My story

Een tijdje geleden besloot ik om mijn verhaal eens op te schrijven. De dingen die ik tot nu toe heb meegemaakt kort samengevat. Ik vind het belangrijk dat mensen zonder een visuele beperking eens stilstaan bij de dingen waar je mee te maken hebt als je een beperking hebt. Dat is namelijk veel meer dan het alleen niet kunnen zien... Daarom wil ik deze gevoelens via deze blog met jullie delen. Reacties en vragen zijn altijd welkom.

In 1990 ben ik geboren. Ik ben geboren met een beperking. Ik ben zo goed als blind. Mijn linkeroog is niet goed ontwikkeld en met mijn rechteroog zie ik alleen verschil tussen licht en donker en kan ik kleuren onderscheiden.

Toen ik klein was waren alle doktoren druk bezig met het zoeken naar een operatie die me zou kunnen helpen. Deze operaties hebben ook plaatsgevonden. Toen ik 8 weken oud was kreeg ik een hoornvliestransplantatie. Dit had niet het gewenste succes. Hetzelfde gebeurde nog een keer toen ik 10 maanden was. Dit leek succesvol. Het schijnt dat ik een paar maanden met mijn rechteroog heb kunnen zien. Helaas stootte mijn lichaam dit hoornvlies af en werd mijn oog troebel. Toch is er een klein wonder gebeurd. Volgens de artsen zou ik geen kleuren kunnen zien en dit is toch het geval. Hier ben ik erg dankbaar voor want ik heb er veel aan.

Ik groeide op als een normaal kind. Mijn ouders behandelden mij normaal. Ik wist als klein kind wel dat ik anders was dan anderen, maar voor mij was dat normaal. Ik had er geen last van. Voor mij was het nou eenmaal zo. Mijn familie zorgde goed voor mij. Ik ging vaak bij oma en opa op bezoek en die vonden het erg leuk om met mij te spelen.

Toen ik 3 jaar was ging ik naar de kleuterschool. Hier had ik het erg naar mijn zin. De kinderen speelden gewoon met mij en ik wilde meestal niet meer naar huis.

In de tussentijd hadden mijn ouders andere zorgen. Tenslotte moest ik ook binnenkort naar school, maar dat is niet zo makkelijk voor een blind meisje. Het was moeilijk om een school in Duitsland te vinden aangezien die 2 uur bij ons vandaan lag. Mijn ouders wilden mij niet op mijn vijfde al in een internaat stoppen.

Toen hoorden ze van een speciale school in Grave. Aangezien ik de taal toch al beheerste omdat mijn oma uit Nederland komt was dit een goede optie. Er werd veel geregeld waar ik natuurlijk niks van besefte.

Op mijn vijfde ging ik dan naar een speciale school voor blinden en slechtzienden in Grave. Ik speelde voor het eerst met kinderen die hetzelfde waren als ik. Ik had het er erg naar mijn zin.

Na de kleuterklas ging ik door naar groep 3, daarna naar 4 en zo door tot en met groep 8. Ik leerde veel en ik kwam erachter dat ik erg intelligent was. Dat zei iedereen elke keer. Ik hoorde steeds bij de beste van de klas. Dit voelde op dat moment goed maar heeft me later op mijn middelbare school nog wel problemen bezorgd. Dit omdat er altijd veel van me verwacht werd waardoor ik de lat steeds hoger ging leggen. Hierdoor eiste ik teveel van mezelf waardoor ik erg moe werd.

Tijdens al die jaren had ik bij ons in het dorp een hele goede vriend, Christian. Hij woonde vroeger naast ons en is 2 jaar jonger dan ikzelf. Ik vond het altijd leuk om met hem te spelen. Hij behandelde mij normaal en deed nooit raar tegen me wanneer ik iets niet zag. Bijna elke woensdagmiddag was ik bij hem te vinden. We zeiden altijd dat we zouden gaan trouwen en dat hij brandweerman zou worden en ik moeder.

Na een tijdje verwaterde dit contact echter. We kregen het allebei druk met school. Ik heb hem een paar jaar geleden nog opgezocht. Dat vond ik erg leuk.

Toen ik 12 was kwamen de gesprekken op gang over mijn middelbare school. School vond het echter belangrijker dat ik nog een jaar groep 8 zou doen om nog wat vaardigheden te verbeteren. Een voorbeeld hiervan is mobiliteit. Ik vond dit eigenlijk niet zo leuk omdat ik me qua leerstof ging vervelen.

Op mijn dertiende was het dan zover. Ik ging naar de brugklas. Dit ook in Grave. De school beschikt namelijk ook over een middelbare school. Zij bieden alleen VMBO aan. De uitslag van mijn cito was echter havo-vwo. Ik wilde toch in Grave blijven omdat ik me er goed voelde en er vrienden had. Ik wist dat ik het daar naar mijn zin zou hebben.

Zo gezegd zo gedaan. Ik deed 5 jaar over het behalen van mijn diploma. In die 5 jaar had ik leuke vrienden en ik had het erg naar mijn zin.

Tijdens mijn laatste VMBO periode moest ik ook nadenken over de toekomst. Dat was best moeilijk. Ik had geen idee wat ik wilde. Daarom besloot ik om nog een jaar op school te blijven om wat andere dingen te leren die er bij in waren geschoten. Hiermee bedoel ik dingen op het gebied van koken en zelfstandig leren reizen. Vanaf dat schooljaar bood onze school ook een HAVO opleiding aan voor leerlingen die al beschikten over een VMBO diploma. Ik besloot om hier ook 2 vakken van te volgen. Dat waren Nederlands en Duits. Dat ging erg goed.

Toen het einde van dat schooljaar in zicht kwam moest ik weer gaan nadenken over mijn toekomst. Ik heb er veel gesprekken over gevoerd met mijn mentor en ouders. Uiteindelijk zijn we tot de conclussie gekomen dat ik de HAVO volledig ga volgen. Dit in 2 jaar tijd. Doordat ik Nederlands en Duits al voor een groot deel af had gerond kon ik die vakken al eerder afsluiten. Ik vond het leuk dat ik nu weer zekerheid had voor 2 jaar en dat ik weer meer kennis op kon doen.

Tijdens mijn jaren op school stond ik er niet bij stil dat ik blind ben. Nou ja, natuurlijk wel, maar niet op de manier zoals ik er nu tegenaan kijk nu ik ouder ben. Je gaat op een gegeven moment steeds meer nadenken omdat je ouder wordt. Je ziet iedeereen om je heen veranderen. Neem bijvoorbeeld Christian. Hij rijdt nu auto en heeft een baan in de horeca. Het is erg frustrerend dat ik nooit auto zou kunnen rijden en altijd afhankelijk ben van mensen of routes die ik aangeleerd krijg. Ik zal nooit vrij rond kunnen lopen. Dan zou ik de weg nooit terugvinden. Ik ben altijd afhankelijk van de mensen om me heen. Dat vind ik steeds erger naarmate ik ouder ben.

Het is ook frustrerend dat ik geen vrienden in de buurt heb. Al mijn vrienden wonen ongeveer een uur bij mij vandaan. Dat is erg jammer. Je kunt dus niet even zomaar iets afspreken. Dat is erg jammer. Verder kun je ook niet uitgaan waardoor je bijvoorbeeld geen leuke jongen kan ontmoeten. Nu ik ouder ben verlang ik erg naar een vriend. Ik wil iemand hebben waarmee ik alles kan delen. Dat kan ik wel met mijn vriendinnen, maar met een vriend is dat toch anders. Op een gegeven moment heb je ook andere behoeften dan wanneer je jong bent.

Toen ik 18 was werd ik verliefd op iemand, maar ik wist eigenlijk al dat dat niks kon worden. Ik denk dat het eerder een verlangen naar iemand was. Dit verlangen neemt alleen maar toe.

Vaak begrijpen mensen deze kant van een beperking niet. Zij zien alleen maar het feit dat je niet kan zien. Verder denken ze er niet over na. Dat is heel irritant. Soms spreek je met mensen en dan stellen ze alleen maar vragen over het niet kunnen zien en wat daar allemaal bij komt kijken. Ik vind dat erg jammer. Ik heb dan het gevoel dat er niet naar mij als persoon wordt gekeken, maar naar mij als iemand met een beperking.

In juli rond ik mijn opleiding hopelijk succesvol af. Daarna wil ik aan mijn sociale leven gaan werken. Ik wil vrijwilligerswerk doen om zo mijn horizon te verbreden. Ik ben mijn hele leven alleen maar bezig geweest met leren en daardoor zijn dat soort dingen erbij ingeschoten.

Ik ga nog uitzoeken of ik misschien nog een tijdelijke opleiding wil doen, maar ik wil gewoon even de tijd nemen om mezelf echt tot rust te laten komen en even van die studiedruk af te zijn. Ik wil dingen doen die ik al jaren wil doen, maar waar ik nooit aan toe kom. Ik wil nu een keer leven inplaats van leren.

Een opleiding kan ik altijd nog volgen.

Mijn droom is om succesvol te zijn in de muziekindustrie. Zingen is een grote passie van mij. Ik heb ook al sinds 2 jaar zangles, maar ik kom er ook niet aan toe om mijn zangtechnieken goed te ontwikkelen. Dat staat ook op mijn lijst van dingen die ik wil doen.

Verder zou ik erg graag moeder willen worden. Het lijkt me geweldig om mijn kennis over te brengen op een kind. Het lijkt me een fijn en dankbaar gevoel. Ik hoop dat ik in de toekomst veel plezier en geluk mag vinden in mijn leven ondanks mijn beperking. Ik maak er het beste van ookal is dat soms erg moeilijk. Er zijn altijd mensen bij wie je terecht kan als je het even niet meer ziet zitten, maar uiteindelijk zal ik er toch altijd voor gaan.

31 maart 2011