Voorlichting over blind zijn

In mijn vorige blogje vertelde ik dat ik vorige week bij een vriendin was en dat we samen naar een concert zijn geweest. De dag na het concert ben ik met haar mee naar haar werk geweest en dat was heel erg bijzonder. Ze werkt op dit moment bij een school. Daar vangt ze een aantal kinderen op voordat de school begint. Daarna helpt ze soms mee bij groep drie Het leek ons wel interessant om deze kinderen iets uit te leggen over blind zijn. Dit heb ik immers al vaker gedaan tijdens mijn vrijwilligerswerk bij de kleuterschool. Deze kinderen zijn rond de zes en zeven jaar dus dat is weer een hele andere doelgroep. Eerst gingen we naar de voorschoolse opvang. Daar waren een aantal leerlingen erg nieuwsgierig. Het opvallende was dat ze alleen geen vragen durfden te stellen. Een meisje wel; zij was echt heel erg open en enthousiast. Ze vroeg van alles! Van dat soort kinderen hou ik; die kun je tenminste de dingen goed uitleggen zodat ze geen verkeerd beeld van iemand met een beperking krijgen. Ik vertelde ze dingen over mijn dagelijks leven. Hoe je met een stok loopt, waar deze voor bedoeld is, wat een geleidehond doet (ook al heb ik die zelf niet), hoe ik lees/schrijf en ga zo maar door. Ik vind het echt grappig dat kinderen meteen aan een geleidehond denken als je het over blind zijn hebt. Ze begrepen alles heel erg goed. We hadden het ook over het brailleschrift. Dat vonden ze ook interessant. Helaas had ik er niet aan gedacht om voorbeelden in braille mee te nemen. Dat moet ik dan maar onthouden voor een volgende keer. Het meisje waar ik het net over had was echt super grappig. We hadden het ook over het schrijven met een pen. Ik vertelde dat ik met een pen wel mijn eigen naam kan schrijven. Zij ging daar direct op in. Dat was zo leuk om mee te maken. Dat heb ik nog nooit eerder beleefd. Ze liep naar de kast, pakte een blaadje en een pen en vroeg gewoon aan me of ik mijn naam wilde opschrijven. Echt zo leuk en spontaan! Dit deed ik dan ook en ze waren helemaal onder de indruk. Daarna begon de les en zijn we naar de klas gegaan waar mijn vriendin op dat moment moest zijn. De juffrouw wist al dat ik zou komen. Na een kort gesprekje met haar begon de les dan echt. We begonnen in een kringgesprek. Ik vertelde wat over mijzelf en de kinderen mochten vragen stellen. Er kwamen weer interessante dingen langs hoor... Echt zo fijn om met kinderen te praten! Ik praat liever met kinderen dan met volwassenen als het over mijn beperking gaat. De kinderen zijn ongeremd en durven echt de dingen te vragen waar het op aan komt. Dat is zo heerlijk. Volwassenen zijn bang om je te kwetsen en stellen de vraag dan maar niet. De gevolgen zijn dan dat ze vervolgens met een verkeerd beeld van je rondlopen... Na het kletsen hebben we nog wat spelletjes gedaan. Bij een spel had de juffrouw een geluiden cd opgezet met geluiden uit het dagelijks leven. De kinderen moesten raden wat het geluid was. Dat vonden ze erg leuk om te doen. Daarna gingen we weer richting huis. Het was echt een interessante belevenis. Het is ook iets wat ik vaker zou willen doen. Gewoon dingen over je beperking uitleggen. De gewone standaarddingen. Als je het goed aan de kinderen uitlegt zullen ze als volwassene beter met mensen met een beperking omgaan. Dit geldt niet alleen voor een visuele beperking, maar zeker ook voor andere beperkingen. Het is gewoon iets waar veel meer aandacht aan besteedt zou moeten worden. Eigenlijk zou je dit soort dingen ook bij volwassenen moeten doen. Die kunnen er misschien even goed iets van leren.