Fans

Zaterdag begon weer een nieuw seizoen van het programma Fans. Ik vind dit een heel interessant programma ookal is er niet zoveel bijzonders in te zien.

In Fans worden mensen gevolgd die fan zijn van een bepaalde artiest. Nu denk ik dat iedereen wel een voorkeur heeft voor een bepaalde popster, maar in dit programma gaat het nog een stapje verder.

Eigenlijk kun je bijna spreken van een obsessie. Het is echt bizar om te zien hoever sommige mensen kunnen gaan. Ik zal het uitleggen naar aanleiding van de uitzending van vorige week.

De familie die vorige week centraal stond was fan van Frans Duijts. Persoonlijk niet mijn favoriete muziek, maar dat maakt niet uit.

De moeder was het ergste. Ze hadden overal foto's hangen. De zoon was ook een enorme fan. Hij wilde zelfs op hem lijken. Hij droeg ook ongeveer dezelfde kleding zodat hij op zijn idool leek.

Ik vind dat persoonlijk nogal ver gaan. Je kunt fan zijn van iemand, maar er is natuurlijk ook een grens.

De jongen wilde ook heel graag samen met Frans zingen. Ik vraag me alleen af in hoeverre de jongen dit zelf wilde. Ik vond persoonlijk dat hij erg gepusht werd door zijn moeder. Ze bleef er maar over bezig.

Hij ging zelfs naar een zangcoach om even een paar tips te vragen. Nou, ik heb 2,5 jaar zangles gehad en ik kan jullie vertellen dat je het niet zomaar door even en paar tips leert. Het is heel erg intensief, maargoed, als zij denken dat je doormiddel van een lesje al iets leert, ik hou ze niet tegen.

's Avonds gingen ze naar een concert. Ze probeerden toen backstage te komen en wilden vragen of de jongen bij Frans op het podium mocht. Ze deden alsof dat de normaalste zaak van de wereld was.

Uiteindelijk lukte het ze om met Frans te spreken en mocht de jongen ook even met hem zingen. Niet op het podium, maar toch. Hij vond dat zijn droom was uitgekomen. Ik vraag me wel af in hoeverre de camera hier invloed bij had.

Hoever kun je gaan als fan?

Ikzelf vind het heerlijk om naar het programma te kijken. Gewoon om me dan keer op keer te verbazen over de mensen die erin gevolgd worden. Ik vraag me heel vaak af of deze mensen wel beseffen hoe ze met hun idool omgaan. Het lijkt er namelijk vaak op dat ze niet doorhebben dat degene een artiest is. Ze denken volgens mij erg vaak dat ze hem gewoon kennen als persoon, maar dat is natuurlijk niet zo.

Het is natuurlijk leuk als je met je idool op de foto mag en als je een handtekening krijgt. Dat heb ikzelf ook. Ik vind dan wel dat je je idool met respect moet behandelen en dat je niet te ver moet gaan.

Maar wat is dan te ver gaan?

Als je alleen maar probeert om dichterbij je idool te komen is dat geen probleem. Dat is natuurlijk ook spannend. Ik vind het te ver gaan als je naar de security gaat en vraagt of de artiest tijd voor je heeft. Tuurlijk, je kunt het proberen, maar jij bent niet de enige fan. Ik denk dan ook geregeld: er zijn meer mensen, de artiest heeft niet alleen tijd voor jou.

Wanneer de artiest geen tijd heeft zijn de mensen meteen boos en teleurgesteld en roepen ze dingen als: "Nou, dat had ik nooit van hem/haar verwacht. Ze zijn wel onaardig."

Is dat zo?

Nee, je moet er altijd op rekenen dat de ster geen tijd heeft. Hij is er niet alleen voor jou. Ik vind dat je er juist van uit moet gaan dat je idool geen tijd heeft. Dan is het echt een verrassing wanneer het tegenovergestelde het geval is. Ik vind dat je je idool echt als een idool moet zien en niet als jouw beste vriend.

Tuurlijk, de artiesten hebben fans nodig. Zij kopen immers de cd's en andere dingen. Fans die ze aanmoedigen zijn ook erg leuk, maar soms vinden de artiesten het denk ik ook prettiger wanneer fans gewoon op een normale manier met ze omgaan en niet gelijk kwaad worden wanneer zij nou een keer niet aan de beurt komen voor een handtekening.

Ik ben benieuwd wat voor fans er nog meer te zien zullen zijn.

Wat vinden jullie van het gedrag van deze extreme fans?