Update: over ziekenhuis en het tellen van straten

Allereerst wil ik even aan jullie vertellen dat mijn oma sinds zaterdagavond in het ziekenhuis ligt. Ze heeft een longontsteking, maar het gaat al de goede kant op. Ze was al langer ziek, maar dit weekend ging het helemaal niet goed en hebben we de dokter erbijgehaald.

Gisteren ben ik er even geweest en toen ging het al veel beter. Vanmiddag had ze mij even gebeld en toen ging het nog veel beter. Dus het gaat de goede kant op. Dat is heel erg fijn. Ik verwacht dat ze er nog wel een paar dagen moet blijven.

Verder wil ik hier op deze blog niet te veel bij stilstaan. Zodra ze weer thuis is en alles weer inorde is zullen jullie het lezen.

Verder gaat alles prima. Ik ben weer helemaal hersteld van mijn verkoudheid en keelontsteking. Toen ik de blog over deze keelontsteking schreef was de verkoudheid er nog niet echt, maar hij sloeg de dag erna wel flink toe. Gelukkig is het nu allemaal over.

Vorige week ben ik ook weer gaan werken. Dat was me wat...

Woensdag was ik verdwaald. Ik was perongelijk te ver doorgelopen. Ik dacht dat ik nog een straat verder door moest lopen voordat ik over moest steken, maar dat bleek dus niet zo te zijn.

Op een gegeven moment wist ik niet meer waar ik was en was ik de weg dus kwijt.

Dan merk je echt dat het nadelig is om in een rustig dorp te wonen. Je komt echt niemand tegen die je even kan helpen. Gelukkig was mijn moeder thuis. Ze is me gaan zoeken en zette me weer op de juiste stoep.

Achteraf was het best grappig. Door zo'n stomme telfout zit je opeens ergens waar je nog nooit eerder bent geweest.

De donderdag is alles wel goed gegaan. Het was echt alleen maar een telfout. Gelukkig maar.

Het werken met de kindjes is nog steeds erg leuk. Ze raken steeds meer aan me gewend en komen ook steeds meer op me af. Vorige week speelde ik met kindjes die nog nooit eerder met me hadden gespeeld. Dat was heel erg leuk.

Donderdag kwam er een meisje op me af en gaf me een hand. Ze was heel enthousiast en riep: "Hallo Alana." Dat was echt schattig. Natuurlijk heb ik haar gezegd dat ik Tatjana heet. Ik vond het wel grappig.

Donderdag was ik ook weer bij de therapie. Er waren twee kinderen aan de beurt. We deden met die kinderen precies hetzelfde, maar ieder kind reageerde op alles totaal verschillend. Dat was heel interessant. Zo zie je dat het ene kind meer moeite heeft met het ene terwijl het andere dat juist heel makkelijk vind en weer meer moeite heeft met het andere. Heel erg leuk om te doen.

Zaterdag ben ik ook nog bij het meisje dat vroeger bij mij in de taxi zat geweest. Ik heb al een keer over haar geschreven. Het meisje is meervoudig gehandicapt. Dankzij de stichting van haar vader kon ik zo snel en gemakkelijk bij mijn werk terecht.

Het was heel erg gezellig. Ze wilden natuurlijk weten hoe het allemaal gaat. Helaas was haar vader niet thuis. Ik ga er nog een keer naartoe als de vader er wel is. Dan kan ik alles nog eens persoonlijk aan hem vertellen. Hij vond het jammer dat hij er niet was omdat hij heel erg benieuwd is naar mijn ervaringen.

Verder is er niet zoveel gebeurd. Ik heb veel gelezen. Vandaag ben ik ook weer begonnen met sporten. Dat voelde weer heel goed. Ik heb het twee weken niet gedaan vanwege mijn verkoudheid. Ik kom ook steeds dichter bij mijn doel.

Aankomend weekend ga ik bij een vriendin logeren. Daar heb ik heel veel zin in. Natuurlijk schrijf ik daar ook weer een blogje over.

Morgen kunnen jullie hier het eerste deel van mijn reeks [Ik hou van...] lezen. Ik wens jullie daar alvast veel plezier bij.