Vrienden in de buurt

Ik heb genoeg leuke vrienden. Het is alleen jammer dat ze niet bij mij in de buurt wonen. Daarom is het meeste contact virtueel. Mailen, msnen, sms'en, twitteren, What's appen... Via deze dingen kan ik in contact blijven met mijn vrienden.

Dit komt doordat ik 16 jaar in Grave op school zat. Ik was bijna de hele dag van huis en daarom speelde mijn sociale leven zich voornaam in Grave af.

Hier begin ik nu wel de nadelen van te merken.

Ik zie mijn vrienden minder omdat je niet zomaar even bij iemand langs kan gaan. Dit moet je echt plannen en afspreken. Dat vind ik erg jammer. Ik kan niet spontaan bij iemand langs. Volgende maand ga ik bijvoorbeeld bij een vriendin logeren. Daar heb ik heel veel zin in.

Dit soort dingen zijn altijd heel gezellig, maar ik mis het even op bezoek gaan bij vrienden en vriendinnen.

Vorige week ben ik toevallig even bij een vriend geweest die redelijk dichtbij woont. Hij was thuis bij zijn ouders en toen kwamen we op het idee om even af te spreken. Het is ongeveer 20 minuten rijden. Dan kun je wel zeggen "Ik kom eventjes langs." Oma en opa gingen boodschappen doen en haalden me na anderhalf uur weer op. Erg leuk! Helaas kan dit niet bij meer vrienden.

Hier wil ik iets aan gaan doen. Ik zou het leuk vinden om hier in de buurt nieuwe mensen te ontmoeten. De vraag is alleen: "Hoe pak ik dit aan?"

Het is voor mij lastig om met mensen in contact te komen. Uitgaan is lastig omdat ik me niet zo goed alleen kan oriënteren. Je hebt er ook geen zin in dat je ouders met je meegaan.

Het is sowieso moeilijk om alleen op pad te gaan en op mensen af te stappen. Voor dat soort dingen mis ik toch wel het "Zien".

Eerst had ik niet zo de behoefte aan vrienden in de buurt. Dit omdat ik mijn vrienden dagelijks in Grave zag. Ik was ook bijna de hele dag van huis en 's middags en 's avonds had ik daar ook geen zin in. Ik had mijn handen vol aan mijn huiswerk.

Nu kom ik er eigenlijk pas achter wat de gevolgen zijn van het bijna altijd weg zijn van huis omdat ik op speciaal onderwijs zat.Ik heb hier nooit op school gezeten en ken mijn leeftijdsgenoten van hier dus niet. Ik zat wel op de kleuterschool waar ik nu werk, maar de kinderen van daar zie je na een tijdje natuurlijk ook niet meer.

Ik heb alleen contact met één hele goede vriend. Die ken ik al mijn hele leven en we waren vroeger beste vrienden. Het was heel erg leuk dat hij een tijdje geleden weer langs kwam. Nu hebben we af en toe contact via mail en gaan we waarschijnlijk weer afspreken.

Ik merk dat het voor veel visueel beperkten herkenbaar is. Ik hoor van veel blinden/slechtzienden dat ze het moeilijk vinden om contact in de buurt te leggen. Ik denk dat veel jongeren niet weten hoe ze met blinden of slechtzienden om moeten gaan. Misschien denken ze dat we anders zijn en dat je niet "normaal" met ons om kan gaan.

Ik heb het zelf een paar keer meegemaakt. Er kwam bijvoorbeeld een nieuw buurmeisje. Ze hoorde dat ik blind ben en vond dat wel "Interessant". Ze wilde dan een keer afspreken en vraagt eigenlijk alleen maar dingen over het "blind zijn". Ik heb dan het gevoel dat dat soort mensen alleen maar dingen willen weten over de beperking en zich niet interesseren voor "mij".

Tegenwoordig heb ik aan dat soort dingen totaal geen behoefte meer. Ik vind het leuk om dingen aan mensen uit te leggen en te vertellen hoe het is met een beperking. Dat zie je wel aan mijn blog. Als iemand echter tegen mij zegt: "wat knap dat je braille kan" word ik helemaal gek. Kom op zeg! Ik zeg toch ook niet "oooh wat knap van jullie allemaal dat jullie met een pen kunnen schrijven." Dat zijn nou echt de dingen waar ik niet meer tegen kan.

Door mijn werk heb ik al wat nieuwe mensen leren kennen, maar dat zijn dan kinderen van 2 tot 6 jaar, een enkele stagiaire en leidsters. Ik mis het ontmoeten van leeftijdsgenoten.

Ik denk dat jullie wel begrijpen wat ik bedoel. Iedereen heeft tenslotte behoefte aan vriendschap.

Hebben jullie misschien een tip of een idee voor mij hoe ik met mensen in contact kan komen? Zoals ik al zei is het "alleen" op pad gaan lastig.

We zaten ook al te denken om een advertentie in de krant te plaatsen. Hierin zou ik bijvoorbeeld op zoek kunnen gaan naar mensen die interesse hebben in mij als zangeres. Denk bijvoorbeeld aan een band. Ik weet niet of ik bijvoorbeeld zoiets moet gaan doen. Het moet tenslotte ook geen contact uit medelijden worden.

Ik zal in ieder geval niet opgeven en blijven doorgaan ook al is dat soms erg moeilijk.