Eurovision Song Contest

Vandaag is de eerste halve finale van het Eurovisie songfestival te zien. Donderdag wordt de tweede uitgezonden. Dan zal ook blijken of Nederland dit jaar mee mag doen met de grote finale.

In deze blog wil ik het hier alleen niet over hebben. Ik wil het over het songfestival opzich hebben en dan vooral over dat wat het voor mij betekent.

Ik keek de eerste keer bewust naar het songfestival toen ik acht jaar was. Dat is nu alweer veertien jaar geleden. Ik herinner het me nog precies. Ze hadden me uitgelegd wat het was en het leek me erg leuk. Ik herinner me nog dat ik toen bij oma logeerde en de hele uitzending mocht kijken. Ook de puntenverdeling. Ik vond het erg leuk dat ik dan LANG op mocht blijven. We hadden er echt een feestje van gemaakt.

Toen werd het een soort van jaarlijkse traditie. Ik kan me ook nog herinneren dat we het een keer in Nederland bij familie hebben gekeken. Ik weet niet wat het is, maar het is gewoon een programma wat ik niet zomaar voorbij kan laten gaan.

Van de festivals opzich herinner ik me niet zo veel meer. De liedjes vallen me ook al een paar jaar erg tegen. Het gaat volgens mij meer om hoe je eruit ziet dan om de muziek. Helaas kun je daar niks aan doen.

Wat me ook erg opviel is de verandering in het aantal landen.

Vroeger was er gewoon één show met ongeveer 25 optredens. Tegenwoordig zijn er drie shows. Ik vind zelf dat er te veel landen mee doen.

Een aantal jaren was er maar één halve finale, maar die hebben ze opgesplitst. Per halve finale zijn er volgens mij ongeveer 20 optredens te zien. Dan raak ik het overzicht al snel kwijt.

Van die optredens gaan er per finale 10 door. Tijdens de finale zijn er dus 25 optredens als ik het goed heb. Twintig daarvan heb je dus eigenlijk al gezien tijdens de halve finales. Je ziet dus bijna alles dubbel. Degene die je nog niet hebt gezien zijn de Big Five: Duitsland, Engeland, Frankrijk, Spanje en het gastland.

Toch blijf ik het programma gewoon volgen. Het hoort er nou eenmaal bij.

Wat ook veranderd is is de puntentelling.

Vroeger werd elk punt in twee talen opgenoemd. Dat waren dan dus 1 2 3 4 5 6 7 8 10 en 12 punten.

Tegenwoordig zie je de eerste 7 punten in beeld en worden alleen nog de 8, 10 en 12 punten genoemd.

Voor mij soms niet handig als je een bepaald land wilt volgen, maar het wordt tussendoor ook weleens opgenoemd. Achteraf kun je de uitslag toch terugvinden als je dat nog zou willen zien.

Deze verandering snap ik wel. Er zijn nu volgens mij rond de 45 landen die punten moeten geven. Dat zijn er dus veel meer dan vroeger. Als ze het op de oude manier zouden doen zou de show nog veeeeel langer duren en op een gegeven moment saai worden.

Het is ook leuk dat ik de inzending van twee landen nauwkeurig kan volgen. Nou is dat tegenwoordig ook niet meer zo een probleem. Alle clips staan al op YouTube en de echte fans hebben al lang naar alle inzendingen gekeken. Daardoor is er al vaak sprake van een aaltal favorieten die meestal ook werkelijk hoog eindigen.

Eigenlijk wel jammer. Dan is de uitzending toch minder verrassend zou ik zeggen. Ik zoek deze dingen in ieder geval niet op. Soms als ik een stuk op tv zie vind ik het wel goed, maar verder laat ik me verrassen.

Ik ben dan ook benieuwd hoe het dit jaar zal gaan.