Brief Life & cooking

Zoals beloofd hier de brief die ik 5 jaar geleden naar de redactie van Life & cooking stuurde. Hij is niet bewerkt dus het is precies dezelfde. Wil je meer weten? Check dan de blog hieronder.

Oja, en nog even een leuk weetje! Het fragment van mij samen met Carlo en Irene werd in de zomer van 2007 nog een keer uitgezonden in een zomereditie van Life & cooking. In zo'n aflevering werden altijd de hoogtepunten van een seizoen uitgezonden. Ik was echt verrast dat ik daar tussen zat.

----------

Hallo Carlo en Irene,

Ik ben Tatjana. Ik ben 17 jaar en een echte fan van Life & cooking. Ik ben bijna blind. Ik zie alleen licht, donker en kleuren. Dingen herkennen kan ik niet.

Ik vind jullie programma zo leuk omdat je er niet voor hoeft te zien. Jullie praten namelijk veel. Daarom kan ik jullie programma zo goed volgen.

Meestal kijk ik Life & cooking bij oma. Dan maken we er een echt feest van. Om 16.30 dek ik de tafel. Dan hoeven we dat niet tijdens Life & cooking te doen. We eten dan namelijk in de kamer omdat we geen moment van het programma willen missen.

Ik zou het leuk vinden om een keer bij het programma aanwezig te zijn. Dan kan ik een keer meemaken hoe het er aan toe gaat.
Ik zou het ook leuk vinden om de studio te mogen bekijken. Bijvoorbeeld de keuken en de tafel waar jullie zitten. Oma legt het mij altijd uit, maar het blijft vaag. Ze zegt bijvoorbeeld: daar waar de kast staat is in de studio de keuken. Hiermee bedoelt ze de kast bij haar thuis.

Als ik een keer niet thuis ben op zondag dan wordt het programma altijd opgenomen.

Ik ben ook naar Beauty and the beast geweest. Dat was hartstikke leuk. Ik heb het pak van Carlo gevoeld. Dat was erg leuk. Het was alleen jammer dat Carlo er niet was. Ik mocht namelijk backstage. Dan kan ik me beter inleven. Als ik weet hoe het er uit ziet is de uitleg ook beter te begrijpen.

Jullie snappen nu dat ik een mega-fan van Life & cooking ben. Ik zou het dus te gek vinden om een keer bij jullie in de studio te mogen zijn. En natuurlijk jullie een keer te ontmoeten.

Groetjes van,

Tatjana

Life & cooking (29-04-2007)

Vandaag is het alweer 5 jaar geleden dat ik bij Carlo en Irene aan tafel zat in Life & cooking. Echt onvoorstelbaar! Wat gaat de tijd toch snel. Ik vond dit wel een leuk moment om hier weer eens even bij stil te staan en het fragment met jullie te delen.

Het leek me een keer leuk om de show in de studio bij te wonen. Ja, dan kun je natuurlijk gewoon kaartjes aanvragen, maar als je blind bent dan zou je natuurlijk ook wel het een en ander willen voelen.

Ik sprak er een keertje over met mijn peettante en zij zei dat ik maar eens een brief moest schrijven. Misschien zouden ze het wel leuk vinden om wat dingen aan mij te laten zien.

Zo gezegd zo gedaan. Als ik ergens voor ga dan ga ik er ook helemaal voor. Daarom stuurde ik een braillebrief. Lekker opvallend natuurlijk. Zoiets krijg je niet elke dag binnen. Natuurlijk deed ik er ook een zwartdrukversie bij.

Op een dag kwamen mijn peettante en haar man bij ons op visite en vertelden ze me dat ze bericht hebben gehad van Life & cooking. Ze zouden het heel leuk vinden als ik op 29 april van dat jaar naar de studio zou komen.

Ik was natuurlijk door het dolle heen en kon haast niet wachten.

Op 29 april brachten mijn ouders mij naar mijn peettante in Nuenen. Toen gingen we samen naar Hilversum.

Het was heerlijk weer. We konden in Hilversum dus nog lekker buiten zitten totdat we de studio in mochten.

Na een tijdje mochten we de studio in en kregen we plaatsen op de eerste rij.

Ik wist al dat ik door Carlo en Irene zou worden geïnterviewd. Ze hadden dit al van tevoren laten weten.

Ik kreeg een zendertje en uitleg over de opbouw van deze show.

Daarna kwam Carlo persoonlijk nog even langs en hadden we een klein gesprek. Echt superlief van hem!

Toen begon de show.

Na een paar minuten was het dan zover! Het moment waarop ik aan tafel mocht zitten bij Carlo en Irene.

Klik hier 

als je het fragment wilt bekijken.

Het was echt een unieke ervaring. Het was heel mooi dat Carlo en Irene zo open waren. Ik vond het erg leuk dat ik mocht voelen hoe ze eruit zien. Het voegt eigenlijk niet echt iets toe, maar het feit dat je ze mocht aanraken is wel heel erg speciaal.

Hilarisch was natuurlijk ook het fragment van opa in de kelder. Eigenlijk was dat niet zo bedoeld. Het is gewoon zo dat opa vaak in de kelder zit om daar muziek te luisteren, maar het kwam er zo raar uit... Achja, het was gewoon grappig.

Daarna ging de show gewoon door. Tussendoor kwam Carlo steeds langs en vroeg of ik het leuk vond. Dat vond ik heel erg sympathiek.

Na afloop mocht ik nog even bij Carlo en Irene op de bank zitten. Daar gaf ik ze allebei een blad met hun naam in Braille. Dat vonden ze erg leuk om te zien.

Toen lieten ze me de keuken zien. Daar kreeg ik nog een spatel van Vincent de kok. Deze heb ik nog steeds.

Ik ben ook nog met Carlo en Irene op de foto gegaan.

Een paar hiervan hangen op mijn kamer. Ik heb een mooie foto van Carlo en mij samen uitvergroot. Deze heb ik in december 2007 laten signeren. Toen was ik nog een keer bij Life & cooking. Toen gewoon in het publiek hoor.

Na het bekijken van de studio gingen we weer naar huis.

Het was echt een super ervaring die ik nooit zal vergeten!!

Morgen kun je hier de brief lezen die er toch voor heeft gezorgd dat ik dit mee mocht maken.

Een tijdslot

Sinds vandaag zit er een tijdslot op uitzending gemist. Dat wil zeggen op programma's die alleen geschikt zijn voor 16 jaar en ouder. Is dit een goed idee?

Het gaat bijvoorbeeld om programma's als Spuiten en slikken. Ja, logisch dat je daar geen kleine kinderen naar laat kijken.

Ik weet niet of zo'n tijdslot wel de goede oplossing is. Aan de ene kant natuurlijk wel. Je voorkomt dat er kinderen naar zo'n programma gaan kijken. Aan de andere kant ook niet. Je kunt immers niet alles verbergen. Ik vind het eigenlijk de verantwoordelijkheid van de ouders. Zij moeten erop letten wat hun kinderen op internet uitspoken. Dit is lastig en niet altijd te doen natuurlijk.

Volwassenen zijn hier ook de dupe van. Stel dat je zo'n programma wilt kijken. Dan moet je wachten tot 22:00 uur 's avonds. Ja, of je daar dan zin in hebt?

Als de kinderen het willen zien lukt het ze toch wel. Ze krijgen immers steeds jonger een eigen computer en soms zelfs een Ipad. Weer zoiets waarvan ik dan denk: "moet dat zo vroeg?"

Ja, je kan het niet tegenhouden. Het hoort nu eenmaal bij onze generatie. Toch vind ik dat ouders erop moeten letten.

Maarja, als de kinderen al eigen computers hebben dan zullen ze waarschijnlijk ook weleens 's avonds stiekem op internet gaan om zoiets te kijken. Vooral als het niet mag natuurlijk.

Eigenlijk horen jongere kinderen niet eens van dat soort programma's te weten, maar ik denk dat er veel kinderen zijn die stiekem dit soort dingen opzoeken.

Als je dit soort programma's wilt verbieden moet je het uploaden op YouTube ook tegengaan. Via deze weg zouden programma's ook bij kinderen terecht kunnen komen.

Wat zou nou wel een goede oplossing zijn?

Ik denk een goede internetbeveiliging. Ouders moeten zelf in kunnen stellen wat hun kinderen wel en niet mogen. Dan heb ik het niet alleen over uitzending gemist, maar ook over andere dingen. Kinderen zijn steeds vaker alleen op het web te vinden en virtueel pesten neemt ook steeds meer toe. Dat is ook een groot gevaar.

Misschien moet uitzending gemist met accounts gaan werken. Hierin kun je je geboortejaar aangeven en dan kun je het gewoon overdag bekijken als je oud genoeg bent. Tja, dat gaat ook niet werken want zo'n account kun je natuurlijk ook faken.

Ik denk dat er bijna geen oplossing te bedenken valt.

Ik ben benieuwd of dit soort dingen vaker voor gaan komen. Volgens mij is de discussie nog lang niet afgerond.

Wat vinden jullie van dit soort maatregelen en hoe zouden jullie het aanpakken?

Interview

Toen ik in maart bij mijn vriendin Marrit logeerde heeft zij me geïnterviewd.

Op haar blog interviewt zij mensen over hun school en beroepskeuze. Deze keer was ik aan de beurt.

Het was heel erg leuk om te doen en daarom wil ik het interview ook graag met jullie delen.

Klikhier 

en heb veel leesplezier!!!!

De nieuwe blogger

Ik heb er al vaak over geschreven... Internet wordt steeds visueler. Dat idee heb ik althans. Er wordt steeds meer met bewegende dingen en met plaatjes gewerkt. Voor iemand die blind is is dat natuurlijk niet echt fijn. Ik zei ooit al dat ik hoopte dat er zoveel mogelijk dingen toegankelijk zouden blijven. Nou, ik kan weer iets nieuws toevoegen aal het lijstje met veranderingen...

Blogger is nu ook veranderd. Dit is echt supervervelend! Ik kwam er vrijdag achter en wist totaal niet wat ik nu moest beginnen. Alles ziet er anders uit en lijkt niet meer hetzelfde te werken.

Gelukkig kan ik de oude versie van blogger nog activeren. Dit wil zeggen dat ik dit blogje nog met de oude versie kan plaatsen. Dat is wel heel erg fijn, want die was voor mij echt perfect! Geen moeilijke dingen; gewoon geheel toegankelijk.

Ik vraag me alleen af hoelang deze versie nog online zal zijn. Vaak is dat nog een tijdje zo en dan moet je definitief overstappen. Daar heb ik en met mij denk ik veel anderen zo'n hekel aan!!!!

Ik moet nu dus helemaal gaan uitzoeken of alles nog werkt en vooral of het voor mij nog te doen is. Dit zal ik stukje bij beetje moeten doen. Echt iets waar ik totaal geen zin in heb, maarja, je zal het moeten doen als je nog wilt bloggen en ik heb geen zin om mijn blog op te moeten geven alleen voor een stel goedzienden die van een mooi uiterlijk houden. Ik wil het jullie alleen even vertellen omdat ik ook volgers heb die mijn blog via de mail binnenkrijgen. Het kan dus zijn dat je soms lege mails van mij ontvangt omdat er dan iets mis is gegaan. Ik wil jullie vragen deze gewoon te verwijderen. Ooit zul je wel de goede versie ontvangen. Dan weten jullie dat het door mijn geëxperimenteer komt en niet door één of andere fout.

Zolang de oude blogger het nog doet ga ik er vrolijk mee door en zal ik misschien tussendoor eens kijken of de nieuwe blindvriendelijk is. Mocht dit niet het geval zijn dan moet ik iets anders bedenken. Dus als het hier opeens weken stilvalt kan het twee redenen hebben: of ik heb geen inspiratie meer of de blogger is niet blindvriendelijk en werkt niet meer. We gaan er maar niet vanuit! We zullen zien. Helaas heb je dat soort dingen niet zelf in de hand.

Mijn weekend: logeren en gezelligheid

De afgelopen vier dagen waren echt superleuk! Over donderdag en vrijdag heb ik al een blogje geschreven dat je onder dit blogje kunt lezen.

Vrijdagmiddag werd ik door mijn peettante en haar man weer naar huis gebracht. De voorstelling Next to normal die we donderdag mochten bewonderen bleef de hele tijd door mijn hoofd spoken, maar wel op een positieve manier. Het was echt supermooi!

Op vrijdag heb ik thuis niet meer zo heel erg veel gedaan. Ja, geblogd :) en nog iets ontdekt wat me erg tegenvalt, maar daarover morgen meer.

Zaterdag ging ik alweer ergens logeren! Dit keer bij mijn andere oudtante in Weurt. Ja, mijn peettante is ook mijn oudtante. Voor degene die niet weten wat dat is: je oudtante is een zus van je oma of opa.

Het was heel erg gezellig.

We gingen eerst even naar Beuningen om een cadeautje voor weer een oudtante te kopen. Die was gisteren namelijk jarig en daar zouden we naartoegaan.

Daarna hebben we gezellig gekletst en gewacht totdat het etenstijd zou zijn. We hadden namelijk bedacht om pannenkoeken te gaan eten.

Rond een uurtje of half zes stapten we weer de auto in om alweer naar Beuningen te rijden. Daar aten we allebei een heerlijke pannenkoek. We hadden ook wel zin om bij iemand op bezoek te gaan.

Na een paar telefoontjes gingen we uiteindelijk naar familie in Nijmegen. Dat was erg leuk. Ze hebben namelijk een zoontje van twee die al behoorlijk wat kan kletsen. We hebben met hem gezongen en gedanst en heel veel gepraat natuurlijk.

We waren rond half elf weer thuis

De volgende dag begonnen we met een lekker ontbijtje.

Daarna werd er een flink stuk van mijn haar geknipt. Schrik niet, ze is namelijk kapster. Het geeft je altijd een fijn gevoel vind ikzelf.

Na een kopje thee gingen we naar Nijmegen om de verjaardag van de andere outtante te vieren. Ze is 73 geword Ze was heel erg blij met de cadeautjes.

Het hele huis zat vol visite. Het was een gezellige boel!

Later die middag kwamen oma en mijn oom er ook naartoe. Ze zouden mij ook weer mee naar huis nemen.

We gingen ook nog even bij mijn peetoom langs. Na het aaien van hondje Does gingen we weer naar huis.

Het was een superleuk weekend! Het is zeker voor herhaling vatbaar.

Next to normal (Vang me straks is het te laat!!!!)

Donderdag was het dan eindelijk zover! Ik heb me er al maanden op verheugd. Ik ging samen met mijn peettante Yvonne naar Next to normal in Uden. Ik heb dit van haar en haar man cadeau gekregen; echt een suuuuuper mooi cadeau kan ik nu zeggen.

Ik had al hoge verwachtingen van de musical. Ik heb er al veel reports over gezien en stukken over gelezen. Ik wist ongeveer waar het verhaal over gaat, maar wilde er ook weer niet te veel over weten. Dan is het in het theater een stuk minder leuk natuurlijk.

De pret begon al 's middags. Mijn moeder bracht me naar Nuenen waar Yvonne en Hans wonen. Daar zou ik ook blijven logeren.

We gingen eerst naar Eindhoven om wat te shoppen. We waren niet echt naar iets op zoek, maarja, je weet maar nooit wat je tegenkomt. We vonden toevallig ook iets leuks. Dit kreeg ik ook nog eens van Yvonne en Hans cadeau! Echt heel erg lief.

Daarna hebben we een lekker frietje gehaald. Daarna gingen we naar het theater.

Next to normal gaat over de familie Goodman. Diana, (Simone Kleinsma) heeft een bipolaire stoornis (manisch-depressief).

Je ziet wat voor een impact dit heeft op het gezin, maar ook op Diana zelf. Ze wordt behandeld door een arts en psychiater. De effecten hiervan zijn ook te zien.

Ik kan nu wel en uitgebreide omschrijving geven van het verhaal, maar dat zou ook vervelend zijn voor mensen die er nog naartoe willen. De gebeurtenis waardoor ze deze aandoening heeft komt ook uitgebreid aan bod. Diana en haar man Dan hebben een kind verloren. Dit is echt heel erg heftig en heel erg mooi neergezet door de cast.

Verder wil ik hier niet over uitwijden. Het zou jammer zijn voor het geval je de musical nog wilt zien. Het is trouwens ook erg moeilijk om het allemaal goed te omschrijven. Het was zo een mooi en ingrijpend verhaal. Ik geloof dat een blog nog te weinig is om het te omschrijven.

Ik was er helemaal van onder de indruk. Het zet je wel even aan het denken. Heel erg mooi!!

Na afloop van de voorstelling hebben we nog even gewacht totdat de grootste drukte voorbij was. Dat was maar goed ook.

Toen we buiten kwamen stond Wim van den Driessche (Dan Goodman) te kletsen met de bassist. We zijn op hem afgestapt en hebben een handtekening gevraagd. Hij was heel erg aardig en heel erg geïnteresseerd. Hij wilde precies weten hoe ik de show heb beleefd. Wat was er goed, wat was er minder goed? Was het goed te volgen? Hoe vond je dit? Hoe vond je dat? Heel erg aardig en leuk.

Toen we net weg wilden gaan kwam René Van Kooten ( Dokter Fine en de psychiater, dokter Madden) ook nog naar buiten. Hij wilde ook meteen weten hoe ik de show heb ervaren en wat ik er allemaal van vond. Ze waren allebei heel erg open en geïnteresseerd.

Na dit mooie avontuur reden we weer naar Nuenen. Daar hebben we nog wat gekletst en daarna gingen we naar bed.

Gisteren hebben we lekker rustig ontbeten en ons aangekleed. We hebben nog gezellig wat gedronken en gekletst.

Daarna gingen we naar de dochter van Hans. Daar hebben we geluncht. Het was heel erg gezellig.

Daarna hebben ze mij weer naar huis gebracht. Na een kopje koffie en het vertellen van alle verhalen gingen ze weer naar huis.

Het waren twee geweldige dagen die ik zo snel niet meer zal vergeten.

(Vang me straks is het te laat!!!!!!)

[Ik hou van...] Mijn laptop

Mijn laptop betekent heel veel voor mij. Het is mijn pen. Ik kan alleen via mijn brailleermachine, laptop of telefoon schrijven. Soms is het wel vervelend dat je je niet op papier kan uiten, maar ik ben blij dat ik het wel via mijn laptop kan.

Dankzij mijn laptop kan ik communiceren met vrienden die niet in de buurt wonen. Ik mail veel en ben regelmatig op msn en Twitter te vinden.

Internet heeft natuurlijk ook mijn wereld vergroot. Daar had ik al ooit over geschreven. Dankzij internet en mijn laptop kan ik mijn berichten met iedereen delen.

Mijn laptop zorgt ook voor vermaak. Ik bewaar er muziek en boeken op. Ik kan via internet boeken bestellen, programma's terugkijken of dingen opzoeken. Dat gaat dus ook via mijn laptop.

Ik denk dat het wel duidelijk is waarom mijn laptop heel belangrijk is, maar wat zou mijn laptop zijn zonder de speciale software die ervoor zorgt dat ik alles kan lezen. Ik sta er regelmatig bij stil. Stel dat dit nooit bedacht zou zijn. Dan zou mijn leven een stuk saaier zijn. Zonder computer zou het ook moeilijker zijn om je teksten aan anderen te laten lezen. Er zijn maar weinig mensen die braille kunnen lezen. Op school zorgde mijn laptop ervoor dat ik niet veel hoefde te sjouwen. Ik had al mijn boeken digitaal. daardoor hoefde ik geen zware, grote brailleboeken te tillen.

Ik denk dat het wel duidelijk is. De techniek heeft mijn leven verbeterd.

Verslagje over vandaag

Vandaag was ik weer bij de kindjes. Het was heel erg leuk. Hier een klein verslagje van mijn dag:

Toen ik binnenkwam kwam er gelijk een meisje op me af. Zij zat vorige week ook de hele tijd bij me. Ze wilde nu ook meteen bij me op schoot zitten. Op een gegeven moment wilden drie kinderen tegelijk met me spelen. Dat was even pittig. Ik wist namelijk niet met wie ik me nou precies bezig moest houden.

Op de een of andere manier is het me toch gelukt en was iedereen tevreden.

Het meisje wilde steeds dat ik haar hielp en met haar meekwam. Echt heel erg leuk.

Vandaag heb ik ook op het kleed gespeeld. Daar waren drie meisjes bezig met dieren. Ze hadden een stal gebouwd met een grasveldje ervoor. Er was ook een rivier zodat de dieren konden drinken. Het was heel erg leuk.

Ik had voor vandaag ook een liedje geoefend. Dit heb ik met een klein groepje gezongen. Het was heel leuk om te doen. De leidster ging met mij in een apart kamertje zitten. Daar hebben we het lied gezongen en er nog over gepraat. Dat vonden de kinderen erg leuk om te doen.

Volgende week mag ik hetzelfde nog een keertje doen, maar dan met een ander groepje kinderen.

Toen was het tijd om te gymmen. Hier kon ik natuurlijk niet zoveel doen. Het was wel erg leuk en gezellig. Het meisje kwam weer de hele tijd bij me zitten.

Na de gym had ik nog een klein gesprekje met de leidinggevende. We hebben nu besloten dat ik tot Pinksteren daar mag blijven werken. Rond die tijd komen er al wat nieuwe kinderen en begint het buitenspeelseizoen pas echt. Dat is voor mij natuurlijk lastiger. Het is voor de leidsters belangrijk dat ze de kinderen leren kennen en omgekeerd. Het is dan natuurlijk moeilijker om ook nog op mij te letten. Er komen sowieso meer kinderen dan er nu zijn en dat is al een hele verandering opzich.

Het is natuurlijk wel jammer. Vooral omdat ik het nu zo goed weet en steeds meer kan doen. Maar het geeft ook niet. Ik heb ze mijn hulp aangeboden. Als ze me nodig hebben kunnen ze me altijd bellen. Misschien voor een muzieklesje? Geen idee. Dat zien we dan wel.

In de tussentijd ben ik druk bezig met het zoeken naar iets nieuws. Ik heb misschien ook al iets gevonden, maar dat hou ik nog even voor mezelf. Ik wil eerst weten in hoeverre het iets voor me is en of het ook mogelijk is. Ik vertel er meer over als ik er meer over weet en als ik er echt iets mee wil gaan doen.

Voor nu mag ik in ieder geval nog vijf weekjes naar de olifantjes. Verder zien we wel. Ik heb gelukkig geen haast. Ik verveel me ook absoluut niet. Ik zal jullie (zoals altijd) op de hoogte blijven houden.

Er komen nu in ieder geval een paar leuke dagen aan. Morgen ga ik naar mijn peettante Yvonne en haar man Hans. 's Avonds ga ik met Yvonne naar Next to normal in Uden. Hier heb ik ongelofelijk veel zin in!!!! Hierover later natuurlijk meer.

Zaterdag ga ik naar Weurt en blijf ik bij Rina logeren. Dat wordt ook heel gezellig! Jullie zullen er wel achterkomen :)

Fans

Zaterdag begon weer een nieuw seizoen van het programma Fans. Ik vind dit een heel interessant programma ookal is er niet zoveel bijzonders in te zien.

In Fans worden mensen gevolgd die fan zijn van een bepaalde artiest. Nu denk ik dat iedereen wel een voorkeur heeft voor een bepaalde popster, maar in dit programma gaat het nog een stapje verder.

Eigenlijk kun je bijna spreken van een obsessie. Het is echt bizar om te zien hoever sommige mensen kunnen gaan. Ik zal het uitleggen naar aanleiding van de uitzending van vorige week.

De familie die vorige week centraal stond was fan van Frans Duijts. Persoonlijk niet mijn favoriete muziek, maar dat maakt niet uit.

De moeder was het ergste. Ze hadden overal foto's hangen. De zoon was ook een enorme fan. Hij wilde zelfs op hem lijken. Hij droeg ook ongeveer dezelfde kleding zodat hij op zijn idool leek.

Ik vind dat persoonlijk nogal ver gaan. Je kunt fan zijn van iemand, maar er is natuurlijk ook een grens.

De jongen wilde ook heel graag samen met Frans zingen. Ik vraag me alleen af in hoeverre de jongen dit zelf wilde. Ik vond persoonlijk dat hij erg gepusht werd door zijn moeder. Ze bleef er maar over bezig.

Hij ging zelfs naar een zangcoach om even een paar tips te vragen. Nou, ik heb 2,5 jaar zangles gehad en ik kan jullie vertellen dat je het niet zomaar door even en paar tips leert. Het is heel erg intensief, maargoed, als zij denken dat je doormiddel van een lesje al iets leert, ik hou ze niet tegen.

's Avonds gingen ze naar een concert. Ze probeerden toen backstage te komen en wilden vragen of de jongen bij Frans op het podium mocht. Ze deden alsof dat de normaalste zaak van de wereld was.

Uiteindelijk lukte het ze om met Frans te spreken en mocht de jongen ook even met hem zingen. Niet op het podium, maar toch. Hij vond dat zijn droom was uitgekomen. Ik vraag me wel af in hoeverre de camera hier invloed bij had.

Hoever kun je gaan als fan?

Ikzelf vind het heerlijk om naar het programma te kijken. Gewoon om me dan keer op keer te verbazen over de mensen die erin gevolgd worden. Ik vraag me heel vaak af of deze mensen wel beseffen hoe ze met hun idool omgaan. Het lijkt er namelijk vaak op dat ze niet doorhebben dat degene een artiest is. Ze denken volgens mij erg vaak dat ze hem gewoon kennen als persoon, maar dat is natuurlijk niet zo.

Het is natuurlijk leuk als je met je idool op de foto mag en als je een handtekening krijgt. Dat heb ikzelf ook. Ik vind dan wel dat je je idool met respect moet behandelen en dat je niet te ver moet gaan.

Maar wat is dan te ver gaan?

Als je alleen maar probeert om dichterbij je idool te komen is dat geen probleem. Dat is natuurlijk ook spannend. Ik vind het te ver gaan als je naar de security gaat en vraagt of de artiest tijd voor je heeft. Tuurlijk, je kunt het proberen, maar jij bent niet de enige fan. Ik denk dan ook geregeld: er zijn meer mensen, de artiest heeft niet alleen tijd voor jou.

Wanneer de artiest geen tijd heeft zijn de mensen meteen boos en teleurgesteld en roepen ze dingen als: "Nou, dat had ik nooit van hem/haar verwacht. Ze zijn wel onaardig."

Is dat zo?

Nee, je moet er altijd op rekenen dat de ster geen tijd heeft. Hij is er niet alleen voor jou. Ik vind dat je er juist van uit moet gaan dat je idool geen tijd heeft. Dan is het echt een verrassing wanneer het tegenovergestelde het geval is. Ik vind dat je je idool echt als een idool moet zien en niet als jouw beste vriend.

Tuurlijk, de artiesten hebben fans nodig. Zij kopen immers de cd's en andere dingen. Fans die ze aanmoedigen zijn ook erg leuk, maar soms vinden de artiesten het denk ik ook prettiger wanneer fans gewoon op een normale manier met ze omgaan en niet gelijk kwaad worden wanneer zij nou een keer niet aan de beurt komen voor een handtekening.

Ik ben benieuwd wat voor fans er nog meer te zien zullen zijn.

Wat vinden jullie van het gedrag van deze extreme fans?

Miljoenenjacht

Wie kent het niet? Het programma Miljoenenjacht is eigenlijk zo simpel als wat. Er wordt doormiddel van vragen naar een kandidaat gezocht die in de finale kans maakt op 5000000 euro.

Het spel werkt als volgt: er zijn 26 koffers. De kandidaat kiest een koffer uit en hoopt dat daar de 5 miljoen of een ander hoog bedrag inzit.

Vervolgens moet hij de andere koffertjes openmaken en moet hij proberen om er zo veel mogelijk lage bedragen uit te halen. Na een aantal koffers wordt er berekend hoeveel de koffer waard is. De kandidaat mag dan besluiten of hij de koffer verkoopt en het geld neemt of doorspeelt.

Een heel simpel spel eigenlijk. Ik volg het al heel lang. Vroeger toen ik nog geen Nederlandse tv had keek ik het bij oma. Vroeger was het ook nog veel leuker. Nu kijk ik het eigenlijk alleen maar omdat er dan toch niet veel beters op tv is. Soms is het ook spannend en soms kun je je ook lekker kwaad maken over de beslissingen van mensen.

Vroeger ging het openmaken van de koffertjes op een leuke manier. Dan zaten er 25 mensen die ieder een koffer kregen. Dan moesten ze raden wat er in hun koffer zat en als ze het goed hadden kregen ze het bedrag. Dat vond ik vroeger altijd leuk en zo was het ook spannender.

Tegenwoordig gaat het veel sneller en worden de koffers door de meisjes geopend die ze binnenbrengen. Een stuk saaier vind ikzelf. Tja, soms zijn formats aan verandering toe, maar dit is niet altijd positief kan ik je vertellen. Misschien vinden andere mensen het zo leuker, maarja, over dat soort dingen heb je toch niets te zeggen. Het blijft soms wel vermakelijk.

Vorige week begon weer een seizoen van dit programma. Oma en opa vinden het leuk en wilden dat ik de finale voor ze op zou nemen. De rest vinden ze niet zo interessant. Ze wilden zelf namelijk een film kijken. Zo gezegd zo gedaan.

Op maandag ging ik er toevallig langs en nam de dvd mee zodat ze het gezellig zouden kunnen kijken. Mijn dvd-recorder heeft de laatste tijd wat problemen, althans dat vermoeden we. Soms neemt hij gewoon niks op terwijl hij wel loopt en hij pakt niet alle dvdtjes. Die zijn misschien oud en versleten. Geen idee, maar dat is ook niet boeiend voor dit blogje. Het verklaart wel mijn volgende handeling.

Ik wilde checken of de dvd het bij oma en opa deed. Ik haalde hem dus uit mijn tas en deed hem in de dvd-speler. Alles perfect. De dvd weer terug in het hoesje en terug in mijn tas... Huh? Wat klopt er niet?

Toen ik thuiskwam pakte ik mijn tas uit en vond ik dus de dvd met de koffertjes, zoals wij het spel ook wel noemen. Jeetje, weer mee naar huis genomen. Dat was niet de bedoeling.

Ik denk dat het door de gewoonte kwam. Ik ben eraan gewend om de dingen die ik naar oma en opa meeneem weer mee terug te nemen. Als ik er iets gedaan heb stop ik het weer in mijn tas. Zo dus denk ik ook de dvd. Tja, konden ze het nog niet kijken. Wat een stom iets toch.

Twee dagen later heb ik ze de dvd alsnog kunnen geven en hebben ze er nog van genoten.

Wat heb ik geleerd? Het is niet altijd slim om steeds alles op dezelfde manier te doen. Soms moet je er ook weleens bij nadenken ;)

Een superleuke werkdag

Vandaag had ik echt een superleuke dag op het werk. Hier een klein verslagje.

Ik werd al meteen opgehaald door het meisje dat altijd met me speelt. Ze wilde meteen weer met me spelen en dat is natuurlijk altijd leuk. Ik vroeg haar wat ze met Pasen had gedaan en of ze nog leuke dingetjes had gevonden. Nee, dat wilde ze me niet vertellen, dat was haar geheimpje. Daar hebben we heel lang over zitten dollen.

In de tussentijd zat er de hele tijd een jongetje van 3 bij mij op schoot. Het leek net een klein aapje. Hij hing helemaal om me heen. Het kon hem niet schelen dat ik in de tussentijd bezig was met een spelletje en mijn armen dus nodig had. Hij bleef gewoon zitten.

Vandaag had de groep weer een keer gesplitst gym. Dat is altijd fijn. Dan blijven er nog kinderen in het lokaal waar ik me mee bezig kan houden.

Een klein meisje wilde de hele tijd met me spelen, maar ze begreep niet helemaal dat ik dat spel niet goed kan doen omdat ik het niet zie. Dat is nog heel moeilijk voor haar. Ze wilde wel bij me op schoot zitten en vertelde me allerlei dingen. Van haar mocht ik wel weten wat ze met Pasen had gevonden. Andere kinderen vertelden ook uitbundig over hun cadeau's en snoep.

Toen heb ik nog een spel gedaan met een paar andere meisjes. Hier was ook het meisje bij dat eerst niet met me durfde te praten. Dit ging nu wel heel erg goed. Ze vond het heel leuk en wil volgende keer weer met me spelen. Ze is altijd heel enthousiast, maar durfde eerder niet op me af te stappen. Dat snap ik ook wel. Dat geeft ook niets. Ik merk nu dat dit steeds makkelijker gaat.

Tijdens het spelen hadden we ook allerlei gesprekken. Zo vonden ze het heel grappig dat we allemaal in hetzelfde dorp wonen. Het ging ook over chocoladepasta. Een meisje vertelde dat ze dat thuis hadden en toen ontstond er een heel gesprek over hoe lekker pasta is. Echt zo geweldig. Die kids weten van zoiets simpels zoiets leuks te maken.

Verder had ik nog een leuk gesprek met het eerste meisje.

Ik vroeg aan haar of zij nog broers en zussen had. Het bleek dat ze een broertje had. Ik vertelde dat ik geen broers en zussen heb. Toen zei ze dat ik dat moest wensen en dat ik er dan wel een zou krijgen. Echt heel erg schattig.

Ze zei ook dat ik bij haar op bezoek moest komen. Ze woont in de ... straat op nummer 16. Ik moet dan maar aanbellen en dan zouden ze opendoen. Echt geniaal.

OOhja, en ik mocht ook niet van haar weten wat zei bij gym hadden gedaan. Toen zei de stagiaire dat zij het wel aan me zou vertellen als het meisje het niet zou doen. Dat deed ze dus ook en achteraf vond ze het helemaal niet erg. Echt grappig wat die kinderen allemaal bedenken.

Het laatste kwartier zijn we nog even naar buiten gegaan. Dat was wel lekker want het was heerlijk weer.

Volgende keer mag ik een liedje in de kring zingen. Ik heb een cd meegekregen zodat ik het lied nog even kan oefenen. Echt heel leuk. Daar heb ik heel veel zin in.

Misschien blog ik dan wel weer over die ervaring.

Een roos

Vorige week kreeg ik een roos van oma. Ze had een flinke bos gekocht en vroeg of ik er een voor op mijn kamer wilde hebben. Dit vond ik wel een leuk idee.

We hadden een roos in een kleine smalle vaas gezet. Het lijkt eigenlijk meer op een lange smalle fles. Deze vulden we natuurlijk met water. Ik zette hem op mijn vensterbank.

Ik keek elke dag of er voldoende water in het vaasje zet. Dit was altijd het geval.

Vanmorgen zag ik dat de roos bijna was vergaan. Dit was wel vreemd want ik had het water altijd gecontroleerd.

Ik liet het aan mijn moeder zien en toen bleek dat er wel voldoende water in het vaasje zat, maar dat de steel van de roos niet in het water zat. De bloem zat een beetje schuin en kon net niet bij het water.

Tja, hoe moet ik dat nou weer weten? Het vaasje is zo smal dat je er niet met je vinger in kan dus ik kon ook niet kijken of het steeltje ook echt in het water zat. Eigenlijk wel jammer. Als dit wel het geval was dan was de bloem misschien nog een paar dagen goed gebleven.

Achja, ik heb er toch een paar dagen van kunnen genieten. Het was een mooie roos. Hij was oranje met geel. Zag er erg mooi uit. Hij stond heel mooi in bloei.

Wat heb ik hiervan geleerd?

Zet de bloemen altijd in een vaas waarvan je zeker weet dat de steel in het water zit en waarvan ik het zelf kan controleren. Als dit niet mogelijk is vraag het dan regelmatig aan iemand zodat de bloem niet onnodig doodgaat.

Zo zie je maar dat je elke keer wel weer iets leert en dat je het ook elke keer weer kunt toepassen.

Onthouden

Ik onthoud heel veel dingen. Soms onthoud ik echt te veel. Dat kan soms heel erg irritant zijn. Dan heb ik echt het gevoel dat mijn hoofd ontploft.

De dingen die ik onthoud zijn heel verschillend. Het kunnen dingen zijn die ik op school heb geleerd of dingen die ik heb beleefd.

Ik kan me nog heel veel dingen van vroeger herinneren. Zo weet ik nog vaak alle details van een bepaald familiefeest.

Het vervelende is alleen dat andere mensen deze dingen niet meer weten. Dan vertel ik hele verhalen en vraag wat ze er toen van vonden. Het antwoord dat ik dan krijg is "ik weet niet waar je het over hebt, ik kan het me niet meer herinneren". Dat vind ik vaak jammer. Dan voelt het net alsof ik het allemaal zit te bedenken, maar dat is echt niet het geval.

Bij het familieweekend van 2010 hadden we een sjoelbak. Familie van mij zei dat zij thuis ook een sjoelbak hebben en dat ze die nooit gebruikten. Ik zei toen dat dit niet waar was en vertelde ze dat ik in 2000 bij hun heb gesjoeld. Dat was toen mijn overgrootoma en opa 61 jaar getrouwd waren. Toen hadden we daar een feestje met allerlei spelletjes.

Niemand kon zich dit herinneren. Het leuke is dat dit feest gefilmd is. Het sjoelen is ook gefilmd. Ik zou het ze eigenlijk eens moeten laten zien. Dan weten ze dat ik gelijk heb.

Laatst was mijn moeder groente aan het schoonmaken. Toen vroeg ze aan me: "weet jij nog dat je vroeger altijd groente waste?" Ja, dat weet ik nog precies. Toen ging ik altijd op een stoel staan omdat ik anders niet bij de gootsteen kon. Ik herinner me dat soort dingen altijd als de dag van gisteren.

Zo kan ik me ook herinneren dat mijn vader me altijd een bepaald toetje gaf. Ik zat dan op de bank en hij hielp me met eten. Dat soort dingen mogen niet verloren gaan.

Dat zal ook niet gebeuren. Ik kan het gewoon niet vergeten.

Ik vind het fijn dat ik al die dingen nog zo goed weet. Ik heb vroeger veel opgenomen. Ik digitaliseer deze opnames nu stukje bij beetje. Ik luister dus naar bandjes van 14 15 jaar geleden. Ik kan me nog heel veel daarvan herinneren. Niet bewust, maar als ik de opname dan hoor weet ik het opeens weer. Dat vind ik echt heel erg fijn.

Soms is het wel een nadeel dat ik dingen minder snel vergeet. Je onthoudt dan ook veel negatieve dingen. Gelukkig heb ik dat niet zo heel veel meegemaakt.

Over het algemeen is het fijn om dat soort dingen te onthouden. Zo heb je altijd mooie herinneringen aan je dierbaren.

Witte donderdag

Vandaag is het witte donderdag. In Duitsland wordt deze dag groene donderdag genoemd. Vraag me niet waarom, maar het is waar.

Toen ik klein was was groen mijn lievelingskleur. Ik zei vroeger altijd dat groene donderdag mijn lievelingsdag was omdat er het woord "groen" in voorkwam. Vraag me niet waarom ik zo dacht, maar als klein kind denk je vaak vreemde dingen.

Dit blogje is verder niet interessant, maar ik vond het gewoon grappig om te vermelden. Ik dacht er laatst toevallig aan en vond het wel uniek.

Groen is nu trouwens niet meer mijn lievelingskleur. Ik heb nu verschillende lievelingskleuren. Ik kan kleuren gelukkig nog zien.

De kleuren die ik op het moment erg mooi vind zijn rood, oranje en paars. Ik heb niet echt een favoriete kleur. Er is ook geen kleur waar ik een hekel aan heb. Ik hou niet zo van donkere kleuren zoals zwart en bruin.

Aankomend weekend is het Pasen. We gaan niets speciaals doen. Gewoon gezellig bij oma en opa langs, maar dat doe ik altijd.

Een mooi kunstwerkje

Vandaag kreeg ik van een kindje een heel mooi kunstwerkje. Ik noem het zo omdat het echt heel erg mooi is en ze heel creatief is geweest.

Het is een tekening gemaakt van zand. Ze heeft een huisje gemaakt met daarbij een zon en een wolk.  Dit heeft ze helemaal met zand bestrooid zodat ik het kan voelen. Dat vind ik echt heel erg lief.

Ze had het samen met de leidster gemaakt. Ik vroeg of zij dit zelf had bedacht en dit bleek ook het geval te zijn. Echt leuk als een meisje van vier jaar zulke dingen bedenkt.

Ik speel eigenlijk elke week met haar. Ze komt steeds naar me toe en wil me steeds helpen. Heel erg leuk.

Ik heb de tekening in een hoesje gestopt en zal hem bewaren. Dit was namelijk echt iets speciaals. Vaak geven kinderen mij tekeningetjes, maar dat is dan vaak alleen maar gekras. Dit vond ik wel erg bijzonder en creatief.

Verder is het gymrooster gewijzigd en heeft de groep waar ik ben dus voortaan op woensdag gym. Dat is voor mij minder leuk omdat ik dan minder kan doen. We willen volgende week eens gaan kijken of ik ook kan helpen tijdens deze lessen.

Verder is het nu ook zomertijd en gaan ze meer naar buiten. Dat is voor mij ook minder leuk natuurlijk, maar het is ook belangrijk dat de kindjes buiten spelen.

Ik heb vandaag een gesprek met de leidinggevende gehad en we zijn tot de conclusie gekomen dat ik tot de zomervakantie mag blijven. In augustus komen er nieuwe kindjes en zijn sommige groepen overvol. Dan is het niet zo handig als ik er ook ben. De leidsters moeten de nieuwe kindjes ook goed leren kennen. Het zou lastig zijn als ik er dan ook nog rondloop. Het is namelijk ook belangrijk dat ze op mij letten zodat de kindjes geen gekke dingen doen. Ik denk dat het ook te veel voor de nieuwe kindjes is als ze meteen met mij geconfronteerd worden. Dit klinkt raar, maar het is denk ik wel zo. Ze krijgen dan zoveel nieuwe indrukken...

Voor de kinderen die er nu zitten was het aan het begin natuurlijk ook wennen en voor mij ook. Deze kinderen zitten er al een jaar of langer dus ze kwamen niet in een geheel nieuwe situatie terecht. Misschien kan ik er nog wel in het najaar naartoe als de kindjes en leidsters wat aan elkaar gewend zijn. Ik weet het verder nog niet dus we zien het wel.

Binnenkort ga ik ook weer om de tafel met de vader van het meisje waar ik het weleens over had. Misschien heeft hij nog lueke ideeën en goede tips voor mij.

Ik laat het gewoon op me afkomen en dan zie ik het vanzelf wel. Vervelen zal ik me in ieder geval niet.

Ik houd jullie op de hoogte.

Ongeveer zeven maanden

Jaja, wat kan dat nou weer zijn. Er zijn zoveel dingen die bijna zeven maanden kunnen duren...

In dit geval gaat het om het lezen van een serie boeken. Het gaat om de Outlander serie, geschreven door Diana Gabaldon.

Hij bestaat uit zeven boeken.

Het verhaal gaat over Clair die door een stenenkring in de achttiende eeuw terechtkomt. Daar maakt ze vanalles mee. Ze trouwt er zelfs opnieuw en deze man wordt de liefde van haar leven. Door bepaalde omstandigheden gaat ze zwanger terug naar de twintigste eeuw.

Wanneer haar echtgenoot die ze in die tijd heeft doodgaat besluit ze om alles aan haar dochter Brianna te vertellen en terug te gaan naar Jamie. Door weer een bepaalde gebeurtenis komen Brianna en haar verloofde Roger ook in de achttiende eeuw terecht.

Dit is het verhaal in een hele korte omschrijving. Als ik het echt moet omschrijven heb ik tientallen blogs nodig. Het is bijna onbeschrijfelijk omdat er zoveel gebeurd. Ik wil ook niet te veel verklappen voor het geval er mensen zijn die het willen gaan lezen.

Ik leerde de serie in 2008 kennen. Mijn moeder had hem gelezen en had er ook luisterboeken in het Duits van. Ik las deze boeken met veel interesse. De Duitse versie is echter niet integraal. Een deel duurt daar ongeveer 6 uur en dat is lang niet het hele boek. Mijn moeder moest me dan ook vaak bijpraten omdat ik sommige dingen niet snapte omdat ik te veel miste.

Ik ontdekte toen dat de boeken verkrijgbaar waren bij Aangepast-lezen. Dit is een instantie die boeken uitleent aan blinden en slechtzienden. Ik zal hier nog wel een keertje over bloggen om uit te leggen hoe het precies in z'n werk gaat. Deze versies zijn wel integraal.

Ik was dolenthousiast en bestelde deze meteen.

Afgelopen zomer had ik zin om ze te gaan lezen. Ik begon er op de laatste avond van onze vakantie in Oostduinkerke mee. Ik had geen idee dat het zolang zou duren. Ik had het ook niet verwacht. Ja, ik wist dat het veel was en dat het lang zou duren, maar zeven maanden? Zolang heb ik geloof ik nog nooit over een boekenserie gedaan.

Ik vond het niet erg, maar juist leuk. Nu begrijp ik de serie veel beter. Het is sowieso irritant dat "Gewone" luisterboeken die je in de winkel kan kopen niet altijd integraal zijn.

Donderdag las ik het laatste boek uit. Na bijna zeven maanden ga ik nu een ander boek lezen en dat voelt heel erg raar. Vooral omdat ik het gevoel heb dat ik de personages echt heb leren kennen. Ik wist vaak hoe ze zouden handelen of wat ze van iets zouden vinden. Dat is echt heel erg speciaal. Ik heb vaker series gelezen, maar bij deze serie had ik echt het gevoel dat ik de personages kende. Misschien omdat de boeken zo dik zijn?

Om jullie een beeld te geven van hoe lang ik hiermee bezig ben geweest zal ik hieronder de titels neerzetten met het aantal uren en minuten erachter. Ik vond het zelf een hele opgave om dit te lezen, maar het was heel erg mooi. Soms ook wel langdradig, maarja, dat komt vaker voor natuurlijk.

----------

De reiziger; 33 uur en 46 minuten

Terugkeer naar Inverness; 40 uur en 10 minuten

De verre kust; 45 uur en 10 minuten

Het vuur van de herfst; 50 uur en 55 minuten

Het vlammende kruis; 57 uur en 43 minuten

Sneeuw en as; 58 uur en 25 minuten

Een echo in de tijd; 48 uur en 45 minuten

----------

In totaal zijn het 334 uren en 54 minuten. Heel erg lang, maar het was het waard.

Tv kijken

Een vriendin vroeg me laatst of ik iets wilde bloggen over de manier waarop ik een film kijk. Natuurlijk wil ik dit graag doen. Ik realiseerde mij toen pas dat "goed zienden" het misschien wel heel raar vinden dat ik gewoon tv kijk. Voor mij is het normaal, dus daarom sta ik er ook niet zo bij stil.

Daarom wil ik best aan jullie uitleggen hoe dit in zijn werk gaat en wat voor fantasieën daarbij komen kijken.

Laten we het eerst maar even over tv-programma's hebben. Programma's zoals het Journaal zijn natuurlijk makkelijk te doen. Hier gaat het vooral om wat je hoort. Natuurlijk ook om het beeld, maarja, dat hoef ik niet uit te leggen denk ik.

Het wordt vervelend wanneer ik naar het Nederlandse Journaal kijk. Als er bijvoorbeeld iets gebeurd in Duitsland of in een land waarin ze Engels spreken kan ik dit goed volgen. Dit wordt al snel anders wanneer het om een ander land met een vreemde taal gaat. Ik kan de ondertiteling niet lezen en weet dus totaal niet wat de mensen op locatie vertellen. Zo mis je toch de helft van de informatie.

Er bestaat tegenwoordig een apparaat dat de ondertiteling (meestal) voor kan lezen. Ik ben niet in het bezit van zo'n ding. Ik heb er wel een keer mee gewerkt en het ging best goed. Ik weet alleen niet of het voor mij een optie is. Je hoort namelijk de hele tijd de ondertiteling erdoorheen en dat is nogal irritant omdat het geen fijne mooie stem is. Het geluid van de tv wordt ook zachter waardoor je de originele geluiden minder hoort. Ik luister toch liever naar de stemmen van de acteurs dan naar de synthetische stem die de ondertiteling voorleest.

De ondertiteling komt ook kijken bij films en series. Deze volg ik dan ook nauwelijks in het Engels. Dit omdat ik in Duitsland woon. In Duitsland worden de meeste dingen gesynchroniseerd. Daardoor is er geen ondertiteling nodig en kan ik het goed volgen. Dit doen ze trouwens ook in het Journaal. Ideaal voor blindjes zoals ik.

Het is wel zo dat het steeds minder wordt omdat er meer behoefte is aan originele stemmen.

De meeste series die ik volg kijk ik dus in het Duits. Dit ben ik zo gewend. Dan heb ik het over Amerikaanse series zoals The king of Queens, Friends en Gilmore girls.

Er zijn ook Nederlandse series die ik leuk vind. Die zijn gewoon in het Nederlands, dus dat kan ik ook gewoon volgen.

Hetzelfde geldt voor films. Die kijk ik ook meestal in het Duits. Dit omdat ik films meestal samen kijk met mijn moeder of andere personen. Ik kijk echter niet zo heel veel films dus zoveel kan ik er niet over vertellen. Daarom heb ik het nu ook over tv kijken in het algemeen. Ik doe het namelijk altijd op dezelfde manier.

Ik heb dus alleen het geluid. Als er veel wordt gesproken is dat geen enkel probleem. Sommige dingen kan ik echter niet waarnemen omdat deze visueel zijn. Zo volgde ik de serie Gooische vrouwen. Deze kwam ooit op tv en toen keek ik er alleen naar. Leuk, was redelijk te doen. Er zaten wel veel stiltes in en ik had geen idee wat er tijdens die stiltes gebeurde.

Ik vond de serie leuk en besloot de dvd's aan te schaffen. Toen bekeek ik deze met mijn moeder en kwam ik er dus achter dat er twee mensen werden vermoord tijdens zo'n stille scène. Tja, dan schrik je wel eventjes. Zonder een "ziende" had ik dat dus niet geweten.

Was dat erg geweest? Nee, eigenlijk niet. Ik miste er niet veel door. Aan de andere kant was het wel erg voor het vervolg van de serie. Daarin spelen deze moorden namelijk wel weer een rol en is het belangrijk dat je weet wie het gedaan heeft. Daardoor krijg je een beeld van die persoon en kun je zeggen of je hem leuk vind of niet.

Achja, dat soort dingen komen vaker voor. Die stiltemomenten zijn eigenlijk het grootste probleem van tv kijken. Of het nou een serie, film of gewoon programma betreft. Hoe los ik dat op?

Gewoon. Ik kijk het met iemand samen. Deze persoon legt dan aan mij uit wat er gebeurd. Als ik de dvd dan bijvoorbeeld opnieuw bekijk weet ik dit. Soms vergeet ik het ook, maar dan zijn het geen belangrijke dingen en hoef je ze dus niet te missen.

Soms fantaseer ik er ook op los. Ja, je moet toch iets. Dan bedenk ik gewoon wat er gebeurt. Gewoon een logisch gevolg van het gesprek wat daarvoor te zien was, of gewoon iets wat bij het verhaal past. Soms wordt het probleem vanzelf opgelost doordat er na de stilte over iets gepraat wordt. Ja, dan weet ik al dat dit tijdens die stilte heeft plaatsgevonden.

Eigenlijk gaat het zo een beetje in zijn werk. De meeste dingen kijk ik met mensen samen. Als ik ze alleen kijk bedenk ik vaak dingen die er zouden kunnen gebeuren. Soms weet ik deze al doordat k de aflevering al ken.

Nu vraag je je natuurlijk af of ik dingen mis doordat ik ze niet zie. Ja, eigenlijk wel, maar als je het niet beter weet mis je ze ook niet. Zo miste ik de wetenschap dat er bij Gooische vrouwen twee mensen werden vermoord ook niet. Hoe het was gegaan als ik de rest van de serie ook alleen had gekeken weet ik niet. Er is bijna altijd wel iets wat je niet weet, maar daar kan ik nou eenmaal niets aan veranderen. Gelukkig zijn er genoeg programma's en series waarbij ik het grootste gedeelte wel kan volgen.