Een spannende vlucht.......

Pretparken, leuk en spannend. Lekker in de achtbaan of juist in een heel ander type attractie. Hoe beleef ik nou zoiets?

Ten eerste moet ik zeggen dat ik helemaal niet zo'n pretparktype ben, maar ik ben natuurlijk wel een paar keer naar een pretpark geweest. Ik denk dat ik een stuk of vier keer in de Efteling was en ook twee keer in Fantasialand in Duitsland.

Ja, hoe ervaar je nou een attractie als je het niet ziet? Gewoon puur op gevoel.

Meestal leggen degene die met mij meegaan de attractie van tevoren uit naar aanleiding van wat zij zien natuurlijk. Zo kan ik me er een beetje een voorstelling van maken, nouja, zo goed als dat mogelijk is natuurlijk.

Ikzelf vind het Sprookjesbos in de Efteling saai terwijl heel veel mensen dat juist heel leuk vinden. Ja, ik zie niks van die mooie sprookjes dus zoveel heb ik er ook niet aan. Natuurlijk hoor je er ook dingen, maar het is toch anders. Gewoon niet echt iets voor mij.

Ik hou niet echt van snelheid; dus achtbanen vind ik nogal eng. Ik ken blinde mensen die het juist wel heel gaaf vinden, maar daar val ik niet onder. Ik ben wel een keer in een achtbaan geweest en dat was niet de minste! Ik heb het over De vliegende Hollander in de Efteling.

In 2009 gingen we met school naar de Efteling. Ik trok die dag veel op met mijn geschiedenislerares. Het was echt heel erg gezellig! We gingen bijvoorbeeld in de Droomvlucht. Die attractie vind ik wel mooi. Je hoort mooie muziek en als ik het me goed herinner ruik je ook iets. Door de verhalen weet ik wat er te zien is.

Op een gegeven moment vroeg mijn lerares of ik mee wilde in de Vliegende Hollander. Ik zei in eerste instantie nee omdat ik dacht dat het een hele snelle en heftige achtbaan is. Zij vertelde dat dat volgens haar wel meeviel en dat ik het best kon proberen.

Uiteindelijk kon ze mij toch overtuigen en dacht ik ook: "Ja, laat ik het maar doen dan daag ik mezelf uit en ben ik weer een ervaring rijker."

Ok, we stappen dus in de achtbaan. Eerst is er ook niks aan de hand. Het gaat rustig en ik vind het leuk.

Daarna komt het harde gedeelte en is er een soort vrije val. Nou!!! We schrokken ons allebei kapot. We hadden allebei niet op die snelheid en op het hele gebeuren gerekend.

Toen de rit voorbij was waren we even sprakeloos en dat wil wat zeggen! Het eerste wat mijn lerares zei was: "leef je nog?"

Later konden we er wel om lachen en hebben we dit verhaal best vaak verteld. Ik ben inderdaad een ervaring rijker en achteraf vond ik het ook best leuk. Het was gewoon ff schrikken!!

Toch weet ik niet of ik er een volgende keer weer in zou gaan. Misschien wel... wie weet!