ik er ook eens wat mee proberen en het ging al snel erg goed. Ik vond het al snel een mooie telefoon en hij was bovendien ook heel handig.

In februari 2011 besloot ik om mezelf ook een Iphone voor mijn verjaardag cadeau te doen. Het was één van de beste cadeaus die ik ooit heb gekregen. :)

Voor de Iphone had ik ook al telefoons met spraaksoftware, maar dan zat deze er niet standaard op. Dat wilde dus zeggen dat ik de software moes kopen en die vervolgens op mijn telefoon moest installeren. Dat kost dus ook extra geld. De Iphone is natuurlijk wel duur, maar dan heb je ook wat. Dan zit alles er namelijk in en werkt alles perfect. De software is volledig geïntegreerd.

Na een aantal weken had ik door hoe alles werkt en waagde ik me ook aan het downloaden van Apps. Eigenlijk heb ik er maar heel weinig, maar ik vind dat ik de Apps die ik download ook moet gebruiken. Veel Apps vind ik nogal nutteloos omdat het vaak vage spelletjes zijn en als blinde heb ik daar niet zoveel aan... Toch zou het niet verkeerd zijn als er ooit een toegankelijk spel wordt geproduceerd. Misschien is het er al? Geen idee.

Ik heb twee Apps voor het Social Network Twitter. Hier maak ik ook veel gebruik van. Lekker handig en snel als je telefoon het allemaal voorleest. Het kan ook op allerlei locaties. Alleen het typen gaat op de Iphone niet zo heel snel als ik zou willen, maarja, daar heb ik dan weer mijn laptop voor. Lange teksten worden dan ook via mijn laptop geschreven.

Ik heb ook de App van Nu.nl. Lekker makkelijk om zo het nieuws te kunnen volgen. De spraak leest het voor en het is heel erg toegankelijk.

What's app kan natuurlijk niet ontbreken. Dit ook vooral omdat ik veel vrienden en familie in Nederland heb. Dan kost het sturen van berichtjes geen geld. Sms'jes naar het buitenland vallen namelijk buiten mijn bundel; en niet alleen bij die van mij... Dat is dus ook voordeliger voor mijn vrienden. (voor degenen die het niet weten, ik woon in Duitsland)

Een ander grappig verschijnsel is ook dat ik sommige dingen die mij op de laptop niet lukken wel met de Iphone kan. Denk hier bijvoorbeeld aan sommige dingen op websites. Het lukt me dan niet om iets op de pc aan te klikken; op de Iphone lukt het dan wel.

Blogs van vriendinnen lees ik ook via de Iphone. Dan gaat het een stuk sneller dan met de hand.

YouTube werkt ook heel handig; veel handiger dan via de computer.

Tja, volgens mij is het wel duidelijk waarom ik van mijn Iphone hou. Ik blijf overal van op de hoogte en dat een stuk sneller en makkelijker dan via de pc.

Een ander voordeel is ook dat ik mijn pc steeds minder gebruik. Niet dat hij elk moment kapot kan gaan en ik hem moet ontlasten... Nee, ik vind het gewoon fijner om relaxt op de bank te zitten met mijn telefoon dan de hele tijd achter mijn computer met mijn handjes op mijn brailleregel. Ik vind zelf dat ik met de Iphone een betere houding aanneem.

Kortom: ik hou van mijn Iphone en ik wil geen andere telefoon meer omdat ik ook niet verwacht dat een ander bedrijf ze ooit zooooo toegankelijk maakt voor een grote groep.

Avonturen op het water

Jeetje, wat ik gisteren weer allemaal heb meegemaakt!! Echt ongelooflijk!!

Ik was gisteren samen met mijn ouders, oma en opa en mijn oom op bezoek bij oma's broer, mijn oudoom dus. Hij en zijn vrouw hebben een caravan. Vroeger toen ik klein was bleef ik er altijd heel lang logeren, maar daar ben ik een aantal jaren geleden mee gestopt omdat ik na een tijdje niet meer wist wat ik er allemaal moest doen. Ik vind het toch leuk om er af en toe naartoe te gaan omdat het er altijd erg gezellig is.

Ze hebben sinds een tijdje een nieuwe caravan en die wilden we eens gaan bekijken.

Het was heel erg mooi weer en de caravan staat aan het water dus dat is lekker koel. De caravan zelf is erg mooi.

Eerst hebben we wat gedronken en toen ben ik gaan zwemmen. We hadden een luchtbed meegenomen zodat we er lekker op konden hangen.

Het water was lekker koel en we hebben ervan genoten.

Daarna begon het avontuur...

Ik heb een ritje gemaakt in een band die aan de boot vast zit. Dit wil zeggen dat ik in een soort zwemband zat. Er zat wel een bodem in. Aan de zijkant had je handvaten dus je kon je goed vasthouden. Je werd dus door de boot meegetrokken.

Dat was echt een unieke ervaring. Gelukkig gingen we niet zo hard want daar hou ik helemaal niet van. Het voelde wel erg lekker. Je ging een beetje heen en weer op de golven. Het was echt een leuke ervaring.

Later kwam mijn oudoom op nog een gekker idee... ja, dat bestaat echt.

Ooit een blinde gezien die een boot bestuurd? Ja, als je gisteren op de camping in Appeltern was geweest had je die gezien!! Ja echt! Precies zoals het hier staat. Ik heb de boot bestuurd en mijn oudoom zat lekker te relaxen.

Na wat uitleg over hoe alles werkte en nadat we op een veilige plek waren gekomen mocht ik zelf de boot besturen en ook gas geven en afremmen. Dat was echt zo raar om te doen! Vooral omdat ik het niet gewend ben om iets te besturen en al helemaal niet op het water. Het was gelukkig niet druk dus er kon niet echt iets gebeuren. Er kon ook meteen worden ingegrepen. Als dat niet het geval was had ik het namelijk ook helemaal niet gedaan.

Het was echt super om mee te maken! Echt een unieke ervaring.

Er zijn heel veel leuke foto's gemaakt en er is ook een stukje gefilmd. Echt leuk om te bewaren.

Het was een hele leuke dag waarvan ik de belevenissen graag wil delen. Je komt tenslotte niet dagelijks een blinde achter een stuur tegen toch?

Ssstt

Deze week test Nederland 3 weer een aantal nieuwe programma's in TV Lab. Dit wil zeggen dat er proefafleveringen worden uitgezonden van programma's. De kijker kan vervolgens zijn mening over het programma geven. Op die manier kan er eventueel een vervolg op het programma komen. Dit gebeurde bijvoorbeeld bij het programma De tiende van Tijl.

Een programma wat ik erg interessant vond werd afgelopen maandag door de KRO uitgezonden. Het was het programma Ssstt.

Ja, de titel zegt het al; Ssstt. Het betekent dat je stil moet zijn.

In het programma staat de stilte centraal.

Drie bekende Nederlanders zitten 36 uur bij elkaar in een huis en ze mogen niet praten. Na twaalf uur mogen ze drie minuten met elkaar spreken en na 24 uur mogen ze ieder apart één minuut praten met Arie Boomsma die het programma presenteert.

Verder is er nog één mogelijkheid om te spreken. Dit is wanneer één van de bewoners de zandloper omdraait. Dan mag er 3 minuten gesproken worden. De zandloper mag maar één keer worden gebruikt.

Tegenwoordig heeft iedereen het druk met social media en wil iedereen maar 24/7 bereikbaar zijn. Wat doet de stilte dan met je? Zoiets zijn we helemaal niet meer gewend.

Het was heel interessant om te zien hoe iedereen op de stilte reageerde. Sommigen dachten opeens aan dingen waaraan ze heel erg lang niet meer hadden gedacht. Sommigen werden er onrustig van en anderen juist weer heel rustig.

Ik vond het een heel interessant programma. Het is bijzonder om te zien wat stilte met iemand doet in een tijd van communicatie. Ik denk dat het belangrijk is dat we af en toe eens tijd voor ons zelf nemen en dat we ook af en toe denken: "Nu ben ik aan de beurt en gaat mijn telefoon of computer even uit."

Ik weet niet hoe ik persoonlijk op die 36 uur stilte zou reageren. Ik denk dat het voor mij bijna onmogelijk is. Voor mij is verbale communicatie nog belangrijker dan voor anderen.

Doordat ik het niet zie kan ik bijvoorbeeld niet op dingen wijzen of reageren op gebaren van een ander. In het huis gingen ze op een gegeven moment met elkaar koken. Ja, dan is het wel handig als je ziet wat degene aan het doen is.

Toch lijkt het me wel een uniek experiment, maar ik zou niet weten of ik er aan mee zou doen.

Wat zouden jullie ervan vinden als je 36 uur alleen maar mag zwijgen?

Over mijn lijk

Vandaag begint alweer het vierde seizoen van het programma Over mijn lijk. Ik vind dit een heel mooi, heftig en indrukwekkend programma.

In Over mijn lijk worden vijf mensen gevolgd die lijden aan een ongeneeslijke ziekte. Ze weten dat ze eraan zullen overlijden.

In het programma vertellen ze over de ziekte en de gedachten en gevoelens die ze ervaren. Je ziet soms ook een ziekenhuisbezoek.

Ze vertellen ook op welke manier ze later herdacht willen worden. Soms laten ze ook weten hoe ze hun eigen begrafenis willen hebben; welke muziek er gedraaid moet worden of wat er juist niet moet gebeuren.

Ik herinner me een fragment uit het vorige seizoen nog heel erg goed. Het ging over een mevrouw van volgens mij 31 jaar. Ze wist dat het haar laatste dag zou zijn omdat ze die avond euthanasie wilde plegen.

In het fragment zag je dat ze nog één keer naar buiten ging en afscheid nam van de buurvrouw. Ze wist dat ze de laatste keer bomen, bloemen en volgens zou zien.

Ik vond dat stuk best heftig en het heeft mij ook van één ding bewust gemaakt. Ik heb ervan geleerd dat je echt van alles moet genieten en dat je niet altijd stil moet staan bij de dingen die niet goed gaan of die niet zullen lukken. Je moet er juist uithalen wat erin zit!

Laatst zag ik een stukje over het nieuwe seizoen, dat dus vanavond begint, op tv. Toen werd er verteld dat er al drie van de vijf mensen zijn overleden. Dat is echt heftig.

Ik vind het mooi dat je door dit programma ook de andere kant van het leven laat zien. Een kant waar we eigenlijk niet zo mee bezig zijn. Nu wil ik niet zeggen dat we het over de negatieve dingen moeten hebben; juist niet, maar door dit programma leer je dat er ook mensen zijn waarmee het niet altijd goed gaat. Ik vind het belangrijk dat je daar ook af en toe bij stilstaat en je dan beseft dat je gezondheid iets heel waardevols en niet altijd iets vanzelfsprekends is. Soms vind ik dat je daar gewoon even bij stil moet staan.

Over mijn lijk is vanavond om 22:25 uur te zien op Nederland 1.

Uit eten

Er zijn heel veel mensen die ervan houden. Het heeft natuurlijk ook zijn voordelen. Je hoeft zelf niet te koken en vaak proef je nieuwe lekkere dingen. Kortom: veel mensen vinden het super om buiten de deur te gaan eten. Ik ook hoor, er is niks mis mee. Toch zijn er voor mij persoonlijk meer nadelen dan voordelen en eet ik liever in een vertrouwde omgeving.

Het begint al bij de menukaart. Vaak ben ik afhankelijk van een goedziende die mij het menu voorleest. Nu komt het vaak goed uit omdat diegene zelf ook op zoek is naar iets lekkers, maar soms denk ik dat het fijner is als je het zelf voor je kan zien.

Tegenwoordig beschikken steeds meer restaurants over een braillemenukaart. Dit heb ik zelf tot nu toe één keer meegemaakt. Dat was bij de Griek in Grave waar ik met twee vriendinnen die slechtziend zijn heb gegeten. Dat was erg fijn en leuk. Bij dat restaurant hadden ze de menukaart ook op de website staan. Dat is ook handig. Als je weet waar je gaat eten kun je je thuis alvast oriënteren.

Ik weet niet hoe vaak er een braillemenukaart te vinden is omdat ik zelf bijna nooit in een restaurant eet.

Dan komen we bij het eten zelf. Vaak wordt het opgediend op hele grote borden met hier en daar nog iets lekkers om de boel op te fleuren. Het bord ligt helemaal vol en er is nauwelijks ruimte. Dat is niet fijn omdat je zo minder overzicht hebt. Het is voor mij op deze manier erg lastig om het eten goed te vinden.

Je hebt overal uitleg nodig omdat je niet weet waar het ligt en hoe het er ligt. Is het al gesneden of moet je dat zelf nog doen. Tja, doordat alles al vol ligt gaat dat allemaal moeilijker. Je voelt hem al aankomen: je hebt heel wat hulp nodig.

Soms heb je hulp nodig voor de gekste en simpelste dingen en dat voelt niet altijd even prettig. Soms heb ik dan het gevoel dat mensen je als een klein kind zien omdat je bij zoveel dingen hulp nodig hebt. Ik kan je vertellen dat dat niet fijn voelt. Het is niet voor niets dat vreemden je als een klein kind benaderen. Hierover volgt ook nog een blogje.

Als je thuis eet dan zitten er geen vreemde mensen om je heen en weet je zelf waar alles ligt en hoe je bepaalde dingen makkelijk op kan lossen. In een restaurant gaat dat allemaal moeilijker. Ik denk niet dat veel mensen hierbij stilstaan.

Ik was ook een keer met een andere vriendin bij een restaurant waar de service ook uitstekend was. Daar vroeg de bediening ook waar ze je mee konden helpen. Zo werd de pizza van mijn vriendin al in stukken gesneden zodat zij hem makkelijker kon eten. Dat vind ik nou echt top!

Ik vraag me eigenlijk wel af in hoeverre restaurants blindvriendelijk zijn. Zou wel leuk zijn om een keer te testen.

Op vakantie in Nijmegen!

Aan het begin van deze week logeerde ik bij mijn oudtante in Nijmegen. Het waren drie hele leuke dagen. Hier een verslagje van het hele gebeuren.

Op maandagochtend waren we al vroeg met van alles bezig. Mijn moeder zou mijn oom en mij namelijk naar Nijmegen brengen en zelf zouden mijn ouders later die dag naar België rijden waar ze tot morgen zullen verblijven.

De auto zat bomvol met heel veel spullen. Dit omdat hondje Does ook weer mee naar Nijmegen moest. Haar baasjes komen zaterdag terug uit Italië. Mijn oom logeert deze week samen met Does in hun huis. Alles moest dus weer mee terug: voer en drinkbak, het voer zelf, haar grote kussen, haar speeltjes en dan ook nog de spullen van mijn oom en mij.

Rond 11:30 uur waren we in Nijmegen.

's Avonds hebben we samen met mijn oom gegeten. Does was ook gezellig mee en ik heb nog even met haar gespeeld. Ze luistert nu een stuk beter naar mij, maar het is toch lastig omdat ik geen oogcontact met haar kan maken. Toch heeft ze me een paar keer een pootje gegeven en daarna natuurlijk een beloning ontvangen.

Op dinsdag gingen mijn oudtante en ik op bezoek bij haar schoondochter en zoontje. Hij wordt volgende week donderdag drie jaar en hij brabbelt er al flink op los. Hij is dol op auto's en weet daar ook alles van.

We hebben samen met hem gespeeld. Hij is nu ook gek op olifanten. Voor de grap zei ik dat hij een olifant voor zijn verjaardag moest vragen. Deze zou dan in de tuin moeten wonen. Dat vond hij geweldig en hij had het de hele middag over een olifant in zijn tuin.

's Middags zijn we nog even de stad in geweest. We hebben wat rondgekeken in verschillende winkels.

Toevallig zag ik in een winkel een hele mooie olifant staan. Die heb ik natuurlijk meteen verkocht. Deze krijgt hij zaterdag op zijn verjaardagsfeestje. Zo heeft hij toch nog een olifant voor in zijn tuin ;). Gelukkig kan hij dit nog niet lezen :)

Tot slot hebben we allebei een lekkere pannenkoek gegeten en zijn we weer naar huis gegaan.

Op woensdag gingen we even bij mijn oom en Does op bezoek. Dat was gezellig.

's Middags kwamen oma en opa mij alweer ophalen. We hebben daar nog met z'n allen friet gegeten.

Rond 20:00 uur waren we weer thuis. Nu heb ik dus het huis helemaal voor mijzelf. Mijn ouders komen morgenmiddag weer terug. Ze zijn nu in hetzelfde bungalowpark waar we vorig jaar ook op vakantie waren. Ik vond het niet erg om een keer niet mee te gaan. Binnenkort gaan we waarschijnlijk weer naar zo'n park omdat mijn moeder dan een verblijf cadeau krijgt omdat ze tien jaar in dienst is. Dat wordt vast super!

Volgende week hebben mijn ouders nog een weekje vakantie. Veel plannen hebben we niet. We willen nog bij wat familieleden langs. Mijn oudoom heeft een nieuwe caravan en die wilden we gaan bekijken als het weer het toelaat en verder laat ik het gewoon maar op me afkomen.

Uit laten praten...

Ken je dat? Je vertelt een verhaal of je legt iets uit maar je kunt maar niet tot het einde doorpraten. De reden hiervoor is het feit dat je verhaal steeds wordt onderbroken door je luisteraars. Ik heb hier zo'n hekel aan!!

Ik heb het al regelmatig meegemaakt. Ikzelf of iemand anders was iets aan het vertellen en dan opeens midden in een zin begon de persoon aan wie het verteld werd zich ermee te bemoeien.

Begrijp me niet verkeerd, ik vind het juist fijn als mensen laten zien dat ze ergens enthousiast over zijn. Ik vind het alleen irritant als ze je midden in een zin afkappen en zelf vrolijk het woord nemen. Ze denken dan zelf te weten hoe het verhaal verder gaat of wat er als volgende gezegd gaat worden.

Helaas is juist het tegenovergestelde aan de hand. Ze gaan een kant op waar ik helemaal niets over wilde zeggen. Nutteloze dingen worden genoemd waardoor het verhaal steeds langer en misschien ook onduidelijker wordt. Kortom: er wordt steeds om de kern heen gedraaid en de verteller kan helaas niet dat kwijt wat hij wilde vertellen. Ja, misschien uiteindelijk wel, maar dan via een grote omweg.

Waarom doen mensen eigenlijk zoiets? Ik zou het niet weten...

Ik vind het helemaal niet erg als ze iets aan het verhaal toevoegen of als ze ook iets kwijt willen, maar kan dat dan niet gewoon wanneer de verteller is uitgesproken? Gewoon wanneer hij stil is of net aan het einde van een zin even zit te denken hoe hij het verder vertelt? Blijkbaar is dat niet voor iedereen vanzelfsprekend. Dat vind ik wel erg jammer. Soms lijkt het dan net alsof je de verteller geen kans wilt geven of dat jij denkt dat je alles beter weet.

Het zou je ook een heleboel tijd besparen als je een verteller niet de hele tijd onderbreekt. Op die manier hoeft hij niet steeds te zeggen dat hij dit of dat niet bedoelde, maar juist het andere...

Als klein kind leerde ik altijd dat je iemand uit moet laten spreken en zelf hou ik me hier ook aan. Als ik iemand onderbreek moet het wel heel erg belangrijk zijn. Natuurlijk geef ik tussendoor aan dat ik het verhaal begrijp, maar ik ga me er niet mee bemoeien op het moment dat de verteller nog niet klaar is.

Dan is er nog iets anders.

Ik was ooit op een verjaardagsfeestje waar een mevrouw te gast was die maar aan één stuk door bleef ratelen. Nu kan ik wel zeggen dat ik veel praat, maar zij was echt het toppunt! Ze vertelde allerlei dingen en ik wilde er ook iets over zeggen of juist aan toevoegen. Natuurlijk wilde ik haar niet onderbreken, maar ze gaf anderen ook niet de kans om iets te zeggen. Het leek wel alsof ze geen adem hoefde te halen en aan één stuk door kon kletsen. Dat vind ik ook minder... Je moet anderen wel de kans geven om aan het gesprek deel te nemen.

Mijn conclusie is dan ook: onderbreek mensen niet wanneer ze midden in een zin zitten, maar stop zelf weleens als verteller om tussendoor anderen een kans te geven om iets te zeggen. Communicatie blijft ingewikkeld ;)