Gisteren had ik het over de hobby tekenen. Deze hobby zou je in eerste instantie niet passend vinden bij iemand die blind is denk ik. Er zijn echter nog meer dingen die je niet zou verwachten. Vandaag gaat het over schrijven.
Ik heb het nu niet over het schrijven van teksten of verhalen. Dat is ook een hobby van me, maar ik heb het nu puur over het schrijven van letters. Dit zou ik in principe niet moeten kunnen. Gewoon omdat ik ze niet eens kan lezen. Ik heb op mijn vijfde braille geleerd. Eigenlijk net zoals een goedziende op die leeftijd het schrijven leert. Het braille is eigenlijk vergelijkbaar met dat wat goedzienden als letters met hun pen zien.
Ik ging natuurlijk veel met zienden om. Familie, kennissen en kinderen van school die nog wat konden zien. Deze mensen waren natuurlijk allemaal met het schrijven opzich bezig. Ik was altijd heel nieuwsgierig en wilde alles weten. Natuurlijk wilde ik ook weten wat "Letters" zijn. Niet de brailleletters maar de gewone letters die je met een pen schrijft.
Ik wilde ook letters leren en daarom leerde ik al gauw hoe ik mijn eigen naam in hoofdletters met een pen moest schrijven. Hier was ik erg trots op en ik deed het ook erg vaak. Ik schreef briefjes met mijn naam of ik zette hem bij een tekening die ik aan iemand cadeau gaf.
Na een tijdje wilde ik wel wat meer kunnen schrijven. Daarom leerde ik steeds meer letters. Volgens mij beheerste ik uiteindelijk zo ongeveer het hele alfabet in hoofdletters. Dat vond ik ontzettend leuk. Ik schreef toen ook andere woorden en namen van familieleden of vrienden. Ik gaf ze vaak briefjes cadeau met enkele woorden erop. Dan stond er bijvoorbeeld: Voor Rina van Tatjana.
Ik had het al vaker over mijn oude bandjes. Vorige week heb ik alle opnames afgerond. Ik kwam ook een stukje tegen waarin ik iets over kerst schreef (met een pen). Mijn moeder las het vervolgens voor en sommige delen waren heel goed leesbaar en andere niet. Mijn oom was toen heel erg verbaasd dat ik de letters kon schrijven. Dit was in 1998, ik was toen dus 8 jaar oud. Ik zei toen: "Ja, ik kan de letters wel schrijven maar niet lezen."
Ik zei het op een grappige en plezierige manier. Ik vond het toen dus echt leuk en stond er niet eens bij stil dat het juist heel apart is.
Ik denk dat het juist goed is voor kinderen met een beperking om zulke gewone dingen gewoon te doen. Al is het maar om de gewone wereld beter te begrijpen en dingen te kunnen doen die andere mensen ook kunnen zien. Ik vind het bijvoorbeeld erg fijn dat ik nu zelf mijn handtekening kan zetten. Ik sprak een paar jaar geleden met een blinde leeftijdsgenoot die dus geen idee had van hoe de gewone letters eruitzien. Daar schrok ik eigenlijk wel van. Ik weet hoe ze eruitzien omdat ik heel nieuwsgierig was en ben naar de gewone wereld. Ik kon me niet voorstellen dat je als kind niet wil weten hoe je ouders en andere familie schrijven of andere dingen doen.
Ik ben blij dat ik die kans wel heb aangegrepen. Ik heb er veel plezier door gehad en weet nu ook weer andere dingen die me anders waren ontgaan.
Een van de leraressen Nederlands in de onderbouw vond ook dat we onze handtekening meosten kunnen zetten, ook als je blind bent. Later kreeg je al die papieren die je moest ondertekenen, toch we handig als je het zelf kan. En er was ook iemand die niet snapte dat je door glas heen kon kijken.
BeantwoordenVerwijderen