R.I.P

Zondag was ik in Nijmegen bij familie op bezoek. We zaten gezellig aan het gebak en de thee toen ze opeens vertelden dat de hond van kennisen zou worden ingeslapen.

Ik heb deze hond een keer gezien. Ze pasten toen op haar toen het gezin op vakantie was. Het was een hele oude hond en ze was heel erg ziek.

Toen wij dus op bezoek waren kwam er een smsje binnen dat de hond gisteren, maandag, zou worden ingeslapen. Het is echt beter voor de hond. Ze kon niet meer lopen en zou vast veel pijn hebben gehad.

Ik vind het eigenlijk een raar idee dat je weet dat iemand, in dit geval de hond er morgen niet meer zou zijn. Ik moest meteen aan het boek Komt een vrouw bij de dokter van Kluun denken. In dit boek krijgt Carmen borstkanker en besluit euthanasie te plegen. Op een gegeven moment zegt ze: "Morgen wil ik ermee stoppen".

Het lijkt me een rare gedachte om je leven zo in de hand te hebben. De hond is zich daar natuurlijk niet van bewust, maar als mens? Het lijkt me heel raar om te weten dat je morgen op dat tijdstip zal overlijden. Het is natuurlijk fijn dat je hier in Nederland voor kunt kiezen als het niet anders kan. In Duitsland is dit volgens mij niet mogelijk. Toch lijkt het me een vreemde gedachte.

De vogel van oma en opa was vorig jaar ontzettend ziek. Ze zijn toen naar de dierenarts gegaan om haar te laten inslapen. Het lijkt me zo raar om je vogel, of wat voor dier dan ook mee te nemen in de wetenschap dat je ze niet meer levend mee naar huis neemt.

Ik hoop dat het gezin van de hond het goed maakt. Ik moest er gisteren wel even aan denken... Daarom sta ik er op deze blog ook even bij stil.

R.I.P